Μια άλλοτε πανέμορφη χιονισμένη μέρα

Πιστεύω όλοι όταν είμασταν μικροί είχαμε μια απίστευτη προσμονή για τα πρώτα χιόνια. Και όταν ένα πρωί ξυπνούσαμε και όλα ήταν σκεπασμένα από ένα λευκο σεντόνι, τρέχαμε στο παράθυρο και μέναμε εκεί για ώρα. Όχι μόνο θα χάναμε το σχολείο αλλά θα είχαμε την ευκαιρία για μια διαφορετική μέρα γεμάτη παιχνίδι και υπέροχες εικόνες από το τζάμι του παραθύρου. Όμως όλα αυτά παλιά. Βλέπετε πλέον δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να χαρούμε αν χιονίζει. Αύτο το συνειδητοποίησα πρίν λίγα χρόνια κοιτάζοντας το άλλοτε λατρεμένο τοπίο από ένα παράθυρο -σαν τότε-. Δεν γίνεται να παρακαλάς να χιονίσει και παράλληλα να σκέφτεσαι ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι δεν θα βλέπουν το χιόνι από το ζεστό τους σπίτι αλλά από ένα παγωμένο παγκάκι σε μιά κεντρική πλατεία της Αθήνας. Η κατάσταση στην Ελλάδα και τον κόσμο, καθιστά την χαρά σε αυτούς που έχουν υποτειπώδη ανθρωπιά, δυσεύρετη ενώ την χαρίζει απλόχερα στους μονίμως χαμογελαστούς εαυτούληδες. Κάποιοι που δεν έχουν σπίτι να μείνουν υποφέρουν και κάποιοι που έχουν, νοιώθουν τύψεις αν τολμήσουν να ονειρευτούν μια κρύα χριστουγεννιάτικη μέρα. Γι αυτό, όταν μετράτε με αριθμούς τον ανθρώπινο πόνο αλλά και θύματα έχετε και κάποιους ακόμα στο μυαλό σας. Ακόμα και άν έχουν μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι τους.

''Πες μου ποιόν κόσμο..''

Πάλι σε live Active Member θα πας; Αλήθεια, δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω ακούσει αυτήν την ερώτηση. Πάντα την αποφεύγω με ένα -αμήχανο- χαμόγελο και ένα ξερό ''ναι''. Τι να απαντήσω δηλαδη; Πώς να δώσω σε κάποιον να καταλάβει κάτι που δεν έχει ζήσει, που δεν έχει αισθανθεί. Γιατί αυτός που έχει έρθει έστω σε ένα low bap live, ξέρει ότι δεν υπάρχει απάντηση. Πολύ απλά γιατί δεν είναι ένα απλό live. Είναι ένας παράλληλος κόσμος. Ένας κόσμος που αρχίζει από την στιγμή που μπαίνεις στον χώρο του μαγαζιού. Όταν βλέπεις τα πρώτα οικεία πρόσωπα. Πρόσωπα που χρόνια τώρα μοιράζεστε παρέα μαγικές στιγμές. Κάποιους θα τους χαιρετήσεις. Με κάποιους θα ανταλλάξεις ματιές. Σίγουρα δεν ξέρεις τα ονόματα όλων. Με αρκετούς από αυτούς όμως, έχεις αγκαλιαστεί δεκάδες φορές. Θα προλάβεις να μιλήσεις με κάποιον μέχρι να ακουστεί το intro που σε κάθε συναυλία σηματοδοτεί την αρχή όσων θα ακολουθήσουν. Από εκεί και πέρα, όσα έπονται περιέχουν την μαγεία που αδυνατώ να περιγράψω. Η βραδιά τελειώνει και όπως πάντα μας βρίσκει αγκαλιασμένους κάτω από τους ήχους του ''Σκιάχτρου''. Καλό βράδυ λοιπόν. Και την επόμενη φορά, πάλι εδώ θα είμαστε...

Πες μου ποιόν κόσμο..;
Βρήκα έναν κόσμο.

Με ματωμένα γόνατα..

Ίσως για κάποιους απο εσάς δεν είμαι και ο πιο αρμόδιος για να μιλάω γι αυτό το θέμα. Ίσως να έχετε και δίκιο. Λόγω ηλικίας δεν πρόλαβα να ζήσω όσα κάποιοι απο εσάς. Γεννήθηκα στις αρχές του 90'. Και λογικά ανήκω στην τελευταία γεννιά που πρόλαβε να μεγαλώσει παίζοντας στις πλατείες και στους δρόμους. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι επόμενες γεννιές δεν θα θυμούνται τα γόνατα τους συνέχεια ματωμένα από τη μπάλα. Δεν ξέρω αν θα έχουν αναμνήσεις από ατέλειωτες βόλτες με τα ποδήλα, παιδικές χαζομάρες και καυγάδες. Δεν ξέρω καν αν τα παιδιά πίνουν νερό απο το λάστιχο πλέον. Άφου τώρα έχουν πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν από το να παίξουν στην πλατεία. Έχουν το διαδικτυακό gaming. Τα critical hits, τα damages..Πίνουν και εμφιαλομένο νερό, απο μπουκαλάκι. Ποιός έχει όρεξη πια να βγει στον δρόμο να παίξει;. Και να παίξει που; Οι αλάνες έχουν χτιστεί με τσιμέντο. Στις πλατείες απαγορεύεται να πατήσεις στο γκαζόν και στον δρόμο πάντα υπάρχουν αυτοκίνητα. Άσε που είναι και επικινδυνο. Που να τρέχουμε μωρέ;!
Δεν ξέρω τι με έπιασε σήμερα και γράφω για αυτό το θέμα. Ίσως και εγώ να αποδέχομαι πως τα χρόνια του απογευματινού ατέλειωτου παιχνιδιού τελείωσαν για πάντα. Όμως θα έδινα τα παντά για ένα βραδινό μπασκετάκι στο κλειστό σχολείο.. Για δύο παράνομες μουτζούρες σε έναν τοίχο. Πάντα βιαστικά.. Και αύριο, πάλι εδω.!

Η μέρα σε έχει δούλο κ' ή νύχτα για πελάτη...

''Εσύ ο ίδιος δημιουργείς την μιζέρια σου, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Είσαι τσιγγούνης και τρελός για την απόκτηση δύναμης αφού διατηρείς έναν σκύλο για να είσαι κι' εσύ αφεντικό.''

Δευτέρα.
Ξυπνάς. Ένα γρήγορα μπάνιο. Μια γουλιά καφέ.  Ξύρισμα. Φοράς το σιδερωμένο σου πουκάμισο.Ένα πεταχτό φιλί στην γυναίκα. Βιάζεσαι να φτάσεις στην δουλειά. Έχασες το μετρό. Το επόμενο περνάει σε 4 λεπτά.. Πάλι θα αργήσεις στην δουλειά. Πάλι θα σου κάνει παρατήρηση το αφεντικό σου. Πάλι θα σκύψεις το κεφάλι.. ''Δεν είμαστε για περηφάνιες τώρα, έχω ανάγκη την δουλειά.'' Δουλεύεις πολλές ώρες. Η εταιρεία είναι μεγάλη. Έχει απαιτήσεις. Και εσύ φιλοδοξίες. Ένα καινούριο αμάξι, ένα μεγάλο σπίτι, σε μια καλύτερη περιοχή. Έχει νυχτώσει. Πέρνεις τον δρόμο για το σπίτι. Τον ίδιο δρόμο, κάθε μέρα. Περπατάς μηχανικά. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Έχεις αρχίσει να σιχαίνεσαι την γιαγιά που ζητιανεύει στην στάση του λεοφωρείου. Ίσως την ζηλεύεις. Ναι, γιατί όχι. Ακόμα και αυτή είναι πιο ελεύθερη απο σένα. Φτάνεις σπίτι. Θα φας κάτι στα γρήγορα και θα πέσεις για ύπνο. Αύριο είναι -άλλη μια- δύσκολη μέρα.

Τρίτη - Τετάρτη - Πέμπτη - Παρασκευή.
Οι μέρες μοιάζουν ίδιες. Είναι ίδιες. Κανένα ενδιαφερόν να τις περιγράψω.

Σάββατο.
Ξυπνάς. Ένα χαλαρό μπάνιο. Μια γεμάτη κούπα καφέ. Δεν χρειάζεται καν να ξυριστείς. Σήμερα είναι η μέρα σου. Περιμένεις να περάσουν οι ώρες. Το βράδυ έχεις έξοδο. Θα φάς τα λεφτά της εβδομάδας σε ένα νυχτερινό κέντρο. Θα κάθεσαι πάλι στις πίσω θέσεις. Δεν είσαι ακόμα πολύ σπουδαίος. Στο πρώτο τραπέζι κάθεται το αφεντικό σου. Και πολλοί απο αυτούς που βρίζεις όλη την εβδομάδα. Τους μισείς και τους ζηλεύεις. Ονειρεύεσαι κάποια στιγμή να είσαι κ' εσύ μαζί τους. Ένας απο αυτούς. Ίσως μια μέρα τα καταφέρεις.

Όχι άλλοι ''φιλάνθρωποι''!

 Φιλανθρωπία λοιπόν. Ίσως το μεγαλύτερο παραμύθι που βρίσκει έδαφος στην αντίφαση του συστήματος που ζούμε. Κάποιες φορές το πρόσωπο της ''φιλανθρωπίας'' ξεσκεπάζεται.
Αρχικά, το γεγονός ότι οι επαγγελματίες ''φιλάνθρωποι'' ανά τον κόσμο αποτελούνται κατά συντριπτικοί πλειοψηφία από γυναίκες, παιδιά και φίλους μεγαλοεπιχειρηματιών-τηλεαστέρων-χολιγουντιανών σταρ και μεγιστάνων δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Ξέπλυμα μαύρου χρήματος, μαζί με την ευκαιρία της διαφήμισης της ψευτογκλαμουριάς των ''φιλάνθρωπων'' πάνω στα σκελετωμένα σώματα των παιδιών του 3ου κόσμου. Αυτό που με εξοργίζει όμως δεν είναι άλλο από την αισθητική των φιλανθρωπικών εκδηλώσεων. Λαμπερά studio με φωτεινές παρουσιάστριες και θλιμμένους καλλιτεχνάδες να κόπτωνται για την πείνα, τον πόνο και την εξαθλίωση στον κόσμο. Εμπόριο ανθρωπιάς με τα καλύτερα επιχειρηματικά αποτελέσματα. Παράδειγμα, ο Bono (τραγουδιστής των U2) με την καμπάνια του δεν κατάφερε να σώσει τα δάση του Αμαζονίου αλλά εξασφάλισε ένα μεγάλο κομμάτι γης στην περιοχή.

Ένα κόκαλο στο σκύλο δεν είναι φιλανθρωπία. Φιλανθρωπία είναι το κόκαλο που μοιράζεσαι με το σκύλο, όταν πεινάς όσο κι αυτός.        Τζακ Λόντον

 

''Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες''

''Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες''. Έχω ακούσει πολλές φορές αυτό το σύνθημα. Πρέπει να παραδεχτώ ότι αρκετές φορές το έχω σιγομουρμουρήσει κι εγώ, πάντα όμως με ένα ενοχικό συναίσθημα. Δεν μου είναι εύκολη η ιδέα της κρεμάλας ακόμα και όταν αυτή έχει πάνω το χειρότερο -κατ' εμέ- είδος ανθρώπου. Τον φασίστα.. Αυτόν που με ευκολία θα σε σκότωνε αν είχες άλλο χρώμα δέρματος, άλλες ιδεολογικές και θρησκευτικές απόψεις, άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις ή αν έτρωγες το σουβλάκι χωρίς κρεμμύδι. Στο θεωρητικό κομμάτι η καταδίκη ενός φασίστα σε θάνατο θα σήμανε μια προσπάθεια απόλυτης ταύτισης μαζί του. Εξ' άλλου το βασικό που μας διαχωρίζει είναι η ανοχή στο διαφορετικό. Γι' αυτό είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί που φωνάζουν αυτό το σύνθημα δεν θα μπορούσαν να στήσουν κρεμάλες για κανέναν. Η πάλη με τον φασισμό πρέπει να είναι διαρκής και πιστεύω όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Όμως αυτό το όπλο του τέρατος δεν γουστάρω να το χρησιμοποιήσω. Αν ήθελα ίσως θα βρισκόμουν στο δικό του στρατόπεδο.. Ο δρόμος δυστηχώς υπάρχει.

Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θά ‘πρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε.       Ερίκο Μαλατέστα


Όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας.   Νίτσε

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη...

 Είχα μια δουλειά στο κέντρο. ‘Ομως δεν ήθελα να πάρω το μετρό. Το χρησιμοποιώ κάθε μέρα βλέπετε και το έχω βαρεθεί. Έτσι σκέφτηκα να πάρω το λεοφωρείο για 5-6 στάσεις και να συνεχίσω με το μετρό.Μπήκα λοιπόν και κάθησα.Μπροστά μου καθόταν ένας νεαρός άντρας.Ήταν μετανάστης. Πιθανώς από το Πακιστάν. Στην επόμενη στάση μπήκε μια μητέρα με δύο παιδιά.Ένα αγόρι και ένα 

κορίτσι.Ήταν μικρά σε ηλικία.Το κοριτσάκι έτρεξε και κάθησε δίπλα στον άντρα που ήταν μπροστά μου. Ίσως ήταν αρκετά μικρό σε ηλικία για να φοβάται το διαφορετικό. Ίσως η τηλεόραση, η κοινωνία και όλοι εμείς δεν είχαμε προλάβει να το ποτίσουμε με ξενοφοβία και τρομολαγνικά ένστικτα. Όταν έκατσε, περίμενα η μάνα της να έρθει, να την πιάσει απ’ τον ώμο, να τις δώσει ένα γρήγορο μάθημα «ορθής»  συμπεριφοράς και να την βάλει να κάτσει μάζι της. Όμως δεν το έκανε. Πήρε το αγόρι και έκατσε στο απέναντι κάθισμα.Τότε το κορίτσι ρώτησε τον νεαρό άνδρα: ''Πάς σχολείο;''. Ο άντρας είπε ''Όχι. Είμαι μεγάλος εγώ.''.Το κορίτσι δεν πτοήθηκε.''Πώς λένε την μαμά σου;'' Ο άντρας  γέλασε. Σκέφτηκα ότι δεν ήθελε να απαντήσει γιατί το όνομα της μητέρας του θα φαινόταν παράξενο στο κοριτσάκι. Όμως αυτή επέμεινε. ''Πές μου! Πώς;'' Εκείνος το σκέφτηκε λίγο και ψιθύρισε.''Νάιλα''. ''Νάιλα;'' Επανέλαβε η μικρή. ''Είναι αστείο όνομα''. Τότε ο άντρας γέλασε. Γέλασα κ εγώ, και η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου. Συνέχισα να τους κοιτάω μαγεμένος. Μαγεμένος διότι σκέφτηκα το εξής. Πώς θα αντιδρούσε ο νέος αν το ίδιο ακριβώς πράγμα του το έλεγε κάποιος άλλος. ‘Ενας ψηλός, γεροδεμένος ελληνάρας σε ένα άλλο λεοφωρείο. ''Νάιλα; Τι αστείο όνομα;''. Τότε συνειδητοποίησα το κακό που έχουμε κάνει στις λέξεις. Η λέξη «αστείο»  είναι προσβολή. Όμως τα παιδιά ξέρουν την πραγματική έννοια των λέξεων. Όπως και να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους. Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρουμε κ’ εμείς να πούμε σε έναν άγνωστο άνδρα ότι το όνομα του μας φαίνεται αστείο. Όπως και το δικό μας σε αυτόν..

Η πολυτέλεια της αθεΐας

 Ας τα πάρουμε από την αρχή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η θρησκεία δεν με τράβαγε. Δεν θυμάμαι να προσεύχομαι ή να παρακαλάω μια ανώτερη δύναμη για κάτι. Παρ' όλα αυτά είχα μια συμπάθεια στον λόγο του Χριστού (τουλάχιστον μικρός). Μεγαλώνοντας και ψάχνοντας το συγκεκριμένο θέμα κατέληξα εύκολα στο να δηλώνω άθεος. Όλα καλά μέχρι εδώ. Όμως για να είμαστε τίμιοι (εμείς οι άθεοι) πρέπει να παραδεχτούμε ένα δύο πραγματάκια.
Πρώτον, δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιφανευόμστε γι'αυτό. Γεννηθήκαμε τον 20ο αιώνα και αναπτύξαμε τις ιδέες μας τον 21ο. Οι άθεοι πλέον, όχι μόνο δεν καίγονται στην πυρά αλλά αντίθετα, η αθεΐα είναι της μόδας.
Δεύτερον, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η μη πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη πολλές φορές είναι πολυτέλεια. Εγώ για παράδειγμα δεν μπορώ να πώ τίποτα σε κάποιον που μπαίνει φυλακή για όλη του τη ζωή και το μόνο που έχει (ή νομίζει ότι έχει) είναι ο θεός. Ούτε να χλευάσω κάποιον που πάσχει από θανατηφόρα ασθένεια και ενδέχεται να πεθάνει αύριο επειδή πιστεύει στην μεταθάνατον ζωή. Γι΄αυτούς τους λόγους η θρησκεία ανέκαθεν αποτελούσε κινητήρια δύναμη για να κάνει ο άνθρωπος κάτι υπερβατικό (με την καλή ή με την κακή έννοια) ή παρανοικό . Μόνο κάποιος που πιστεύει σε κάτι ανώτερο θα αυτοπυρποληθεί πέρνοντας μαζί του 2.000 ''απίστους'' όπως και πιο εύκολα κάποιος θα θυσιαστεί στον πόλεμο πιστεύονται ότι θα βρεί ηρεμία μετά θάνατον.

Υ.Γ. : Αν δείτε την ώρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο θα καταλάβετε τι αυπνίες βιώνω. Ζημιάαααα

''Η εταιρεία μας καλύπτει το κενό σας''

  

Υπάρχουν άνθρωποι που σε υβρίζουν καθημερινά. Εισβάλλουν στη ζωή σου, σε προσβάλλουν και στη συνέχεια εξαφανίζονται. Σε κοιτάζουν χλευαστικά από ψηλά κτίρια και σε κάνουν να νιώθεις μηδαμινός. Κάνουν απρεπή σχόλια από λεωφορεία, υπονοώντας ότι δεν είσαι αρκετά σέξι και ότι το πραγματικό γλέντι γίνεται αλλού. Εμφανίζονται στην τηλεόραση και κάνουν την κοπέλα σου να νιώθει λειψή. Έχουν πρόσβαση στην πιο εξεζητημένη τεχνολογία που έχει γνωρίσει ο πλανήτης και σε απειλούν με τη χρήση της. Λέγονται διαφημίσεις και σε κοροϊδεύουν απροκάλυπτα.

   Ωστόσο εσύ απαγορεύεται να τους αγγίξεις. Τα εταιρικά σήματα,τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και οι νόμοι περί κοπιράιτ υπάρχουν για να μπορούν οι διαφημιστές να λένε ατιμώρητοι ότι τους κάνει κέφι, όποτε τους κάνει κέφι.
   Να πάνε να γαμηθούν. Κάθε διαφήμιση σε δημόσιο χώρο που δεν σου αφήνει την επιλογή να την αποφύγεις, σου ανήκει. Μπορείς να την πάρεις, να τη διασκευάσεις και να τη χρησιμοποιήσεις ξανά. Μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις μ'αυτήν. Αν ζητάς άδεια, είναι σαν να ζητάς να κρατήσεις μια πέτρα που κάποιος μόλις σου πέταξε στο κεφάλι.
    Δεν χρωστάς τίποτε στις εταιρείες. Πολύ περισσότερο, δεν χρωστάς να είσαι ευγενικός μαζί τους. Έχουν αναδιατάξει τον κόσμο, έτσι ώστε κάθε στιγμή να εμφανίζονται μπροστά σου. Ποτέ δεν σου ζήτησαν την άδεια, οπότε μην αρχίζεις να ζητάς εσύ τη δική τους.
                                                                                                                    Banksy
                           

Στα δύο θαύματα το ένα δώρο..

 Ας αρχίσουμε απο τα βασικά. ΔΕΝ ζούμε σε μια θεοκρατική χώρα. Κατά την γνώμη μου ευτυχώς. Κατά την γνώμη άλλων, δυστηχώς. Προφανώς κάποιοι βλέποντας εκατομμύρια μουσουλμάνους να διαμαρτύρονται σε όλον τον κόσμο επειδή κάποιος κάπου έκανε μία ταινία που απεικόνιζε με -κατά την γνώμη τους- προσβλητικό τρόπο τον Μωάμεθ, σκέφτηκαν ''Μπράβο τα παιδιά! Αυτοί υπερασπίζονται την θρησκεία τους. Όχι σαν εμάς". Έτσι μετά από τοποθέτηση βουλευτή της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο η ελληνική δικαιοσύνη ξεκίνησε ένα κυνήγι μαγισσών με στόχο έναν 27χρονο που τόλμησε να δημιουργήσει μια σελίδα με τίτλο ''Γέρων Παστίτσιος''. Γι' αυτούς ήταν ύβρη και βλασφημία στον νεκρό. Για μένα μια πολύ έξυπνη σάτιρα πάνω στην Α.Ε. Θαυμάτων που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια, προσφέροντας ψεύτικες ελπίδες και κολακεύοντας τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα δίνοντας παράλληλα άλλοθι σε εθνικιστικές κορόνες και επεκτατικές βλέψεις. Σε αυτόν τον τόπο λοιπόν που παπάδες μιλάνε σε βατράχια γιατί να μην υπάρχει και ένας άγιος παστίτσιος. Εξάλλου..
Δεν έχουμε ανάγκη άλλους θεούς, ούτε ήρωες, απλα κάποιον να βγάλει τα σκουπίδια στην ανακύκλωση.

''Μια φορά και έναν καιρό''

  Μέσα σε λίγο καιρό, τα σπίτια των ανθρώπων είχαν σκεπάσει όλη τη γη. Γκρίζες θεόρατες κολόνες τσιμέντωναν το χώμα, και σβήνανε το χρώμα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει τις μυρωδιές των λουλουδιών και το δροσερό μεσημεριάτικο ύπνο κάτω απ' τις κληματαριές. Δε θυμόντουσαν αν τα φρούτα είχαν γεύση γλυκιά - η καθόλου. Ούτε ποιο είναι το κανονικό μέγεθος την ντομάτας. Όλα της γής τα αγαθά λες κι είχαν βγεί απ' το ίδιο καλούπι, και με μια ένεση στράγγιξαν οι χημοί τους. Μα οι άνθρωποι δεν σήκωναν κεφάλι. Δούλευαν για να γυρνούν οι μηχανές, να μην αλλάξει τίποτα, λες κι ήταν πάντα έτσι η ζωη.
  Βέβαια, η ζωή τους, με την πρώτη ματιά έμοιαζε ωραία. Μοντέρνες πολυκατοικίες, πολυτελή αμάξια, γυαλισμένοι δρόμοι, φουσκωμένα πορτοφόλια. Το φαντάζεστε; Άντρες και γυναίκες με τέλεια πρόσωπα και γυμνασμένα κορμιά. Κέντρα διασκέδασης λουσμένα με φώς που αναβόσβηνε στο ρυθμό δυνατής μουσικής.
  Όλα φανταχτερά, λαμπερά,πλούσια...
  Όλα καλά σκεπασμένα, κρυμμένα στο φως...

                                               Απόσπασμα απο το βιβλίο της Sadahzinia, Ο Μάγος της φωτιάς

''Κοίτα απλά να ζήσεις..''

 Κάποτε μου είχες πει ότι φοβάσαι την μοναξιά. Εγώ σου είπα ότι την λατρεύω, την έχω νιώσει και την νιώθω συνέχεια. Γι' αυτό την έχω αποδεχτεί. Πιστεύω ότι είναι το τελευταίο μεγάλο ταμπού. Εξάλλου κάθε άνθρωπος είναι μόνος του και όσο και να προσπαθείς να αποφύγεις την στιγμή της μοναξιάς σου το μόνο που καταφέρνεις είναι κάθε φορά να γίνεται και πιο εχθρική μαζί σου. Μετά από όλα αυτά δεν ξέρω γιατί προσπαθώντας να με πληγώσεις μου είπες ότι καποιά στιγμή θα μείνω μόνος μου. Μου φάνηκε χαζό. Τις πιο σημαντικές μας στιγμές τις ζούμε μόνοι μας ρε. Όλοι κάποια στιγμή παραείμαστε καταθλιπτικοί για τους μονίμως χαρούμενος. Ακόμα και εσύ. Άκου τι σου λέω. Και δεν ξέρω αν θυμάσαι...

''Τη μοναξιά σου τη θυμίζουν οι πολλοί
κι ότι είσαι μικρός, εκείνοι που δεν ξέρεις
τη τρέλα που πουλάς, σου τη γυρίζουν οι τρελοί
και ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρεις
Όσα έχεις πει, πάνω σε μάτια θα τα δεις
κι όσα μασάς, κρυφά θα τα προφέρεις
Ό, τι κι αν φτύσεις, μπροστά σου θα το βρεις
κι ό, τι έχεις κλέψει, κάποτε πίσω θα το φέρεις
Ό, τι αγαπάς, θα σε κάνει να μισείς
κι ό, τι φοβάσαι, δειλά θα σε θεριεύει
Ό, τι σκορπάς, θα μοιάζει απόσταγμα ζωής
κι ό, τι ζητάς, πρώτο θα σε κυριεύει
Όταν μιλάς, δε θα σου δίνουν προσοχή
και θα νομίζεις ότι είν αργά για να τους πείσεις
κι όσο γερνάς, δε θα τους περισσεύει ευχή...
στ αρχίδια σου ρε, κοίτα απλά να ζήσεις''

Δεν βλέπεις.. Φοβάσαι!

Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε το Μεταξά. Όπως και οι Ιταλοί που αγάπησαν το Μουσολίνι, όπως και ο Γερμανοί που αγάπησαν το Χίτλερ, όπως και οι Ισπανοί που αγάπησαν το Φράνκο. Ο φασισμός είναι λαϊκισμός- και κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός κατά βάσιν και κατ' ουσίαν.


Άλλωστε, οι στολές, οι παρελάσεις, οι λαμπαδηδρομίες, τα κολοσσιαία θεάματα αρένας, τα συνθήματα, το προγονικό μεγαλείο απ' το οποίο ο χάλιας μικροαστός αντλεί δύναμη για να υποφέρει την ασημαντότητά του, όλα αυτά τα εκμεταλλεύτηκαν τέλεια όλοι οι φασίστες δικτάτορες. Και τα πλήθη ουρλιάζουν "ζήτω! Είσαι ο μπαμπάς μας"! Ο χάλιας μικροαστός πάντα έχει ανάγκη από έναν σούπερ πατέρα του έθνους, που να τον προστατεύει απ' τους παμφάγους καπιταλιστές, αλλά και από τους κομμουνιστές που απειλούν το όνειρό του για ένα πέρασμα στην "ανώτερη τάξη".

  Βασίλης Ραφαηλίδης

 

Κάποτε την πλήρωναν οι «αριστεροί», μετα οι ομοφυλλόφιλοι, οι τοξικομανείς, οι χοντροί, μετά όσοι δεν είχαν υποκλιθεί στο καθεστώς του πασοκ και του lifestyle, μετά πήραν σειρά όσοι δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους ευρωπαίο. Χτυπιόντουσαν ανελέητα όσοι καλλιτέχνες κάναν ροκ και δεν ήταν απ΄την σαλονίκη ας πούμε, μετά όσοι δεν έκαναν έντεχνο, όσοι δεν είχαν χορηγούς, όσοι δεν παίρναν κρατικές επιχορηγήσεις και δεν συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι, όσοι δεν πήγαιναν στη Μύκονο, στην Πάρο, στην Ιο και στην Χαλκιδική. Αργότερα πήραν σειρά όσοι σκάβαν τα χωράφια για να μπορουν οι μπουρτζοβλαχοι να λιώνουν στα σκυλάδικα, όσοι φυλάγαν τα γερόντια στα χωριά επειδή τα παιδιά τους δεν έπρεπε ν’ αλλάξουν τη βολή τους. Ακολούθησαν όσοι αγρότες δεν έβαζαν στη γη τους μεταλλαγμένα η όσα ήταν επιχορηγούμενα και ακολουθούσαν τον δύσκολο δρόμο των πατεράδων τους. Θύματα ρατσιστικής βίας υπήρξαν όσοι δεν ηταν μέλη του σωματείου στη ζώνη στο Πέραμα και δεν έβρισκαν ποτέ μεροκάμματο. Οι παλιοί καραβομαραγκοί και τα μαστόρια, όποιος δεν έχει τώρα facebook και twiter κι άλλα πολλά που μπορούμε να συζητάμε ώρες. Άρα δεν καταλαβαίνω καθόλου την έκπληξη όλων γι αυτά που συμβαίνουν τώρα τελευταία, μάλιστα εγώ έχω αρχίσει να σκέφτομαι πoια κοινωνική ομάδα θα είναι το επόμενο θύμα αυτού του υπέροχου λαού. 

 B.D.Foxmoor

                                                                                                                              

Άσπρη είναι η αρία φυλή, η σιωπή, τα λευκά κελιά, το ψύχος, το χιόνι, οι άσπρες μπλούζες των γιατρών, τα νεκροσέντονα, η ηρωίνη. Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου. 

 Κατερίνα Γώγου

Αα, καλό χειμώνα...

Ταξίδι μου πρώτο, να που ήρθε η σειρά σου...

 Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιά χρονιά ήταν. Ίσως ήταν το 2003. Πιτσιρίκι εγώ, στην 6η δημοτικού. Ένας φίλος, μου δίνει ένα αντιγραμμένο cd. Το είδος λέει ήταν low bap (;;). Το συγκρότημα active member (;;) και το cd, fiera (;;). Το άκουγα συχνά. Ούτε θυμάμαι γιατί. Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι σε ένα τραγούδι ράπαρε ενα πιτσιρίκι στην ηλικία μου (ramon). Και εκεί αρχίζει το ψάξιμο. Πολύ ψάξιμο. Γρήγορα αγόρασα ότι cd είχε το δισκοπωλείο της γειτονίας μου. Είχα πάει με 100 ευρώ ( μου τα είχε δώσει η γιαγιά μου) και αγόρασα ότι υπήρχε. Από τότε κόλλησα για τα καλά. Θυμάμαι τον εαυτό μου στην 1η Γυμνασίου να κάθετε στο μάθημα και να γράφει στίχους απο τραγούδια. Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία. Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει απο τότε. Το low bap έχει μείνει εκεί πάντως. Εκτός απο μουσική, έχει γίνει αναμνήσεις, παρέα, ιδεολογία, στίχοι και στιγμές. Και ίσως αυτό έχει σημασία και μόνο. Όχι τα κουτσομπολιά, οι κόντρες και οι υπερβολές. Αλλά μια στιγμή. Αυτή που διαλέγει ο καθένας να κρατήσει. Ένας στίχος. Μια φωνή σε ένα live. Ένα απλό αγκάλιασμα στο ''σκιάχτρο''.
Ακόμα ακούω...

Σούπερ ήρωες με ρόπαλα

(Την ταραχή του Αρσάντ -θύμα ξυλοδαρμού- που μου περιέγραψε το παρακάτω περιστατικό, προ-
σπάθησα να αποτυπώσω και στο κείμενο).*

Οταν τους άκουσε να έρχονται βρίζοντας, κρατώντας κράνη και ρόπαλα, είδε καμιά πενηνταριά να έρχονται φορώντας κράνη και ρόπαλα, έβριζαν, φορούσαν κράνη, κρατούσαν ρόπαλα και τους άκουσε να έρχονται, όταν είδε κι άκουσε να έρχονται καμιά πενηνταριά σα στρατός με κράνη και ρόπαλα, τότε έτρεξαν. Εκείνη ακριβώς τη νύχτα – ή μήπως είχε ξημερώσει; - κάποια στιγμή, τέλος πάντων, μέρας ή νύχτας, που όλα τα χρόνια κύλησαν μέσα σε δευτερόλεπτα, έτρεξαν στην ταράτσα, πήδηξαν δίπλα και κρύφτηκαν στης κυρίας Καίτης. Ως εκείνη τη στιγμή που τους άκουσε να έρχονται βρίζοντας, ο Αρσάντ κοιμόταν. Οχι του καλού καιρού. Οπως μπορούσε. Δούλευε δώδεκα ώρες, κουβάλαγε, φοβόταν, έχτιζε, έσερνε, πούλαγε, καθάριζε, γέλαγε σφιγμένα, φοβόταν, δούλευε. Ο λαιμός πάντα με μια κλίση προς τα κάτω. Κάπως να κρύβεται. Αυτή η στάση τού έμεινε και στον ύπνο. Ετσι κοιμόταν, όταν τους άκουσε να βρίζουν και να έρχονται σπάζοντας την αυλόπορτα του σπιτιού. Οχι ένας. Χίλιοι. Πενήντα.Ξέρω ’γώ; Προχώρησαν και σπάσανε το φιμέ τζάμι στην πόρτα. Την κλειδαριά. Τον ψευτοκαθρέφτη στο διάδρομο. Τη λαμπίτσα στο ταβάνι. Το ψυγείο – αλλά ήταν παλιό, δεν πειράζει. Γκρέμισαν το τραπέζι. Τον τοίχο με την αφίσα. Ξύπνησε τελείως την ώρα που μ’
ένα λοστό έσπαγαν τη λεκάνη της τουαλέτας. Παράξενη η εμμονή τους με τη λεκάνη της τουαλέτας. Το ‘χουν συνήθειο αυτό αυτοί, σκέφτηκε. Ή, μάλλον, δε σκέφτηκε. Τινάχτηκε σαν κομματάκι θρυμματισμένo γυαλί. Οπως - όπως. Δε πρόλαβε να ξυπνήσει τους άλλους. Ξυπνήσανε από μόνοι τους. Ακουγε ήδη τις πατούσες τους να τρέχουν στην ταράτσα. Μαζί κι αυτός. Κανονικά δεν πρέπει να τρέχει. Για να μην κινεί υποψίες. Αλλά, αυτά είναι γι’ άλλη ώρα. Τώρα, έπρεπε να τρέξει.
Αλλιώς αυτοί οι πενήντα σούπερ ήρωες με τα κράνη και τα ρόπαλα θα τον γ..... Ετσι δε φώναζαν; Αμέ. Ευτυχώς, τους έκρυψε η γερόντισσα – γειτόνισσα σπίτι της. Οι σούπερ ήρωες εξαφανίστηκαν όπως συμβαίνει πάντα με τους σούπερ ήρωες. Πετώντας. Γελώντας… Κοκορεύονταν. Ο Αχμάντ, ο Σατζίντ, η Ρίφα, ο Ομάρ, η Αϊσέ πιάνανε δουλειά σε λίγο. Μάλλον ξημέρωνε. Μάζεψαν τα γυαλιά, ισιώσανε το τραπέζι, τα γυαλιά που παραλίγο να πατήσουν, τα μάζεψαν και ισιώσανε το τραπέζι, για
να ‘χουν ν’ ακουμπήσουν κάπου ισιώσανε το τραπέζι και μάζεψαν λίγο. Υστερα βλέπουνε.

* H διευκρύνηση που έχει μπεί στο πάνω μέρος του άρθρου είναι προσθήκη της εφημερίδας. Δεν ήθελα να γραφτεί. Ο λόγος που μπηκε -και συμφώνησα εν τέλει- ήταν για να καταλάβει καλύτερα ο μέσος αναγνώστης τον λόγο που το κείμενο είναι γραμμένο έτσι. Επειδή όμως δεν σας αντιμετωπίζω σαν μέσο αναγνώστη... θα προτιμούσα να παραλείψετε αυτή την φράση απο την ανάγνωση του κειμένου.

                                                                                                                              SADAHZINIA

Είμαι ένοχος!... Απείχα!

 Απ' ότι καταλάβατε δεν θα μιλήσω για κάτι πρωτότυπο. Αλλά για κάτι βαρέτο και αναμενόμενο. Ο λόγος που το γράφω είναι για μένα. Μπας και βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά.
 Απείχα λοιπόν. Έκατσα έξω από το εκλογικό κέντρο και περίμενα τους δικούς μου να ψηφίσουν. Και θα με ρωτήσετε γιατί. Για να μην χαθώ θα βάλω τις σκέψεις μου σε δύο κατηγορίες.
Θεωρητικά: Διαφωνώ με το σύστημα τις ανάθεσης (πολίτες-πολιτικοί). Διαφωνώ με τον κοινοβουλευτισμό (θεωρώ πως ευνοεί ένα πελατειακό σύστημα και είναι ένας εντελώς απαρχεομένος και αντιδημοκρατικός θεσμός). Επίσης δεν θεωρώ πως έχουμε πραγματική δημοκρατία. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι γνωστό ότι έχει ως βιτρίνα την δημοκρατία και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν βάζει να αναλαβουν άλλοι (τραπεζίτες κλπ). Αυτό το σύστημα λοιπόν (καπιταλισμός) δεν ανατρέπεται με εκλογές. (Στοπ!! Δεν θα με ρωτήσετε πως αλλάζει. Δεν ξέρω! Και απαντήσεις τύπου ''Με μια επανάσταση'' δεν με καλύπτουν απόλυτα πλέον)
Πρακτικά: Ξέρω ότι θα ακουστεί τετρημένο αλλά ισχύει απόλυτα στην περίπτωσή μου. Δεν υπάρχει ένα κόμμα που να σέβομαι και να με εκφράζει (έστω και λίγο). Έτσι, δεν είμαι διατεθιμένος να αφήσω έστω και με την λογική του λιγότερου κακού ή με μια δόση χιούμορ την ψήφο μου σε οποιονδήποτε. Δεν είμαι διατεθιμένος να ψηφίσω κάποιον ο οποίος δεν θέλει να κυβερνήσει ακόμα και αν ο ''αντίπαλος'' του μου προκαλεί εμμετό.
  Υπάρχει κάτι που πάντα με νευρίαζε στις εκλογές. Η δήθεν πολιτικοποίηση που συνήθως μετατράπεται σε κομματικοποίηση του απολίτικ κόσμου. Άνθρωποι οι οποίοι ασχολούνται με κοινωνικά-πολιτικά θέματα κάθε τέσσερα χρόνια όταν τους λέω ότι δεν ψήφισα με θεωρούν παρτάκια-ανόριμο-μηδενιστή και ότι στερούμαι πολιτικής άποψης. Και εγώ πρέπει να απολογηθώ για το έγκλημα μου. Αλλά δεν πειράζει. Αφού θα την φάμε την τσα-που. Ας είμαστε τουλάχιστον καλά με την καρδούλα μας. Με αυτήν θα γεράσουμε εξ' άλλου...


Υ.Γ.1: Θα περάσουν και αυτές οι εκλογές. Αυτοί που μας καταλογίζουν απραξία επειδή απέχουμε απο το πανυγηράκι τους, θα ξαναγεμίσουν τα club, τις πίστες, εννίοτε και τις πλατείες και εμείς θα νιώθουμε γραφικοί.

Υ.Γ.2: Πότε θα προχωρήσουμε σαν χώρα και σαν ανθρωπότητα γενικότερα; Κάνοντας ζάπινκ είδα έναν καμμένο, χοντρό αρχηγό κόμματος να επικαλείται έναν αόρατο φίλο του (νομίζω τον είπε ''θεό'') για το μέλλον της χώρας. Αυτό μόνο σε μένα φαίνεται τρομακτκό;;

                                                                                            17-6-2012  
Ελλάδα με αρχηγό του πρώτου κόμματος τον πρώην άντρα της Βίσση..

Με την σοκολάτα στα χέρια τους...

Ήταν Ιούνιος του 2002 σε μια γειτονιά της πόλης Τζενίν στην Παλαιστίνη. Η οικογένεια του Γιουζέφ Αμπού Αζιζ σηκώθηκε γύρω στις 7 όπως συνήθως. Έξω είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία -συνηθισμένο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια- και κανείς δεν ηξέρε πότε θα γινόταν η παύση της απαγορεύσης. Όλα τα μικρότερα παιδιά ήταν σπίτι. Έκτος από τον μεγάλο γιό που σπούδαζε ιατρική στο Κάιρο και τα δύο άλλα αγόρια που ήταν χτίστες στην Ραμάλα. Ο πατέρας κλείδωνε πάντα την πόρτα αυτές τις ώρες ώστε να μην βγούν έξω οι τρείς μικροί γιοί του, ο Τζαμίλ (13 χρονών), ο Ταρίκ (11) και Αχμέντ (6) και κινδυνεύσουν από τις στρατιωτικές περιπολίες. Γύρω στις 11.30π.μ ένα γειτονόπουλο χτύπησε την πόρτα. ''Η απαγόρευση σταμάτησε, μπορείτε να βγείτε έξω''. Ο Γιουζεφ έλεγξε από το παράθυρο και πράγματι είδε το δρόμο γεμάτο αυτοκίνητα και κόσμο έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε τις δουλειές τους. Ο μικρός Αχμέντ ζήτησε ένα σέκελ (νόμισμα πολύ μικρής αξίας) για να βγεί και να αγοράσει μια σοκολάτα. Το μπακάλικο ήταν 200 μέτρα μακριά από το σπίτι. Ο Τζαμίλ και ο Ταρίκ ζήλεψαν και ζήτησαν και εκείνοι από ένα σέκελ για να αγοράσουν καραμέλες. Πήραν ο καθένας το ποδηλατό του. ''Αγοράστε τα κι ελάτε γρήγορα σπίτι'', τους φώναξε ο πατέρας τους κι ύστερα κάθισε να δεί τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ Βραζιλίας και Αγγλίας... Μετά από λίγο άκουσε μια δυνατή έκρηξη στο δρόμο και πολύ φασαρία. Κάποιοι φώναξαν ''Καλέστε ασθενοφόρο''. Ο Γιούζεφ πήρε γρήγορα τηλέφωνο στο νοσοκομείο. ΄Υστερα γύρισε να δεί τον αγώνα κι ούτε που σκέφτηκε ότι μπορεί να πρόκειται για τα παιδιά του. Έτσι κι αλλιώς παρόμοιες εκρήξεις συνέβαιναν σχεδόν κάθε μέρα. Ύστερα απο λίγο τον ειδοποίησαν ότι τα παιδιά του ήταν τραυματισμένα -κανείς δεν είπε νεκρα- στο νοσοκομείο. Μα είχε απαγορευτεί ξανά η κυκλοφορία και εκείνος δεν μπορούσε να πάει στο νοσοκομείο που ήταν μόνο λίγα λεπτά μακριά. Τελικά πήρε άδεια να πάει με το όχημα των Ηνωμένων Εθνών. Όταν έφτασε εκεί ο μικρός Αχμέντ ήταν ήδη νεκρός. Ο Τζαμίλ πέθανε μετά απο λίγα λεπτά στο χειρουργείο και μόνο ο Ταρίκ ήταν ζωντανός. Το αδύνατο κορμάκι του ήταν διασωληνωμένο κι είχε τρύπες από σφαίρες στο στομάχι, στους πνεύμονες στο συκώτι, στο αριστερό και δεξί πόδι και στο γόνατο. Τι είχε συμβεί;
 Ο γιατρός Σάμερ Αλ Αχμέντ με το αμάξι του εκείνο το πρωί, βιαζόταν να πάει στην αγορά για τρόφιμα πριν απαγορευτεί ξανά η κυκλοφορία. Όταν επέστρεφε σπίτι τον σταμάτησαν δύο στρατιωτικά τζίπ και τον διέταξαν -μαζί και άλλους διακόσιους Παλαιστίνιους που βρίσκονταν κοντά- να μην απομακρυνθούν. Μετά απο μισή ώρα, οι ίδιοι στρατιώτες του είπαν να φύγει. Εκείνος νόμιζε ότι επέστρεφε ασφαλής σπίτι, όταν είδε ένα τανκ να τον ακολουθεί. Έστριψε στην πρώτη γωνία. Αλλά άκουσε πυροβολισμούς. Είχε χτυπηθεί σοβαρά στο στομάχι. Σταμάτησε για να ζητήσει βοήθεια. Το τανκ πλησίασε κι άλλο. Δεν θυμάται περισσότερα, μόνο τρία παιδιά στα ποδήλατά τους και ένα τανκ να τα σημαδεύει. Ένας δημοσιογράφος κατέγραψε την σκηνή από μακριά. Το βίντεο τα δίχνει όλα. Τα τρία παιδιά. Τρείς κουκίδες στο βάθος. Ένα άσπρο αμάξι τα προπερνάει και μια γυναίκα απο μέσα τους φωνάζει κάτι - ίσως τα προειδοποιεί. Το αμάξι στρίβει. Ξαφνικά το τανκ εμφανίζεται απο την αριστερή γωνία. Προεξέχει το κανόνι του. Σημαδεύει τα τρία παιδιά πάνω στα ποδήλατά τους. Η εικόνα παγώνει. Ακούγονται πυροβολισμοί. Μια έκρηξη. Παντού θόρυβος, καπνός και σκόνη. Αυτό ήταν. Ο άγνωστος δημοσιογράφος κλείνει την κάμερα.
  Τα ποδήλατά τους είναι τώρα είναι διαλυμένα στην αυλή. Κι έχουν απάνω δύο φωτογραφίες. Η φωτογραφία του Ταρίκ λείπει και ο ίδιος στο νοσοκομείο, δεν ξέρει ότι τα αδέρφια του δεν υπάρχουν πια. Εκείνο το βράδυ έθαψαν τον Αχμέντ και τον Τζαμίλ με τις σοκολάτες σφιγμένες στα χέρια τους.

                                                                                                                            SADAHZINIA
  
To συγκεκριμένο άρθρο προοριζόταν για την εφημερίδα «Ερευνητές» και συγκεκριμένα για την στήλη της Sadahzinia «Παιδογραφίες», αλλά θεωρήθηκε πολύ extreme, σκληρό και πολύ splatter για παιδική εφημερίδα και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Πιθανότατα να έχουν δίκιο (;) Εσείς θα κρίνετε. Όπως και να χει είναι η καθημερινότητα όλων μας, ενηλίκων κι ανηλίκων

''Καθαρές πόλεις''

   Τον τελευταίο χρόνο η άνοδος της ακροδεξιάς ρητορίας στην χώρα είναι εμφανής. Μαζί με τα εμμετικά συνθήματα, τις μισαλλόδοξες απόψεις και τις απάνθρωπες πρακτικές αναπτύσεται και μια άλλη πιο ύπουλη και γλυκιά για τα αυτιά φιλολογία. Η φιλολογία της ''καθαρής πόλης''. Και εξηγούμε. Άνθρωποι που έχουν να πατήσουν στο κέντρο απο τότε που στην Πλάκα πούλαγαν κότες, βγαίνουν στα παράθυρα και μιλάνε για υγειονομικές βόμβες στο κέντρο βάζονται στο στόχαστρο τους μετανάστες, τις πόρνες και τους ναρκομανείς. Τα θύματα δηλαδή αυτού του σάπιου συστήματος φωνάζουν και οι ''φιλελεύθεροι αστοί'' ενοχλούνται απο τις φωνές τους και απαιτούν ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.
   Ουσιαστικά ζητάνε (όπως είχε πει κάποτε ο George Carlin) ένα καθαρό μέρος να ζούν. Θεωρούν σαν τίτλο τιμής το να παιρνάνε απο τις υποβαθμισμένες περιοχές και το κάνουν με ένα υφάκι αηδίας και φόβου. Μετά νιώθουν ακόμα πιο σίγουροι για τον εαυτό τους και μιλάνε οργισμένοι για την ''κατάσταση στο κέντρο''. Στα αυτιά μου οι κραυγές για ''καθαρές πόλεις'' στην εποχή που ζούμε ακούγονται ίδιες με τις κραυγές για ''καθαρές φυλές''.
  Καμιά φορά οι απόψεις αυτές γίνονται πράξη. Δημοσιεύονται φωτογραφίες από οροθετικές πόρνες (αυτές που μέχρι πριν ένα μήνα τις γαμάγανε ''πελάτες'', νταβατζίδες και που και που μπάτσοι). Στύνονται στρατόπεδα συγκέντρωσης για ''παράνομους'' μετανάστες και τα πρεζάκια κλείνονται φυλακή (να ψοφήσουν βρέ αδερφέ χωρίς να τους βλέπουμε).
Αυτά απο την ευρωπαική μεν, ''βρώμικη'' δε Αθήνα του 2012.

  

Ανθρωποι που ζουν σε γυάλινα σπίτια δεν θα έπρεπε να πετούν πέτρες. Και άνθρωποι που ζουν σε γυάλινες πόλεις δεν θα έπρεπε να εκτοξεύουν πυραύλους.

'' Δεν έχεις 3 ευρώ; ''

Θα το ξεκαθαρίσω απ΄την αρχή. Για να είμαστε ξηγημένοι.. Ανήκω στην μεσαία κατηγορία.  (οικονομικά εννοώ). Ποτέ μου δεν έχω πεινάσει, ποτέ δεν εχώ νιώσει την πραγματική φτώχεια στο πετσί μου και χωρίς να κάνω υπερβολές και ανούσιες(για μένα πάντα) σπατάλες, ζώ μια αξιοπρεπή ζωή.
Στο θέμα μας όμως. Έμαθα για την συναυλία του totem. Η είσοδος είναι 3 ευρώ. Ωραία λέω.. Σχεδόν ενθουσιασμένος, πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου (είναι σε χειρότερη θέση απο μένα (οικονομικα πάντα)).  Του ανακοίνωσα όλο χαρά ότι ΄΄επιτέλους, θα πάμε σε ένα live΄΄. Η απάντηση ήταν ΄΄δεν ξέρω.. Θα δούμε΄΄ ΄΄Γιατί;΄΄ των ρώτησα, και η αλήθεια είναι οτι περίμενα να ακούσω καμιά βλακεία.. Όμως αυτό που ακολούθησε ήταν πολύ χειρότερο, ΄΄Δεν έχω λεφτά΄΄. Το κοίταξα. Το ξανακοίταξα. Μου φάνηκε αστείο. ΄΄3 ευρώ;;;;’’. Θυμάμαι μάλιστα ότι έβαλα πολλά ερωτηματικά, ίσως για να τονίσω την βλακεία μου. ΄΄Ναι ρε, δεν έχουμε καθόλου πλέον, σήμερα πήγα σούπερ μάρκετ και πήρα μόνο ψωμί του τοστ΄΄.
 Τα πράγματα σοβάρεψαν ξαφνικά. Το χαζό χαμόγελο έφυγε απ’ το στόμα μου. Δεν θυμάμαι τι του απάντησα. Σίγουρα ήταν κάτι φιλικό, και κάτι χαζό. Θυμάμαι όμως ότι είχα θυμώσει. Δεν ξέρω με ποιόν. Με τον εαυτό μου; Με τον φίλο μου; Με τον κόσμο; Ξαφνικά το βλέμμα μου έπεσε στην ανοιχτή τηλεόραση. Μία ξάνθια γλάστρα περιέγραφε με κάθε λεπτμέρεια το καινούριο πολυτελές σκάφος ενός τηλεοπτικού μαϊντανού. Στο μυαλό μου έρχεται ο στίχος ενός τραγουδιού.
Σας βαρέθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη.  Σκατοκαριόλες!

Υ.Γ. Στην συναυλία θα πάω. Θα έρθει και ο κολλητός μου. Έτσι κι αλλιώς 3 ευρώ είναι μωρέ. Θα τα βρούμε.

Είμαι γυφτάκι...

Υπάρχουν κάτι στιγμές που δεν ξέρεις τι να γράψεις. Η απάντηση έρχεται εύκολα απο ένα τραγούδι. Όμως μετά εμφανίζεται μια φωνή και λέει.. ΄΄Μα μαλακία είναι να ποστάρω κομμάτι..΄΄, ΄΄Καλύτερα να βρώ ένα κείμενο΄΄. Εγώ σήμερα λέω να διαολοστείλω αυτήν την φωνή.... Αφιερωμένο λοιπόν αυτοί οι στίχοι και αυτό το τραγούδι σε όλες τις  Σ.Κ.Α.Τ.Ο.Κ.Α.Ρ.Ι.Ο.Λ.Ε.Σ.

Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου
με τα τραγούδια, πατσαβούρια μου,γυαλίζω το παρμπρίζ
και τα όνειρά σας σε στάσεις λεωφορείου
με τα λουλούδια, τα κουλούρια μου,πουλάω και την ψυχή μου

Στα παιδιά σας σε τάφους Γυμνασίου
τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή
γλώσσα σφουγγάρι, δαίμων του κυλικείου
στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές

Και τα τσιράκια του άρχοντα - ηλιθίου, τους κοπαδίτες
τους μουγκούς, τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες
δουλειές με φούντες, μπαίνω με τα τσαρούχια
στο σαλονάκι της Ευρώπης μια ζωή πρετ - α - πορτέ
με περιμένει

Κάνω παιχνίδια με λόγια και με νότες
έχω κρυμμένα τραγουδάκια στα μανίκια, στα μπατζάκια
γητεύω κότες, άγουρα κοριτσάκια
και τα φυτεύω στο κρεβάτι με τα κέρατα να εξέχουν

Στα τασάκια από έρωτες καπότες
με γουρουνάκια κουμπαράδες να κυλιέμαι στα λεφτά
βαράω κουδούνι στης καφετζούς της πόρτες
η σκονισμένη νεολαία σαβανωμένη συνολάκια

Κάνει νάζια σε ντίσκο καρμανιόλες
θεατές και νικημένοι, ονειρώξεων λεκέδες
είμαστε όλες ένα μάτσο βιόλες
σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες

''Τη μοναξιά σου τη θυμίζουν οι πολλοί...''

  Ήταν μάλλον μεσάνυχτα και φαντάζομαι πως έξω πρέπει να έκανε απίστευτο κρύο. Όχι πως είχε σημασία, άλλωστε βρισκόμασταν κάποια χιλιάδες πόδια πάνω απ' τη γη, σε αεροπλάνο. Επιστροφή στο Πέραμα, μετά από ένα ταξίδι αστραπή στο Λονδίνο. Με καμπόσους δίσκους παραπάνω στις αποσκευές και φουσκωμένο μυαλά που σέρνουν κάτι από τον ουρανό του Λονδίνου, προσπαθούσαμε να βολευτούμε για ένα σύντομο υπνάκο στα άβολα καθίσματα. Κάποια στιγμή μου ζήτησες ένα κομμάτι χαρτί και φαντάστηκα πως θα το θες για τίποτα υπολογισμούς. Σου ΄δωσα ένα μικρό χαρτί από το σημειωματάριό μου κι ένα μαύρο μαρκαδοράκι, και κρυφοκοίταγα μισοξύπνια-μισοκοιμισμένη. Άρχισες να γράφεις - πάντα με κεφαλαία γράμματα, τρελέ - ''ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ ΤΗ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΚΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ...''.
   Με ελάχιστες μουντζούρες το τελείωσες έπειτα πο λίγο. Έτσι μονουρόφι έγραψες ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Έτσι μονορούφι έχεις γράψει και τα περισσότερα κομμάτια. Λες και όταν γράφεις, κρατάς ενστικτωδώς την ανάσα σου. Και όταν πια την αφήσεις να φύγει σαν ασώπαστο παράπονο, έχεις φτιάξει και το τελευταίο ρεφρέν.. Κάπως έτσι πρέπει να 'ναι, γιατί και μερικοί απο εμάς κρατάμε την ανάσα μας, όταν σ' ακούμε να τα ερμηνεύεις. Οι υπόλοιποι απο εμάς ενοχλούμαστε και γι΄αυτό σε κρυφακούμε - με κρατημένη την ανάσα επίσης. 'Οσο για τους άλλους, δεν ξέρω, ίσως να 'ναι και πιο ευτυχισμένοι από εμάς. Ίσως...
   Πάντως αυτό που ξέρω σίγουρα, γιατί το έχω δει στα μάτια σου όταν παλεύεις με το χαρτί, είναι η αγωνία σου να φτιάξεις στίχους φρέσκους - τόσο, που να τους βρίσκεις μπροστά σου μετά απο καιρό. Με παρόμοια αγωνία πελεκάς και συνταιριάζεις τις πιο παράταιρες λέξεις που σου σφηνόνονται στο μυαλό. Έπειτα βιάζεσαι να το ηχογραφήσεις και να το παρουσιάσεις σε όσο περισσότερο κόσμο μπορείς για να ακούσεις την γνώμη τους. Άλλωστε πάντα έχεις τη μανία να μπάζεις όσο κόσμο μπορείς μέσα στα όνειρα και τα πλάνα σου. Γιατί άραγε; Ή γιατί όχι;
   Κάπου εδώ όμως θα σταματήσω να αραδιάζω υποκειμενικές φλυαρίες. Εξάλλου δεν ξέρω τι άλλο να γράψω (και τι να πρωτογράψω) σ'αυτή την τελευταία σελίδα. Ούτε μου είναι εύκολο να γειτονέψω τα λόγια μου με όλα τα προηγούμενα δικά σου. Τα άτιμα! Μου άλλαξαν την ζωη.
                                                                                                             
                                                                                                                            Sadahzinia

                                                                                                                                

Όταν οι τοίχοι φωνάζουν...