''Τη μοναξιά σου τη θυμίζουν οι πολλοί...''

  Ήταν μάλλον μεσάνυχτα και φαντάζομαι πως έξω πρέπει να έκανε απίστευτο κρύο. Όχι πως είχε σημασία, άλλωστε βρισκόμασταν κάποια χιλιάδες πόδια πάνω απ' τη γη, σε αεροπλάνο. Επιστροφή στο Πέραμα, μετά από ένα ταξίδι αστραπή στο Λονδίνο. Με καμπόσους δίσκους παραπάνω στις αποσκευές και φουσκωμένο μυαλά που σέρνουν κάτι από τον ουρανό του Λονδίνου, προσπαθούσαμε να βολευτούμε για ένα σύντομο υπνάκο στα άβολα καθίσματα. Κάποια στιγμή μου ζήτησες ένα κομμάτι χαρτί και φαντάστηκα πως θα το θες για τίποτα υπολογισμούς. Σου ΄δωσα ένα μικρό χαρτί από το σημειωματάριό μου κι ένα μαύρο μαρκαδοράκι, και κρυφοκοίταγα μισοξύπνια-μισοκοιμισμένη. Άρχισες να γράφεις - πάντα με κεφαλαία γράμματα, τρελέ - ''ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ ΤΗ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΚΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ...''.
   Με ελάχιστες μουντζούρες το τελείωσες έπειτα πο λίγο. Έτσι μονουρόφι έγραψες ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Έτσι μονορούφι έχεις γράψει και τα περισσότερα κομμάτια. Λες και όταν γράφεις, κρατάς ενστικτωδώς την ανάσα σου. Και όταν πια την αφήσεις να φύγει σαν ασώπαστο παράπονο, έχεις φτιάξει και το τελευταίο ρεφρέν.. Κάπως έτσι πρέπει να 'ναι, γιατί και μερικοί απο εμάς κρατάμε την ανάσα μας, όταν σ' ακούμε να τα ερμηνεύεις. Οι υπόλοιποι απο εμάς ενοχλούμαστε και γι΄αυτό σε κρυφακούμε - με κρατημένη την ανάσα επίσης. 'Οσο για τους άλλους, δεν ξέρω, ίσως να 'ναι και πιο ευτυχισμένοι από εμάς. Ίσως...
   Πάντως αυτό που ξέρω σίγουρα, γιατί το έχω δει στα μάτια σου όταν παλεύεις με το χαρτί, είναι η αγωνία σου να φτιάξεις στίχους φρέσκους - τόσο, που να τους βρίσκεις μπροστά σου μετά απο καιρό. Με παρόμοια αγωνία πελεκάς και συνταιριάζεις τις πιο παράταιρες λέξεις που σου σφηνόνονται στο μυαλό. Έπειτα βιάζεσαι να το ηχογραφήσεις και να το παρουσιάσεις σε όσο περισσότερο κόσμο μπορείς για να ακούσεις την γνώμη τους. Άλλωστε πάντα έχεις τη μανία να μπάζεις όσο κόσμο μπορείς μέσα στα όνειρα και τα πλάνα σου. Γιατί άραγε; Ή γιατί όχι;
   Κάπου εδώ όμως θα σταματήσω να αραδιάζω υποκειμενικές φλυαρίες. Εξάλλου δεν ξέρω τι άλλο να γράψω (και τι να πρωτογράψω) σ'αυτή την τελευταία σελίδα. Ούτε μου είναι εύκολο να γειτονέψω τα λόγια μου με όλα τα προηγούμενα δικά σου. Τα άτιμα! Μου άλλαξαν την ζωη.
                                                                                                             
                                                                                                                            Sadahzinia