Με ματωμένα γόνατα..

Ίσως για κάποιους απο εσάς δεν είμαι και ο πιο αρμόδιος για να μιλάω γι αυτό το θέμα. Ίσως να έχετε και δίκιο. Λόγω ηλικίας δεν πρόλαβα να ζήσω όσα κάποιοι απο εσάς. Γεννήθηκα στις αρχές του 90'. Και λογικά ανήκω στην τελευταία γεννιά που πρόλαβε να μεγαλώσει παίζοντας στις πλατείες και στους δρόμους. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι επόμενες γεννιές δεν θα θυμούνται τα γόνατα τους συνέχεια ματωμένα από τη μπάλα. Δεν ξέρω αν θα έχουν αναμνήσεις από ατέλειωτες βόλτες με τα ποδήλα, παιδικές χαζομάρες και καυγάδες. Δεν ξέρω καν αν τα παιδιά πίνουν νερό απο το λάστιχο πλέον. Άφου τώρα έχουν πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν από το να παίξουν στην πλατεία. Έχουν το διαδικτυακό gaming. Τα critical hits, τα damages..Πίνουν και εμφιαλομένο νερό, απο μπουκαλάκι. Ποιός έχει όρεξη πια να βγει στον δρόμο να παίξει;. Και να παίξει που; Οι αλάνες έχουν χτιστεί με τσιμέντο. Στις πλατείες απαγορεύεται να πατήσεις στο γκαζόν και στον δρόμο πάντα υπάρχουν αυτοκίνητα. Άσε που είναι και επικινδυνο. Που να τρέχουμε μωρέ;!
Δεν ξέρω τι με έπιασε σήμερα και γράφω για αυτό το θέμα. Ίσως και εγώ να αποδέχομαι πως τα χρόνια του απογευματινού ατέλειωτου παιχνιδιού τελείωσαν για πάντα. Όμως θα έδινα τα παντά για ένα βραδινό μπασκετάκι στο κλειστό σχολείο.. Για δύο παράνομες μουτζούρες σε έναν τοίχο. Πάντα βιαστικά.. Και αύριο, πάλι εδω.!