Μια άλλοτε πανέμορφη χιονισμένη μέρα

Πιστεύω όλοι όταν είμασταν μικροί είχαμε μια απίστευτη προσμονή για τα πρώτα χιόνια. Και όταν ένα πρωί ξυπνούσαμε και όλα ήταν σκεπασμένα από ένα λευκο σεντόνι, τρέχαμε στο παράθυρο και μέναμε εκεί για ώρα. Όχι μόνο θα χάναμε το σχολείο αλλά θα είχαμε την ευκαιρία για μια διαφορετική μέρα γεμάτη παιχνίδι και υπέροχες εικόνες από το τζάμι του παραθύρου. Όμως όλα αυτά παλιά. Βλέπετε πλέον δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να χαρούμε αν χιονίζει. Αύτο το συνειδητοποίησα πρίν λίγα χρόνια κοιτάζοντας το άλλοτε λατρεμένο τοπίο από ένα παράθυρο -σαν τότε-. Δεν γίνεται να παρακαλάς να χιονίσει και παράλληλα να σκέφτεσαι ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι δεν θα βλέπουν το χιόνι από το ζεστό τους σπίτι αλλά από ένα παγωμένο παγκάκι σε μιά κεντρική πλατεία της Αθήνας. Η κατάσταση στην Ελλάδα και τον κόσμο, καθιστά την χαρά σε αυτούς που έχουν υποτειπώδη ανθρωπιά, δυσεύρετη ενώ την χαρίζει απλόχερα στους μονίμως χαμογελαστούς εαυτούληδες. Κάποιοι που δεν έχουν σπίτι να μείνουν υποφέρουν και κάποιοι που έχουν, νοιώθουν τύψεις αν τολμήσουν να ονειρευτούν μια κρύα χριστουγεννιάτικη μέρα. Γι αυτό, όταν μετράτε με αριθμούς τον ανθρώπινο πόνο αλλά και θύματα έχετε και κάποιους ακόμα στο μυαλό σας. Ακόμα και άν έχουν μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι τους.