Ότι αγκαλίαζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω...

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου. Ώρα 10.30. Νοσοκομείο ''Μητέρα''.
Ω ναι. Εδώ βρίσκομαι - και όχι δεν γεννάω -. Είναι κάποιες στιγμές που είσαι σίγουρος ότι η ζωή, σου κάνει πλάκα. Και εξηγούμαι. Είχα σκεφτεί το επόμενο κείμενο μου να αναφέρεται σε μια κατηγορία ανθρώπων που έχω αρχίσει να αντιπαθώ. Σκεφτόμουνα να γίνω σκληρός και ίσως να στενοχωρήσω κάποιους φίλους και γνωστούς. Έλα όμως που υπολόγισα χωρίς τον ξενοδόχο. Ξενοδόχος η ζωή λοιπόν, που χωρίς να με κάνει να υποφέρω ιδιαίτερα, με ταλαιπώρησε,με νευρίασε και με μαλάκωσε. Όμως έκανε και κάτι άλλο. Με έκανε να δώ πιο καθαρά. Πήρε μια λευκή πετσέτα και μου καθάρισε τα μάτια και το μυαλό, κάνοντάς με να δώ αυτά που έπρεπε. Ποιοι είναι δίπλα μου και ποιοι όχι. Ποιοι καταφέρνουν να χαμηλώσουν απότομα σε δύο βράδια και ποιοί να ψηλώσουν στα μάτια μου και στην συνείδηση μου, με ένα χαμόγελο και δυο απλά αληθινά λόγια. Έτσι για πρώτη και τελευταία φορά από αυτόν τον χώρο θέλω να ευχαριστήσω όσους είναι δίπλα μου. Μην αρχίσετε να αναρρωτιέστε που καταττάσω τον καθέναν. Σίγουρα ξέρετε. Τέλος, αυτές τις μέρες κατάλαβα ότι οι ανάγκες μου - ίσως και οι δικές σας - περιορίζονται κυρίως σε ένα άτομο. Αν αυτό βρίσκεται εκεί (με το σώμα ή την σκέψη) τότε ο πιο δυνατός πόνος γίνεται ανώδυνος, ενώ αν απουσιάζει, ένα χάδι από κάποιον άλλον, ίσως θυμίζει μαστίγωμα. Αυτή η ανάγκη δεν κρύβεται. Και καλά κάνει..

Υ.Γ. Καλή χρονιά αδέρφια