Μέσα σε λίγο καιρό, τα σπίτια των ανθρώπων είχαν σκεπάσει όλη τη γη. Γκρίζες θεόρατες κολόνες τσιμέντωναν το χώμα, και σβήνανε το χρώμα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει τις μυρωδιές των λουλουδιών και το δροσερό μεσημεριάτικο ύπνο κάτω απ' τις κληματαριές. Δε θυμόντουσαν αν τα φρούτα είχαν γεύση γλυκιά - η καθόλου. Ούτε ποιο είναι το κανονικό μέγεθος την ντομάτας. Όλα της γής τα αγαθά λες κι είχαν βγεί απ' το ίδιο καλούπι, και με μια ένεση στράγγιξαν οι χημοί τους. Μα οι άνθρωποι δεν σήκωναν κεφάλι. Δούλευαν για να γυρνούν οι μηχανές, να μην αλλάξει τίποτα, λες κι ήταν πάντα έτσι η ζωη.
Βέβαια, η ζωή τους, με την πρώτη ματιά έμοιαζε ωραία. Μοντέρνες πολυκατοικίες, πολυτελή αμάξια, γυαλισμένοι δρόμοι, φουσκωμένα πορτοφόλια. Το φαντάζεστε; Άντρες και γυναίκες με τέλεια πρόσωπα και γυμνασμένα κορμιά. Κέντρα διασκέδασης λουσμένα με φώς που αναβόσβηνε στο ρυθμό δυνατής μουσικής.
Όλα φανταχτερά, λαμπερά,πλούσια...
Όλα καλά σκεπασμένα, κρυμμένα στο φως...
Απόσπασμα απο το βιβλίο της Sadahzinia, Ο Μάγος της φωτιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου