Ταξίδι μου πρώτο, να που ήρθε η σειρά σου...

 Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιά χρονιά ήταν. Ίσως ήταν το 2003. Πιτσιρίκι εγώ, στην 6η δημοτικού. Ένας φίλος, μου δίνει ένα αντιγραμμένο cd. Το είδος λέει ήταν low bap (;;). Το συγκρότημα active member (;;) και το cd, fiera (;;). Το άκουγα συχνά. Ούτε θυμάμαι γιατί. Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι σε ένα τραγούδι ράπαρε ενα πιτσιρίκι στην ηλικία μου (ramon). Και εκεί αρχίζει το ψάξιμο. Πολύ ψάξιμο. Γρήγορα αγόρασα ότι cd είχε το δισκοπωλείο της γειτονίας μου. Είχα πάει με 100 ευρώ ( μου τα είχε δώσει η γιαγιά μου) και αγόρασα ότι υπήρχε. Από τότε κόλλησα για τα καλά. Θυμάμαι τον εαυτό μου στην 1η Γυμνασίου να κάθετε στο μάθημα και να γράφει στίχους απο τραγούδια. Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία. Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει απο τότε. Το low bap έχει μείνει εκεί πάντως. Εκτός απο μουσική, έχει γίνει αναμνήσεις, παρέα, ιδεολογία, στίχοι και στιγμές. Και ίσως αυτό έχει σημασία και μόνο. Όχι τα κουτσομπολιά, οι κόντρες και οι υπερβολές. Αλλά μια στιγμή. Αυτή που διαλέγει ο καθένας να κρατήσει. Ένας στίχος. Μια φωνή σε ένα live. Ένα απλό αγκάλιασμα στο ''σκιάχτρο''.
Ακόμα ακούω...