Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη...

 Είχα μια δουλειά στο κέντρο. ‘Ομως δεν ήθελα να πάρω το μετρό. Το χρησιμοποιώ κάθε μέρα βλέπετε και το έχω βαρεθεί. Έτσι σκέφτηκα να πάρω το λεοφωρείο για 5-6 στάσεις και να συνεχίσω με το μετρό.Μπήκα λοιπόν και κάθησα.Μπροστά μου καθόταν ένας νεαρός άντρας.Ήταν μετανάστης. Πιθανώς από το Πακιστάν. Στην επόμενη στάση μπήκε μια μητέρα με δύο παιδιά.Ένα αγόρι και ένα 

κορίτσι.Ήταν μικρά σε ηλικία.Το κοριτσάκι έτρεξε και κάθησε δίπλα στον άντρα που ήταν μπροστά μου. Ίσως ήταν αρκετά μικρό σε ηλικία για να φοβάται το διαφορετικό. Ίσως η τηλεόραση, η κοινωνία και όλοι εμείς δεν είχαμε προλάβει να το ποτίσουμε με ξενοφοβία και τρομολαγνικά ένστικτα. Όταν έκατσε, περίμενα η μάνα της να έρθει, να την πιάσει απ’ τον ώμο, να τις δώσει ένα γρήγορο μάθημα «ορθής»  συμπεριφοράς και να την βάλει να κάτσει μάζι της. Όμως δεν το έκανε. Πήρε το αγόρι και έκατσε στο απέναντι κάθισμα.Τότε το κορίτσι ρώτησε τον νεαρό άνδρα: ''Πάς σχολείο;''. Ο άντρας είπε ''Όχι. Είμαι μεγάλος εγώ.''.Το κορίτσι δεν πτοήθηκε.''Πώς λένε την μαμά σου;'' Ο άντρας  γέλασε. Σκέφτηκα ότι δεν ήθελε να απαντήσει γιατί το όνομα της μητέρας του θα φαινόταν παράξενο στο κοριτσάκι. Όμως αυτή επέμεινε. ''Πές μου! Πώς;'' Εκείνος το σκέφτηκε λίγο και ψιθύρισε.''Νάιλα''. ''Νάιλα;'' Επανέλαβε η μικρή. ''Είναι αστείο όνομα''. Τότε ο άντρας γέλασε. Γέλασα κ εγώ, και η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου. Συνέχισα να τους κοιτάω μαγεμένος. Μαγεμένος διότι σκέφτηκα το εξής. Πώς θα αντιδρούσε ο νέος αν το ίδιο ακριβώς πράγμα του το έλεγε κάποιος άλλος. ‘Ενας ψηλός, γεροδεμένος ελληνάρας σε ένα άλλο λεοφωρείο. ''Νάιλα; Τι αστείο όνομα;''. Τότε συνειδητοποίησα το κακό που έχουμε κάνει στις λέξεις. Η λέξη «αστείο»  είναι προσβολή. Όμως τα παιδιά ξέρουν την πραγματική έννοια των λέξεων. Όπως και να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους. Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρουμε κ’ εμείς να πούμε σε έναν άγνωστο άνδρα ότι το όνομα του μας φαίνεται αστείο. Όπως και το δικό μας σε αυτόν..