Μια ανασκόπηση της χρονιάς Κάπου εδώ...

Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα. Όταν άρχιζα αυτήν την ιντερνετική γωνία, απλά ήθελα έναν χώρο να συμμαζέψω τις σκέψεις μου. Τα χαρτιά χάνονται εύκολα ενώ εδώ θα μπορούσα να γυρίζω πίσω σε ότι έγραψα, ανά πάσα στιγμή. Και με κάποιον τρόπο πέρασαν 2,5 χρόνια και κάτι..

Το 2014 λοιπόν, ήταν η τρίτη χρονιά του blog, περιείχε 26 κείμενα και σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι των σκέψεών μου. Από τα αποτυπώματα της δολοφονίας Φύσσα μέχρι την απεργία πείνας του Ρωμανού. Είχε τα αληθινα μου καλοκαίρια και τους χειμώνες μου συμπικνωμένους σε λίγες γραμμές. Είχε τις συνεντεύξεις πολλών φίλων (Χνάρια, Giota Sunshine, Radical, Psyclinic, brak και Skitsofrenis).

Σε αυτήν την χρονιά έδωσα αρκετό χώρο στις κοινωνικές και πολιτικές μου σκέψεις αλλά άφησα και μια γωνιά για τα βινύλια και για τις σκόρπιες προτάσεις, που μου ερχόντασαν στο κεφάλι στην μέση ταξιδιών. Πάντα όταν πάνω μου δεν είχα τίποτα για να τις σημειώσω.

Το 2014 είχε και το ενωμένο Hip hop τους, τα ψέματα και την υποκρισία τους που με έκανε να πω σε όλους όσα ένιωθα. Τότε που το Blog μετετράπηκε σε ένα ιδιότυπο forum -ευτυχώς- για λίγες μέρες.

Όπως και να έχει, σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα εσάς που μου δίνεται κίνητρα να σκαλίζω όσα βλέπω και μετά να γράφω..

Ο Skitsofrenis Κάπου εδώ...

Γεννημενος το 1984, μεγαλωμένος σε ενα μικρό χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης. Αυτοδίδακτος στην ζωγραφική και την μουσική. Επάγγελμα: αγρότης (ελαιόλαδο)

 

Ο Νίκος και ο "τρομοκράτης" που δημιούργησαν..

 Δεκεμβρης 2008
Η πιο "ανήσυχη" περίοδος που έζησε η γενιά μου. Μια περίοδος που αδιαμφισβήτητα είχε ένα άρωμα εξέγερσης. Το γεγονός που σημάδεψε την περίοδο εκείνη είχε πρωταγωνιστές τον 15 χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου ως θύμα και τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα ως θύτη. Όμως σε αυτήν την δολοφονία υπήρχαν και άλλοι πρωταγωνιστές. Τι και αν μια ολόκληρη κοινωνία τους απομόνωσε από το σκηνικό του φόνου;. Στις 6 Δεκεμβρίου λοιπόν, δίπλα στον Αλέξη βρισκόταν ο φίλος του Νίκος. Ο Νίκος λοιπόν στα 15 του χρόνια βλέπει τον φίλο του να ξεψυχάει μετά από πυροβολισμό κρατικού φρουρού. Μετά, άκουσε από δικηγόρους και τηλεδικηγόρους να μιλούν λίγο πολύ για "τα κωλόπαιδα που ήταν εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια." Όταν σταμάτησαν τα γεγονότα, τον Νίκο τον ξέχασαν όλοι. Έκαναν πως δεν υπήρχε.  Πως δεν έζησε ποτέ αυτά που έζησε.

Ο Νίκος όμως ξαναεμφανίστηκε μετά από χρόνια.
Δεν ήταν πια ο 15χρονος Νίκος αλλά ο "τρομοκράτης" Νίκος Ρομανός. Φορούσε χειροπέδες και τα μάτια του ήταν μαυρισμένα από το ξύλο των "φρουρών" της δημοκρατίας, των ίδιων που κάποτε είχαν πυροβολήσει προς το μέρος του. Λίγο καιρό μετά και ενώ ο Ρωμανός παραμένει στην φυλακή σε απεργία πείνας, το κράτος συνεχίζει να τον εκδικείται. Του αρνείται το δικαίωμά του να σπουδάσει. Το "συντεταγμένο" κράτος λοιπόν, αντιμετωπίζει τον Νίκο Ρωμανό σαν τον χειρότερο του εχθρό, προσποιούμενο ότι ξεχνάει το προφανές. Ότι δηλαδή, ο Νίκος Ρωμανός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η φυσική συνέχεια των κοινωνικών συνθηκών που βίωσε. Των κοινωνικών συνθηκών που η ίδια η κοινωνία τον επέβαλε να βιώσει. Η αστυνομία, η πολιτική τάξη, οι δικαστές και όλοι εμείς μετατρέψαμε ένα παιδί σε κάποιον που ονομάζουν τώρα "τρομοκράτη".. Και κάποιοι εξακολουθούν να θέλουν να τον εκδικηθούν, ίσως μόνο και μόνο επειδή αποτελεί την ζωντανή απόδειξη της σάπιας ηθικής τους..

Ξημερώματα 17ης Νοέμβρη..

Τι μπορεί να πει κάποιος "πιτσιρικάς" για την περίφημη 17η Νοέμβρη του 1973. Τι μπορεί να περιγράψει όταν αυτή η ημερομηνία τον γεμίζει αναμνήσεις και διαπραγματεύσιμες γνώσεις γύρω από την "εξέγερση των φοιτητών"; Γνώσεις μέσα από σχολικές γιορτές, άρθρα, ντοκυμαντέρ, βιβλία και πολλές διηγήσεις. Αυτό όμως που θυμάμαι εγώ δίπλα σε αυτήν την ημερομηνία, είναι ότι ανέκαθεν υπήρξε μια καλή αφορμή για ένα μάθημα σύνχρονης ιστορίας. Ίσως αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον πήγαζε από την χρονική ημερομηνία των γεγονότων που δεν απείχαν και πολύ από το σήμερα.

Ίσως όμως ήταν και κάτι άλλο. Αυτή η γιορτή δεν συνδυαζόταν από εθνικές φαμφάρες, σοβινισμό και κωμικά τραγούδια που μάθαμε να παπαγαλίζουμε. Αυτή η γιορτή μας έλεγε ότι μια χούφτα φοιτητές ήταν αυτοί που στάθηκαν απέναντι σε μια δικτατορική κυβέρνηση με αμερικανικό άρωμα. Αυτή η γιορτή είχε εικόνες που -για κάποιον λόγο- νομίζουμε ότι τις είδαμε και εμείς, έχει τα συνθήματα που μας ταιριάζουν και σήμερα, έχει τα τραγούδια του Άσιμου και του Σιδηρόπουλου. Αυτή η επέτειος μας θυμίζει πάντα ότι τα μηνύματα της είναι ακόμα επίκαιρα. Πάνω απ' όλα όμως, μας έχει διδάξει να καταλαβαίνουμε την υποκρισία. Να βλέπουμε κουστουμαρισμένα πολιτικά στελέχη να καταθέτουν στεφάνια και τηλεπερσόνες να μιλάνε για "τα γενναία παλικάρια" και την ίδια στιγμή στο μυαλό μας οι ίδιοι άνθρωποι το 1973 να μετατρέπονται σε "καθώς πρέπει" πολίτες που είναι κλεισμένοι στο δωμάτιο τους και κατηγορούν τα "κακομαθημένα τσογλάνια" που τους χαλάνε την ηρεμία..

Οι αληθινοί μας χειμώνες..

Υπάρχουν οι χειμώνες με τα prive club και τα χειμερινά θέρετρα που μεταφέρουν την "Μύκονο" σε ένα χιονισμένο τοπίο, με κακόγουστα μαγαζιά. Υπάρχουν οι χειμώνες των "πάρτι μέχρι το πρωί" και της ευκαιρίας για ένα γρήγορο ξεσάλωμα, πριν την επανέναρξη της εργασιακής ρουτίνας. Τον χειμώνα όμως κάποιοι τον έχουμε αλλιώς στο μυαλό μας. Τον έχουμε συνδυάσει με την μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και του ξύλου που καίγεται στο τζάκι. Τον βλέπουμε σαν ταινία με πρωταγωνιστές εμάς να πίνουμε ζεστό καφέ και να ακούμε μουσική από το πικ-απ. Να ακούμε τους άλλους που χαλιούνται από την βροχή που δεν τους επιτρέπει να "βγουν", να χαμογελάμε και να κοιτάμε από το παράθυρο.
Ο χειμώνας μας έχει τα δικά του αρώματα και τις δικές του μουσικές, έχει επίσης τις δικές του αναμνήσεις που έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό όταν μας επισκέπτονται τα πρωτοβρόχια. Αυτές οι αναμνήσεις για τον καθένα είναι διαφορετικές, όμως σίγουρα περιέχουν τις σταγόνες από την βροχή στο παράθυρο, την ζεστασιά του σπιτιού, τους ήχους ενός τραγουδιού, την μυρωδιά από έναν καφέ σε μια μεγάλη κούπα και την παρέα ενός καλού φίλου.
Έτσι δεν είναι;

Ο φασισμός που συνηθίσαμε..

 

Άν ο φασισμός κρυβόταν μόνο κάτω από φουσκωμένα μπράτσα, αναμμένες δάδες και χιτλερικά σύμβολα θα ήταν ένας εμφανής εχθρός, επικίνδυνος αλλά συγκεκριμένος. Όμως δυστυχώς, ο φασισμός για να επιβιώσει, ορισμένες φορές αποχωρίζεται τα υπόγεια και επισκέπτεται κυβερνητικές αίθουσες, εισχωρεί σε τηλεοπτικές συζητήσεις, φοράει γραβάτες και μας ξεγελάει μήπως και του μοιάσουμε.
Έτσι και στην Ελλάδα ο φασισμός δεν μονοπωλείται από την Χρυσή Αυγή. Βγαίνει στους δρόμους και χτυπάει ομοφυλόφιλους εμφανιζόμενος ως "αγανακτισμένος πολίτης". Παραμονεύει σε κάθε είδους δραστηριότητα του σύγχρονου Ελληνάρα, πετάει μπανάνες σε γήπεδα και χαιρετάει ναζιστικά σε σκυλάδικα. Ουρλιάζει στα τηλεοπτικά πάνελ και την άλλη μέρα παρουσιάζεται σε μεσημεριανάδικα για να συναντήσει το lifestyle της τρέσας.
Ο φασισμός εδραιώνεται μέρα με την μέρα μέσω της αποδοχής των ιδεών του, εμείς καυχιόμαστε ότι τον φυλακίσαμε και αυτός χαμογελάει γιατί οι ιδέες του αποτελούν πλέον μετριοπαθή πολιτική πεποίθηση. Βλέπει να ορθώνονται τοίχοι στα σύνορα και να δημιουργούνται κέντρα κράτησης αλλοδαπών που προσομοιάζουν σε σύγχρονα κολαστήρια. Τον φασισμό δεν τον νοιάζουν τόσο οι διώξεις των φασιστών, αφού πλέον η δουλειά μπορεί να γίνει και με έναν άλλον, διαφορετικού τύπου φασισμό, "σοβαρότερο" πιο δυσδιάκριτο και ίσως ακόμα πιο επικίνδυνο.

Τα πρόσωπα.. (Brak + Guests LIVE)

 

Μόλις γύρισα από το BUMS. Εκεί, ο brak παρουσίασε τον προσωπικό του δίσκου "Στέλνω ένα μήνυμα" παρέα με πολλούς φίλους. Μπορώ να πω αρκετά πράγματα για το live. Μπορώ να πω για το πάθος του brak όταν ξεστόμιζε την αλήθεια του στο μικρόφωνο, για τα μαγικά χέρια του dj moya, τον πάντα ξεχωριστό Totem και τους Psyclinic Tactix, μπορώ να πω για τον ενθουσιασμό των Lyrical Punishment και την επανεμφάνιση στην σκηνή του Scott. Όμως σήμερα διαλέγω να μιλήσω για κάτι άλλο...
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μου live με κάθε λεπτομέρεια, το άγχος μου και τον ενθουσιασμό μου όταν μπήκα στο μαγαζί. Το εισιτήριο που έβαλα τσαλακωμένο στην τσέπη, ακόμα και την θέση που "κάθισα". Όμως πιο καθαρά από οτιδήποτε θυμάμαι κάποια πρόσωπα. Τα πρόσωπα που θα έβλεπα και θα ξαναέβλεπα σε αμέτρητα live τα επόμενα χρόνια. Δεν θα τους χαιρετούσα ποτέ, δεν θα ήξερα καν τα ονόματά τους όμως ήταν η παρέα μου για όση ώρα διαρκούσε το live. Από τότε έχουν γίνει πράγματα που δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ. Όμως τα πρόσωπα έχουν παραμείνει εκεί. Πλέον, μπορεί να ξέρω τα ονόματά τους και να ανταλλάζουμε χειραψίες όμως εγώ θυμάμαι κυρίως εκείνες τις άγνωστες φάτσες.
Αυτά τα πρόσωπα που είναι χρόνια κάτω απ' την σκηνή λοιπόν, δεν θα αλλάξουνε. Δεν θα αλλάξουνε όσο νοιώθουνε ότι αυτοί που είναι πάνω στην σκηνή, τους κοιτάνε στα μάτια και νοιώθουν ένα μαζί τους. Όσο βλέπουνε απέναντί τους, μάτια καθαρά και όχι θολωμένα από τον εγωισμό, τα αρχηγιλίκια και τα ψέματα.

Ρασοφόροι πολέμιοι της ανθρωπότητας..

Κάθονται πάντα σε ένα υπερυψωμένο μέρος και μιλάνε σε αυτούς που οι ίδιοι αποκαλούν “πρόβατα”. Φοράνε τεράστιους χρυσούς σταυρούς και πανάκριβα άμφια. Διατηρούν περιουσίες δισεκατομμυρίων και προσπαθούν με κάθε τρόπο να παρεμβαίνουν στον δημόσιο διάλογο. Θεωρούν ότι είναι πάνω από όλους και όλα, αφού διατηρούν προνόμια ως "επίλεκτοι" κάποιου θεού. Δεν είναι άλλοι από τους παπάδες, που εν έτη 2014 παρεμβαίνουν στην ζωή μας με έναν σάπιο κώδικα αξιών, γεμάτο με ταμπού άλλων εποχών που εννίοτε δίνει ηθικό άλλοθι στα μεγαλύτερα εγκλήματα. Τα τελευταία χρόνια παρεμβαίνουν μόνο όταν κάποιος αμφισβητεί τα κεκτημένα τους ή για να κάνουν γραφικές εξαγγελίες κυρίως κατά ομοφυλοφίλων-αλλόθρησκων ή αλλοδαπών.

Όμως τώρα το παράκαναν. Ο μητροπολίτης Πειραιά Σεραφείμ, με μια ανατριχιαστική επιστολή στρέφεται εναντίον του Στήβεν Χόκινγκ που τόλμησε να αναφέρει πως "βάσει των θεωριών του για τη δημιουργία της ύλης, δεν πιστεύει πως υπάρχει Θεός." Σε αυτήν την επιστολή, ο μητροπολίτης κάνει εκτενή αναφορά στο πρόβλημα υγείας του καθηγητή, θεωρώντας λίγο πολύ, πως αυτό είναι η αιτία των –δήθεν- ανήκουστων απόψεων του γνωστού αστροφυσικού. Ίσως υπαινίσσεται ότι η αρρώστια είναι και μια θεία τιμωρία για τον "βλάσφημο" επιστήμονα.

Με αυτόν τον τρόπο, μέρος της οργανωμένης θρησκείας, ακόμα προσπαθεί να πατρονάρει τον κόσμο, να τον κρατήσει πίσω στην σάπια ηθική του μεσαίωνα, όπου κυριαρχεί αυτή και μόνο αυτή. Παράλληλα, αν κάποιος προσπαθήσει να αρθρώσει μια επιστημονική άποψη που δεν βρίσκει σε συμφωνία "τις γραφές" τότε αυτόματα βαφτιζεται εχθρός του θεού και πρέπει να πεταχτεί στην πυρά. Επειδή όμως δεν υπάρχει πια πυρά, η οργανωμένη θρησκεία εξωτερικεύει το κόμπλεξ της μέσω επιστολών και αναρτήσεων που ξεχειλίζουν μισανθρωπία.

Πάνω στο διάβα μας..

Πάνω στο διάβα μας θα συναντήσουμε λίγο από τα πάντα. Ανθρώπους μεγάλους που μικραίνουνε σε μια νύχτα αλλά και παιδιά που έχουν μάθει από νωρίς να σε κοιτάνε στα μάτια. Θα δούμε τα νιάτα μας να χαραμίζονται κυνηγώντας την "ευκαιρία", για μια καριέρα στρωμένη από άλλους για εμάς. Θα μας πείσουν να θυσιάσουμε την "νεανική μας επιπολαιότητα" και την "αντίδραση της ηλικίας" για μια δουλίτσα. Πάνω στο διάβα μας θα παλέψουμε για να μην χάσουμε το δρόμο, θα φάμε τα μούτρα μας αλλά θα σηκωθούμε ξανά. Θα συναντήσουμε πανέμορφα πράγματα με αδιάφορο περιτύλιγμα.
 Θα μάθουμε τα πάντα με την παρέα των τραγουδιών και όταν τα έχουμε ανάγκη θα έρθουν να μας θυμίζουν ότι είναι και δικά μας, αφού τους έχουμε χαρίσει απλόχερα τις αναμνήσεις μας. Θα αγνοούμε την μοίρα και το μέλλον και θα μάθουμε να αγαπάμε τις τυχαίες στιγμές.
Πάνω στο διάβα μας, σε ένα κομμάτι γης, θα σταθούμε και θα κοιτάξουμε γύρω μας. Θα σκεφτούμε και τελικά θα πρέπει να αποφασίσουμε αν εκεί που μάθαμε να προχωράμε, είναι πράγματι το δικό μας διάβα..

 Υ.Γ. Ο τίτλος που έδωσε και την έμπνευση για το κείμενο είναι από το κομμάτι "Χνάρια - Ο κόμπος των δειλών"

O brak Κάπου εδώ..

Η πρώτη μου επαφή με τον χώρο του hip hop και του low bap έγινε γύρω στο 2004. Με κάποια αντιγραμμένα cd και ένα dvd. Ένα dvd από ένα live στο ΡΟΔΟΝ εκείνη την χρονιά. Σε αυτό το Live σχεδίαζα να πάω όμως τα σχέδια έμειναν σχέδια. Σε αυτό το live λοιπόν συμμετείχε και ένας μυστηριώδης τύπος που φορούσε μάσκα. Λεγόταν “brak the mask”. Σίγουρα η παρουσία του και το κομμάτι «Θα σε κάνω να με δεις» ήταν αρκετά για να μου τραβήξουν την προσοχή. Το dvd ήταν κάτι σαν άγιο δισκοπότηρο και δύσκολα έβγαινε από το dvd player.

Περίπου 10 χρόνια μετά, ο brak γίνεται πρωταγωνιστής σε ένα σκηνικό που άλλαξε πολλά στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι το low bap, την μουσική και τον κόσμο γύρω μου. Σήμερα, λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του 1^ου προσωπικού του album με τίτλο «Στέλνω ένα μήνυμα» ο brak αποκαλύπτεται μέσα από 7 ερωτήσεις..

Ουκρανία: Το πεδίο αποδοχής του νεο-φασισμού

Ουκρανοί φασίστες καίνε σημαίες με το σφυροδρέπανο

 Το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα έχει προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις στο Ευρωπαϊκό στερέωμα. Ξένοι ηγέτες δηλώνουν τον αποτροπιασμό τους ενώ σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της χώρας καταγγέλλει καθημερινά (τουλάχιστον μετά την δολοφονία Φύσσα) την ναζιστική οργάνωση. Παράλληλα, στο άλλο άκρο της Ευρώπης, υπάρχει μια χώρα που ο φασισμός δεν ελλοχεύει απλά, ούτε κρύβεται σε δήθεν συσσίτια και κοινοβουλευτικούς μανδύες.

Στην Ουκρανία ο φασισμός ασκεί εξουσία. Παρ' όλα αυτά οι ίδιοι άνθρωποι που για την Ελλάδα δείχνουν ανήσυχοι, στην Ουκρανία χαλαρώνουν βγάζοντας φωτογραφίες και ασκούν κοινή πολιτική. Ακόμα και οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί δεν δείχνουν να συγκινούνται από το ποιόν των ανθρώπων που σφίγγουν τα χέρια (Βενιζέλος) . Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι που τυγχάνουν κοινής αποδοχής από την Ευρώπη και την δύση; Πρόκειται για μια κυβέρνηση κεκαλυμμένων εθνικιστών αλλά και φανερά ναζιστών αφού το κόμμα «Πανουκρανική Ένωση Ελευθερία» (Svoboda) που συμμετέχει στην κυβέρνηση, πρόκειται για ναζιστική οργάνωση που διοργάνωσε πορεία με δαυλούς συγκεντρώνοντας 15.000 άτομα στη μνήμη του Stepan Bandera (1909-1959), εθνικιστή ηγέτη ο οποίος συμμάχησε με τους Ναζί εναντίον των Σοβιετικών.

   

Η Ουκρανία λοιπόν γίνεται η χώρα στην οποία οι ναζί συμμετέχουν ευθέως σε κυβερνήσεις ευρύτερης αποδοχής. Έτσι οι ναζί σε όλον τον κόσμο μπορούν να κρύψουν-έστω για λίγο- τις μπότες τους στα ντουλάπια, να φορέσουν ένα σιδερωμένο πουκάμισο και να περιμένουν την σειρά τους.

Συνέντευξη PsyClinic Tactix

Ξεκινάει με κάτι demo από κάποιους κάπου στο 1995 σε solo η με παλαιότερες μορφές group, άλλοι λίγο και άλλοι πολύ αργότερα μα δεν έχει πια σημασία, θα σας πούμε από την γέννηση των PsyClinic TactiX. Ο Damned1 και ο Μοναχικός το ξεκίνησαν μετά από κάνα χρόνο σκέψης..... πάνω στις ηχογραφήσεις της πρώτης δουλειάς γνωρίζουν τον Dj Enthro... κάπως έτσι , όχι και τόσο εύκολα η γρήγορα, βγήκε το "InTo the Clinic" λίγο πριν το καλοκαίρι του 2009. Μπαίνει το 2010 , πολλά νέα κομμάτια έτοιμα , OOOχι όμως , κάτι λείπει.... λείπουν περισσότεροι φίλοι και μια ανενέωση, ο Alex Red είναι παλιός γνωστός και πάει πακέτο με τον Kooz, στην παρέα τα βρίσκουμε , στην μαλακία κάνουμε θαύματα , δεν δοκιμάζουμε και στο group. Κάτι άλλαξε, ποιό όμορφα τώρα τα πράγματα σε όλους τους τομείς. Σχεδόν έτοιμη η δεύτερη δουλειά... και το Totem έχει την τάση όπου πάει να καταλαμβάνει τον χόρo.... για κάποιους Φι... Xι...Ψι... λόγους το studio ΚΛΙΝΙΚΉ έγινε κτήμα του, αφού group δεν είμαστε , παρέα δεν είμαστε , project δεν είμαστε.... ας είμαστε οι PsyClinic TactiX και ας κάνουμε από λίγο , παρέα , group και projects. Έτσι ήρθε η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά με τίτλο "Επιστροφή στην Κλινική" το Νοέμβρη του 2010. Στον Damned1 δεν αρέσουν οι ζυγοί αριθμοί , κάτι πρέπει να γίνει , με 6 δεν πάμε πουθενά , πρέπει να γίνουμε 7 , πιο κοντινός σε όλους μας ήταν ο Mute , μπούκα και εσύ να γουστάρουμε και πάμε φουλ για το Τρίτο L.P. με τίτλο "Το Τσίρκο Των Τεράτων” ή αλλιώς "4T" .
Με αυτά και αλλα φτάνουμε στο σήμερα...

Τα αληθινά μας καλοκαίρια..

 
Υπάρχουν τα καλοκαίρια με τις ιδιωτικές παραλίες με 5 ευρώ είσοδο. Περιφραγμένες για λίγους. Ξαπλώστρες και μπουκαλάκια νερό με 2 ευρώ. Σφηνάκια και ηλιοθεραπεία. Υπάρχει το καλοκαίρι με τα 12 ποντα τακούνια στα πλακόστρωτα σοκάκια και τα club με κόκκινα χαλιά. Η Μύκονος του Super Paradise και η Σαντορίνη του ηλιοβασιλέματος που κοστίζει όσο ο μισός ήλιος. Το καλοκαίρι του δελτίου του Star με τις τουρίστριες και τα "ελληνικά καμάκια". Το καλοκαίρι των ηλίθιων σουβενίρ και των πισινών ξενοδοχείου με "καθαρό" νερό. Όμως αυτά τα καλοκαίρια είναι μόνο για φωτογραφίες στο facebook και για να έχουν κάτι να περηφανεύονται όσοι τον χειμώνα δεν σηκώνουν κεφάλι από το χαρτομάνι.

Για μας, καλοκαίρι θα είναι πάντα αυτό των παιδικών μας χρόνων. Με παγωτό από το περίπτερο και ατέλειωτο παιχνίδι στην θάλασσα. Το καλοκαίρι της ατέλειωτης βόλτας με το ποδηλάτου που σκουριάζει στο εξοχικό αφού πλέον υπάρχει το αυτοκίνητο και το μηχανάκι. Το καλοκαίρι που αρκεί να κάθεσαι στην θάλασσα και άσε τους άλλους να χτυπιούνται στα club. Το καλοκαίρι της καλοκαιρινής παρέας που πλέον έχει γίνει χίλια κομμάτια από τους "έρωτες" τα "μαλώματα" και τα "χωρίσματα''. Το καλοκαίρι που δεν έχει προγραμματιστεί. Που απλά προκύπτει και δεν υπάρχει πρόγραμμα και άγχος, που ακόμα περπατάγαμε ξυπόλητοι, και παίζαμε μπάλα με τις ώρες. Αυτά τα καλοκαίρια έχουν τελειώσει. Και πως να μην τελειώσουν, αφού πλέον ακολουθάμε "οδηγούς διακοπών" και τουριστικές πληροφορίες αντί να μαζέψουμε μια παρέα και να καβαλήσουμε τα ποδήλατα...

Υ.Γ. Καλό μήνα σε όλους..

Εχθροί της ανθρωπιάς VS εχθροί της πραγματικότητας

Αυτήν την χρονική περίοδο διεξάγεται στην Βραζιλία ένα διαφορετικό μουντιάλ. Ένα μουντιάλ όπου δίπλα από τα θεόρατα στάδια και τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία, ξυπόλυτα πιτσιρίκια κλωτσάνε δερμάτινες μπάλα στα χαλάσματα. Σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, με τεράστια ποσοστά φτώχειας, η κυβέρνηση αποφασίζει να σπαταλήσει εκατομμύρια για να φιλοξενήσει μια μεγάλη γιορτή για πολύ λίγους. Όποιος λοιπόν διασκεδάζει βλέποντας τους αστέρες της μπάλας, να έχει στην άκρη του μυαλού του ότι υπάρχει και μια άλλη, λιγότερη γυαλιστερή πραγματικότητα στην χώρα της σάμπας και του ποδοσφαίρου.

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά του παρατηρητή. Αυτός που κορδώνεται και καυχιέται ότι "Εγώ δεν βλέπω το μουντιάλ γιατί τα παιδιά στην Βραζιλία πεινάνε". Έχει την θλιβερή πεποίθηση ότι αν αυτός και η "εναλλακτική" παρέα του σαμποτάρουν το Μουντιάλ, οι φτωχοί στην Βραζιλία θα αποκτήσουν ξαφνικά τροφή. Σε κοιτάει περίεργα όταν του λες ότι βλέπεις τα ματς, λες και είσαι κάποιος που αδιαφορεί για οτιδήποτε άλλο εκτός από τα 90' ενός αγώνα. Λες και επειδή σ' αρέσει η μπάλα είσαι λιγότερο ευαίσθητος από αυτόν. Όμως δυστυχώς η κατάσταση είναι λίγο πιο περίπλοκη. Η εξαθλίωση των ανθρώπων σε αυτήν την άκρη του πλανήτη υπήρχε και θα υπάρχει ακόμα και όταν φύγουν από εκεί οι κάμερες. Αυτές οι μέρες όμως γίνονται αφορμή για να μάθει όλος ο κόσμος ότι κάτι πολύ θλιβερό συμβαίνει στην Βραζιλία. Αυτό το θλιβερό γεγονός όμως δεν αντιμετωπίζεται ούτε με αφορισμούς για το "κακό" ποδόσφαιρο, ούτε φυσικά με μια επίπλαστη γκλαμουριά που καλύπτει μια ωρολογιακή βόμβα αδικίας και εκμετάλλευσης.

Υ.Γ. Ένα παλιό κείμενο για το Μουντιάλ της Βραζιλίας  ΕΔΩ

Το δικό μου low bap

Υπάρχει κάτι πολύ μαγικό σε αυτή τη ζωή και λέγεται αναμνήσεις. Είναι πράγματα που δεν θυμόμαστε ξεκάθαρα ούτε πότε έγιναν, ούτε που, ούτε καλά καλά τι ακριβώς έγινε. Απλά θυμάσαι μια εικόνα, κάποια χρώματα, κάποιες λέξεις ή μερικούς ήχους. Προσωπικά οι περισσότερες αναμνήσεις μου, έχουν μουσική. Δυνατή μουσική. Στο σχολείο, σε ταξίδια και στο σπίτι. Καλώς ή κακώς η μουσική με την οποία μεγάλωσα ήταν το low bap. Θυμάμαι πολλά πράγματα γύρω από το Low bap, αυτά τα πράγματα σε πολλούς δεν λένε τίποτα. Δεν είναι ανάγκη εξάλλου όλοι να έχουμε τις ίδιες αναμνήσεις.

Αυτό που προσπαθώ να σας πω είναι ότι μετά από τόσα χρόνια ο καθένας έχει πλάσει την δική του εικόνα γι αυτές τις δύο λέξεις. Τους έχει δώσει το δικό του χρώμα και άρωμα από όσα έχει ζήσει και σέρνει μαζί του. Το δικό μου low bap λοιπόν, έχει μείνει εκεί πίσω. Σε εκείνες τις αναμνήσεις. Κλείστηκε στις αναμνήσεις πριν λίγο καιρό γιατί το τώρα του φαντάζει ψεύτικο. Σπάνια από εδώ και πέρα θα βγαίνει έξω για να γλεντάει. Όπως θα βγει σε περίπου μία εβδομάδα από σήμερα. Στο Bums. Εκεί, ίσως δω και κάποιους που μου αποδείξουν ότι δεν τα έζησα όλα μόνος μου. Ότι τόσα χρόνια, υπάρχει και κάτι που έχουμε μοιραστεί.