Τι μπορεί να πει κάποιος "πιτσιρικάς" για την περίφημη 17η Νοέμβρη του 1973. Τι μπορεί να περιγράψει όταν αυτή η ημερομηνία τον γεμίζει αναμνήσεις και διαπραγματεύσιμες γνώσεις γύρω από την "εξέγερση των φοιτητών"; Γνώσεις μέσα από σχολικές γιορτές, άρθρα, ντοκυμαντέρ, βιβλία και πολλές διηγήσεις. Αυτό όμως που θυμάμαι εγώ δίπλα σε αυτήν την ημερομηνία, είναι ότι ανέκαθεν υπήρξε μια καλή αφορμή για ένα μάθημα σύνχρονης ιστορίας. Ίσως αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον πήγαζε από την χρονική ημερομηνία των γεγονότων που δεν απείχαν και πολύ από το σήμερα.
Ίσως όμως ήταν και κάτι άλλο. Αυτή η γιορτή δεν συνδυαζόταν από εθνικές φαμφάρες, σοβινισμό και κωμικά τραγούδια που μάθαμε να παπαγαλίζουμε. Αυτή η γιορτή μας έλεγε ότι μια χούφτα φοιτητές ήταν αυτοί που στάθηκαν απέναντι σε μια δικτατορική κυβέρνηση με αμερικανικό άρωμα. Αυτή η γιορτή είχε εικόνες που -για κάποιον λόγο- νομίζουμε ότι τις είδαμε και εμείς, έχει τα συνθήματα που μας ταιριάζουν και σήμερα, έχει τα τραγούδια του Άσιμου και του Σιδηρόπουλου. Αυτή η επέτειος μας θυμίζει πάντα ότι τα μηνύματα της είναι ακόμα επίκαιρα. Πάνω απ' όλα όμως, μας έχει διδάξει να καταλαβαίνουμε την υποκρισία. Να βλέπουμε κουστουμαρισμένα πολιτικά στελέχη να καταθέτουν στεφάνια και τηλεπερσόνες να μιλάνε για "τα γενναία παλικάρια" και την ίδια στιγμή στο μυαλό μας οι ίδιοι άνθρωποι το 1973 να μετατρέπονται σε "καθώς πρέπει" πολίτες που είναι κλεισμένοι στο δωμάτιο τους και κατηγορούν τα "κακομαθημένα τσογλάνια" που τους χαλάνε την ηρεμία..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου