Περι ''προδοσίας'' ο λόγος

Σκέφτομαι, σβήνω και γράφω εδώ και πολύ ώρα. Ξέρω ότι αυτό το κείμενο είναι το πιο δύσκολο που έχω γράψει. Όμως πρέπει να γραφτεί. Δεν έχουν περάσει 2 μέρες από το πρώτο live των active member στο gagarin και όλα είναι τόσο μπερδεμένα μέσα μου. Όμως κάποιες εικόνες και κάποια λόγια είναι ξεκάθαρα γραμμένα στο μυαλό μου και θα παραμείνουν έτσι για πάντα. Αυτές οι εικόνες και αυτές οι φράσεις έκαναν κάτι μέσα μου να σπάσει. Είδα λοιπόν, τα παιδιά που εδώ και χρόνια βλέπω στα live να κλαίνε έξω από το μαγαζί. Άκουσα προσβολές και βρισιές που δεν απευθύνονταν σε μένα αλλά ήταν σαν να μου τις λένε ουρλιάζοντας μέσα στ' αυτιά.  Η αδικία είναι το μόνο πράγμα που δεν θα αντέξω ποτέ και είμαι έτοιμος να δεχτώ το όποιο τίμημα.

Την Παρασκευή το βράδυ λοιπόν νιώθω ότι κάποιος μας πρόδωσε. Και αυτό δεν περίμενα να το πω ποτέ. Όμως το χρωστάω σε αυτούς που νιώθω αδέρφια μου ακόμα και αν δεν ξέρω τα ονόματα τους. Σε αυτούς που δεν το βουλώνουν. Σε αυτούς που ''χαλάνε την γιορτή'' φωνάζοντας κάτω απ' την σκηνή όταν νοιώθουν ότι προσβάλλονται. Στον φίλο που μου είπε την πιο αντρίκια κουβέντα που έχω ακούσει. Σε αυτούς που όταν τους ρωτάνε ''Ποιός είσαι εσύ;'' απαντούν ''Τι σημασία έχει;''. Σε αυτούς που ακόμα και προδομένοι παραμένουν low bap στην στάση τους..

Χάσαμε! (Η εδραίωση του φόβου)

Έχουν ήδη νικήσει. Όσο κ' αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο. Έχουν νικήσει γιατί μας έχουν κάνει να νιώθουμε φόβο. Να νιώθουμε ενοχή. Κάθε φορά που τους συναντάμε να αλλάζουμε λίγο τον βηματισμό μας. Να σκεφτόμαστε αν έχουμε κάνει κάτι. Αν κουβαλάμε κάτι. Να σκεφτόμαστε πριν φορέσουμε κουκούλα. Να μην νιώθουμε άνετα όταν περπατάμε στον δρόμο. Τον τελευταίο μήνα λοιπόν η ελληνική αστυνομία με έχει σταματήσει 2 φορές στον δρόμο. Σωματικός έλεγχος, στοιχεία κλπ. Παρολίγον και πέρασμα στο τμήμα. Αλλά η ουσία δεν είναι αυτή. Η ουσία είναι ότι αν είσαι νέος, λίγο αξύριστος και έξω έχει βραδιάσει, κάνει και λίγο κρύο, ε τότε είσαι εν δυνάμει εγκληματίας. Και νιώθεις έτσι. Η νομιμότητα απαιτεί τακτικούς ελέγχους σε εν δυνάμει εγκληματίες. Απαιτεί προσαγωγές ανηλίκων. Πάνω απ' όλα όμως απαιτεί φόβο και ανασφάλεια.
Ο φόβος μας, νομίζουν ότι εδραιώνει την ασφάλεια κάποιων. Η αλήθεια όμως είναι ότι η ασφάλειά τους εδραιώνει τον φόβο μας..

''Φιλοευρωπαίοι'' & ''Φιλοβασιλικοί''

Και ναι, μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους. Την ελληνική κυβέρνηση. Τον Σαμαρά, τον Βορίδη,τον Άδωνη, τον Κρανιδιώτη και όλη την ''λαϊκή'' δεξιά που μας κυβερνάει. Την δεξιά που με ευκολία συζητάει τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας που αφήνει ανθρώπους στον δρόμο, την δεξιά που αφήνει χιλιάδες οικογένειες  χωρίς ρεύμα οδηγώντας σε θανάτους 13χρονα κορίτσια. Όλα αυτά η ''λαϊκή'' δεξιά τα κάνει γιατί είναι ''φιλοευρωπαϊκή'' και δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση στην Τρόικα. Όμως η φιλοευρωπαϊκή μας κυβέρνηση έχει και τα όρια της. Και αυτά είναι ξεκάθαρα. Όχι στο σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η ''φιλοβασιλική'' λοιπόν κυβέρνηση έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τους Ευρωπαϊκούς κανονισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δέχεται ακόμα και κυρώσεις από τo Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 'Ολα αυτά για να προασπίσει την μούχλα που υπάρχει στα κεφάλια της λαϊκής φιλοβασιλικής δεξιάς που έχει σαν βάση της. Για να μην έρθει σε αντιπαράθεση με το παπαδαριό που απειλεί να την αφορίσει.

Να λοιπόν που μια κυβέρνηση που δεν διστάζει να μηδενίσει ανθρώπινα δικαιώματα και βασικές ελευθερίες για να παραμείνει το καλό παιδί της Τρόικας, μπαίνει στην μάχη όταν τις θίγουν το φασιστικό προνόμιο να διαχωρίζει τους ανθρώπους με βάση τις προτιμήσεις τους.

Nέο τραγούδι Ramon..

''Από την άκρη του ονείρου, κάπου στου ήλιου τη δύση..''
Αυτοί ήταν οι πρώτοι στίχοι που μου τράβηξαν την προσοχή σε ένα τραγούδι των active member. Ήμουνα μικρός, 12 χρονών τότε και το γεγονός ότι άκουγα ένα παιδί στην ηλικία μου να ραπάρει με έκανε να ασχοληθώ με αυτό που αργότερα έμαθα ότι λέγεται low bap. Αργότερα έμαθα και ποιός ήταν ο Ramon. Έμαθα ότι είχαμε γεννηθεί και τον ίδιο μήνα της ίδιας χρονιάς. Φεβρουάριο του 1992. Την χρονιά που γεννήθηκε και το low bap. Μεγαλώσαμε παράλληλα και σήμερα έχω την χαρά να σας παρουσιάσω το νέο του κομμάτι, με το οποίο επιστρέφει σε αυτό που από μωρό ήξερε ότι θα κάνει. Δηλαδή μουσική. Ηip hop Μουσική. Αυτό που εμείς λέμε low bap..

Ηχοληψια & Μίξη: Brak
Cuts & scratches : dj moya
Παραγωγή-στίχοι-παρουσίαση: Ramon
Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο "cell 11364"

To link για να το ακούσετε και να το κατεβάσετε:

Ramon - Μια αφήγηση ακόμα

Eπικοινωνία: ramon@lowbap.com

Είδα τη θλίψη..

Είδα τη θλίψη να κρύβεται κάτω από γέφυρες γυρνώντας τον κόσμο. Να σε παρακαλάει για ένα κομμάτι φαγητό και να την κοιτάς με ένα περιφρονητικό χαμόγελο. Κάνεις λες και δεν την γνώρισες ποτέ. Αν όχι, θα την γνωρίσεις σύντομα. Την είδα να μιλάει ψυθιριστά και να κρύβει το χαμόγελο της κάτω από ένα μαύρο ύφασμα. Να υπόσχεται πως όλα θα πάνε καλά, να μην κρατάει ποτέ την υποσχεσή της. Κάποιοι προσπαθούν να την κρύψουν μέσα σε χρυσά παλάτια, με άφθονα αγαθά και σ' ένα ψεύτικο υστερικό γέλιο. Είδα την θλίψη να φορτώνεται με κουρέλια και να περπατάει σε μισοσκότεινους δρόμους. Την είδα και σε φωτεινά ξενυχτάδικα να προσπαθεί να ξεγελάσει το ίδιο της το πρόσωπο. Όμως την είδα και στο δικό μου πρόσωπο.
 Η θλίψη είναι προνόμιο. Όποιος το έχει σκέφτεται και δεν ξεχνάει. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του και μέσα του.
Φοβάται αλλά δεν δειλιάζει..

 

Ιδεολογικά ανάρμοστες χαρές και τσουβάλιασμα..

Το ''Καταδικάζω την βία απ' όπου κ' αν προέρχεται'' μέσα σε μια μέρα μετατράπηκε σε ''Καταδικάζω την δολοφονία απ' όπου κ' αν προέρχεται'' από τους διαμορφωτές της δημόσιας σφαίρας. Από κοντά η ταύτιση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα με τα δύο (ίσως και 3) θύματα χθές. Από τη μία κάποιοι πανηγυρίζουν για την εν ψυχρώ δολοφονία  2 νέων  (έστω και χρυσαυγιτών) και από την άλλη οι ανούσιοι παραλληλισμοί και το τσουβάλιασμα. Προσωπικά λοιπόν, δεν χάρηκα με την χθεσινή δολοφονία. Είναι μια δολοφονία που αφενός μπορεί να είναι η αρχή για μια πιο μαζική και άγρια καταστολή παρέα με στέρηση ελευθεριών και αφετέρου στερεί το δικαίωμα σε δυο νέους να αναθεωρήσουν και να ζήσουν ελεύθεροι. Μπορεί λοιπόν να ''καταδικάζω'' την χθεσινή διπλή δολοφονία όμως δεν στενοχωριέμαι το ίδιο με  την δολοφονία του Παύλου. Ο λόγος είναι απλός και δεν έχει να κάνει με προσωπικές σχέσεις.  Ένας Χρυσαυγίτης έχει στην ουσία δεχτεί να μπεί σε ένα φαύλο κύκλο βίας, μίσους και δίκιο του ισχυρού. Μπαίνοντας σε μια νεοναζιστική οργάνωση λοιπόν και εξαντλώντας την ισχύ του σε σώματα αδυνάτων οφείλει να δεχτεί ότι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί κάποιος με μεγαλύτερη ''ισχύ'' να εξαντλήσει την δύναμη -που του δίνει ένα όπλο- πάνω σε αυτόν. Ένας αντιφασίστας, από την άλλη, έχει απορρίψει το μίσος, το δίκιο του ισχυρού και το ''δικαίωμα'' να καθαρίζουμε τον πιο αδύναμο. Και πέθανε γι' αυτό..

''Τι άλλο φοβάσαι ;''

Πέρασαν οι μέρες. Το αίμα του Παύλου δεν υπάρχει πια στο πεζοδρόμιο. Το ίδιο και το μοδάτο αντιφασιστικό σου προφίλ. Τώρα βρήκες νέο εχθρό. Τους τσιγγάνους. Ή ρομά. Εσύ προτιμάς να τους λες ''γύφτους''. Γεμίζει το στόμα σου. Αφορμή τώρα ήταν η μικρή Μαρία. Βρήκες την ευκαιρία να κρύψεις την μισανθρωπιά και τον ρατσισμό σου πίσω από ένα ψεύτικο - δήθεν ανθρωπιστικό -  προσωπείο. Σαφώς και είναι έγκλημα ένα παιδί να μην μεγαλώνει με τους φυσικούς του γονείς, και ακόμα χειρότερα όταν αυτό γίνεται με βίαιο τρόπο. Σίγουρα όμως δεν είναι ''ανθρώπινο'' ένα τέτοιο αποτρόπαιο γεγονός να καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό. Όμως είναι η ευκαιρία σου. Το μίσος για τους ''γύφτους'' είναι trendy και κανείς δεν θα σε κατηγορήσει αν φωνάξεις έξαλλος ''Αυτοί δεν είναι ανθρωποι'' κοιτάζοντας την φωτεινή οθόνη της τηλεόρασης σου. Όλοι οι τσιγγάνοι τώρα είναι ''απαγωγείς παιδιών'' και ''εγκληματίες''. Δεύτερες σκέψεις για την πιθανότητα κάποιοι λευκοί (άριοι), να την παράτησαν στους ''γύφτους'' επειδή δεν πληρούσε τις προυποθέσεις τους ή επειδή φώναζε πολύ δεν χωράνε στο κεφάλι σου. Για σένα επείδη ένα λευκό κοριτσάκι βρέθηκε κόρη ενός ζευγαριού ρομά πρέπει να καταδικάσει την μεγαλύτερη μειωνότητα στην Ευρώπη σε ισόβιο μίσος και εξορία. Ακόμα και αν αυτό φέρει μετά από χρόνια και άλλες ''Μαρίες'' στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και τα παράθυρα. Εκεί που οι τηλεοπτικοί αστέρες δικάζουν καθημερινά το διαφορετικό.

'' E, όχι και μαχαίρι!! ''

 Αυτή ήταν η φράση που βγήκε από το στόμα της αστυνομικού που συνέλαβε τον δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, Γιώργο Ρουπακιά. Την αστυνομικό που αγιοποιηθήκε από πολλά ΜΜΕ. Πόσο ειρωνικό; Μια ομάδα αστυνομικών παρακολουθούσε επί ώρα τον Παύλο να παλεύει με 3-4 άτομα και στην συνέχεια ένα αμάξι να πηγαίνει ανάποδα στον δρόμο και δύο άντρες σε ''εντεταλμένη υπηρεσία'' να τον δολοφονούν. Στην συνέχεια, λίγο πρίν ο Παύλος ξεψυχήσει, με δική του υπόδειξη μάλιστα, ο δολοφόνος συλλαμβάνεται. ''Ε, όχι και μαχαίρι!'' Την άλλη μέρα οι 32 υποθέσεις που φύλαγε καλά ο Νίκος Δένδιας στο γραφείο του, έγιναν 33 και τότε  πήραν τον δρόμο προς τον ανακριτή. Παράλληλοι βίοι δηλαδή. Ίσως την φράση αυτή, την είπε και η κυβέρνηση που για καιρό χρησιμοποιούσε την Χρυσή Αυγή και μετά την δολοφονία, σηκώθηκε από τον καναπέ, και φωνάζοντας ''Ε, όχι και μαχαίρι'' μπήκε στα χαρακώματα με την νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Οι ίδιοι που χειροκροτούν την ''γεννέα αστυνομικό'' είμαι σίγουρος ότι θα χειροκροτούν και τον ''γεννέο Δένδια''. Άλλωστε και οι δύο τα βάζουν με την Χρυσή Αυγή. Τι και αν αυτό έγινε όταν κατάλαβαν ότι και από τα χέρια τους στάζει το αίμα του 34χρονου Παύλου Φύσσα ;

''Μη με σταματάς! Ονειρεύομαι!''

 Τι κ' αν είσαι 21; Ονειρεύεσαι! Που και που μάλιστα, νοσταλγείς. Και ας το ξέρεις ότι είναι λάθος. Και ας τους μοιάζει ανάρμοστο λόγω ηλικίας.. Και ας σου μοιάζει ανάρμοστο λόγω ιδεολογίας. Ονειρεύεσαι. Και νοσταλγείς. Τις μέρες που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν η μπάλα να βρει τον στόχο της. Που μπορούσες να διασχίσεις χιλιόμετρα με δύο ακουστικά στ' αυτιά. Που πίστευες ότι μια ζωγραφιά στον τοίχο μπορεί να ομορφύνει τον κόσμο όλο. Που κάθε νέα μέρα είχε ένα καινούριο άρωμα. Γι' αυτό πρέπει που και που να νοσταλγούμε. Για να διατηρήσουμε το προνόμιο να ονειρευόμαστε. Να θυμόμαστε τον παιδικό μας κόσμο και να μετατρέψουμε την ανάμνηση σε πραγματικότητα. Το οφείλουμε στα παιδιά που δεν θα γνωρίσουν ποτέ έναν παιδικό κόσμο. Τα παιδιά που η ιστορία, η κοινωνία ή ένας άδικος ''θεός'' τα καλεί να μεγαλώσουν γρήγορα. Να πάρουν θέση πίσω από φράγματα και μέσα σε κατακόμβες. Να μην μάθουν ποτέ τα όμορφα. Εμάς ''κάποιος'' μας έπλασε τυχερούς. Μας έδωσε τα πάντα. Ή σχεδόν τα πάντα. Γι' αυτό πρέπει που και που να νοσταλγούμε. Και να ονειρευόμαστε για να ζούμε. Χωρίς να ξεχνάμε. Και χωρίς να συνηθίζουμε την αδικία..

B.d. Foxmoor 4-10-13 ''Πύρινο βιός''

 Νομίζω όσοι βρέθηκαν χθές στην ''Αρχιτεκτονική'' θα κάνουν αρκετό καιρό να ξεχάσουν το χθεσινό live. Το κεφάλι προσπαθεί να συνέλθει και η φωνή να επανέλθει. Πράγμα δύσκολο όμως, να ξεχάσεις μια τέτοια συναυλία. Μια συναυλία που μας κράτησε καθηλωμένους για 5.30 σχεδόν ώρες. Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή. Όλα άρχισαν κατά τις 10 όταν μπήκαμε στον γνώριμο πλέον χώρο της Αρχιτεκτονικής και καθήσαμε στις καρέκλες που αν και μας ενοχλούσαν στην αρχή, τελικά ήταν πιο απαραίτητες από ποτέ. Τότε στην σκηνή βγήκε ο Μιχάλης. Περικυκλωμένος από μηχανήματα, σκόπευε να κάνει μια αναδρομή, όχι στην δισκογραφία του αλλά στην μουσική του ζωή. Από τα πρώτα τραγούδια που έφτιαξε το 78' μέχρι και σήμερα. Τα κομμάτια που ακούστηκαν, προσωπικά δεν περίμενε να τα ακούσω ποτέ σε live. Αρκετά κομμάτια ''Βαβυλώνα'', ''Ρέλικα'', ''Brigada'', το ''Γύρω σου'' (αυτήν την φορά) αφιερωμένο στον δολοφονημένο Παύλο Φύσσα. Ηχογραφήσεις από το ''Ονειρολόγιο'' και ξεχασμένα κομμάτια όπως το ''Δυτικά απ' το ποτάμι''. Τα πράγματα κυλούσαν σαν ιστορία και κανένας δεν μπορούσε να χάσει ένα κομμάτι της. Το ''Πύρινο Βιός'' του b.d.foxmoor απλώθηκε μπροστά μας και εμείς περάσαμε ένα από τα πιο όμορφα βράδια των τελευταίων χρόνων. Όταν βγήκαμε από τον χώρο της συναυλίας η ώρα πρέπει να ήταν 4.15 και είχε αρκετό κρύο. Όμως δεν έχει σημασία. Γιατί την ζεστασιά αυτού του Live θα κάνουμε καιρό να την ξεχάσουμε. Τουλάχιστον μέχρι την άλλη Παρασκευή. Τότε ξαναέχουμε ραντεβού στο Χυτήριο..

''Χρυσαυγίτες με κουστούμι''

 Όταν ήμασταν στο σχολείο δεν ήταν λίγες οι φορές που μέσα στο μάθημα γινόταν χαμός. Γέλια, φωνές και ότι άλλο εκτός από ηρεμία. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε ήταν ένα από τα παιδιά να περάσει τα όρια. Να φωνάξει πολύ δυνατά ή να κάνει μια άσχημη χειρονομία. Μετά από αυτό, επικρατούσε σιωπή. Μαζευόμασταν όλοι και σταματάγαμε ότι κάναμε. Το μάθημα μπορούσε να συνεχιστεί πλέον. Σκεφτείτε τώρα την τάξη σαν την χώρα μας, την δασκάλα σαν τη κυβέρνη, τα παιδιά σαν το ελληνικό λαό και το παιδί που ξεπερνάει τα όρια σαν τη Χρυσή Αυγή. Αλήθεια, πόσο συμφέρει την δασκάλα-κυβέρνηση η ύπαρξη του άτακτου παιδιού που δρά σαν ηρεμιστικό για τα υπόλοιπα. Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν, έχει κέρδος από την ύπαρξη της ναζιστικής αυτής συμμορίας. Από την μία συντηρεί την ''εμπνευσμένη'' θεωρία των δύο άκρων βγάζοντας μαζί με την Χρυσή Αυγή και το ΣΥΡΙΖΑ εκτός δημοκρατικού τόξου ως εξτρεμιστικά κόμματα. Από την άλλη επίσης, αφήνει να καλλιεργηθεί στην κοινωνία ένα εμφυλιακό κλίμα για να τρομοκρατήσει τους πολίτες και να τους κάνει να επιστρέψουν στην ''νομιμότητα'' και στην ''μετριοπάθεια'' της κυβέρνησης. Σαν τα παιδιά που τρομάζουν και συνεχίζουν την ήρεμη παρακολούθηση του μαθήματος.

Υ.Γ. Η θεωρία που περιέγραψα στην αρχή ονομάζεται ''Θεωρία της μείζωνας κίνησης''

Για τον Παύλο..

Ξέρω ότι σε τέτοιες πειρπτώσεις, κάποιοι οφείλουμε να το βουλώνουμε. Όμως δεν μπορώ. Νιώθω την ανάγκη να γράψω δύο αράδες. Για τον Παύλο. Τον γνώρισα με την πρώτη ματιά. Στο υπόγειο του 7sins. Ήταν κάτι περίεργο για μένα. Ο τύπος που έφυγε από το low bap αλλά παρέμεινε low bap. Δεν έλεγε μαλακίες και διοργάνωνε live που έπαιζαν οι psyclinic tactix, ο totem κ.α.. Ίσως έμπαινε και μέσα. Όμως θα το ξανάκανε. Το αγαπούσε το ριμάδι.  Και στο live, ήταν μαζί μας. Πρώτη σειρά. ''Είναι δικό μας παιδί ρε''. Αυτό θυμάμαι να μου λέει ο Πέτρος. Όμως αυτά έχουν ελάχιστη σημασία. Ο Παύλος δολοφονήθηκε. Μαχαιρώθηκε στην καρδιά από χρυσαυγίτη. Από εδώ και πέρα, σε κάθε live θα είναι μαζί μας. Και ας μην το θέλει.
Καλό ταξίδι και γάμησέ τους παλικάρι να τους κάνεις να ραπάρουν και 'κει πάνω που να πάρει..

''Θα σου πώ τι θα βρείς'' (2)

 ...σαν θα κατέβεις στην γη

Θα βρείς βόμβες ''ειρηνευτικές'' να ταξιδεύουν στον αέρα, ρόπαλα μίσους να ανεβοκατεβαίνουν με δύναμη, θα δείς το χέρι που τα κρατάει, κάποιοι το δυναμώνουν, μια μέρα θα κρατάει ένα ρόπαλο που θα χτυπήσει και αυτούς. Θα ακούσεις στόματα να κυρήσουν το μίσος, στο όνομα κάποιου θεού, ή στο όνομα μιάς ιδεολογίας. Θα δείς κρεμάλες για τους διαφορετικούς, για τους αντιπάλους, να στήνονται στις πλατείες και να περιμένουν την μεγάλη νίκη. Θα βρείς και παιδιά που δεν έχουν τίποτα και ζητάνε αυτό που κάποια άλλα παιδιά περιφρονούν, που κλείνονται σπίτι για να ξεγύγουν από τα όμορφα που τους χτυπούν την πόρτα.

Θα βλέπω ονείρατα μικρά σημαδιακά..

Να μάθεις από όσα θα δείς. Να ψάξεις τα όμορφα. Βρίσκονται μπροστά σου. Βρίσκονται και μέσα σου. Κ' αν δεν τα βρείς, καλύτερα να το ξεχάσεις. Ας μην κατέβεις στην γη.

Συνέντευξη Luka Lesson

O Luka Lesson (Luke Haralampou) είναι Ελληνο-Αυστραλός ποιητής και καλλιτέχνης του hip hop. Κατέχει τον τίτλο Australian Poetry Slam Champion. Είναι από τους λίγους καλλιτέχνες του spoken word παγκοσμίως.  Παράλληλα γυρίζει τον κόσμο πηγαίνοντας σε σχολεία και διδάσκοντας παραστατική ποίηση.

Πέθανε ο ''Χ''! Ζήτω ο ''Χ''!

Αλήθεια,τι πρέπει α κάνει ο ''Χ'' για να γίνει ''σπουδαίος''. Να μιλάνε όλοι γι' αυτόν. Να του κάνουν αφιερώματα και να του βγάζουν το καπέλο. Να κάνουν αναλύσεις για το πόσο σημαντικός ήταν και πόσο κόσμο ενέπνευσε με τις ιδέες και τις πράξεις του. Δεν αρκεί να γράψει δεκάδες βιβλία ή εκατοντάδες τραγούδια. Δεν αρκεί καν να μείνει πιστός στις ιδέες του μέχρι την τελευταία στιγμή. Πρέπει να κάνει κάτι άλλο. Να πεθάνει. Τότε όλοι θα ξεχάσουν όλα τα υποτιθέμενα αρνητικά που του καταλόγιζαν μέχρι χθές. Θα του χτίσουν ένα άγαλμα σε κεντρικό σημείο και θα τον δείχνουν στα παιδιά τους εξιστορώντας τους παράλληλα ψεύτικες ιστορίες για το πόσο τον υποστήριζαν και πόσο ήταν μαζί του όσο ζούσε. Η ιστορία είναι γεμάτη με ''Χ'' που όσο ζούσαν δεν μας έκαναν και όταν πέθαναν, ''η απουσία τους ήταν αναντικατάστατη''. Και είναι σίγουρο ότι και στην εποχή μας, ζούνε πολλοί ''Χ'' που είναι παραγκονισμένοι και ξεχασμένοι. Όταν πεθάνουν όμως, όλοι θα βγούνε στον δρόμο να φωνάξουν.. ''Πέθανε ο ''Χ''. Ζήτω ο ''Χ''!

''Θα δουλεύεις μέχρι να πεθάνεις''

Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.

                                                  Jean-Paul Sartre

 

Πριν κάτι μέρες αλλάζοντας κανάλια έπεσα πάνω στον αγαπημένο ''οικονομόλογο'', ''πολιτικοκοινωνικό αναλυτή'' και ''αστροφύσικο'' Μπαμπή Παπαδημήτριου. Ήταν η στιγμή που ανέλυε το μέτρο της 6ήμερης εργασίας που το κυβερνητικό σχήμα είχει στα σκαριά. Ο Ευαγγελάτος αυτή τη φορά είχε ντυθεί ''διαφωτιστής'' του 17ου αιώνα με ''ριζοσπασικές'' αναλύσεις όπως « O δυτικός πολιτισμός έχει χτιστεί σε κάποιες αξίες που δεν αλλάζουν.. (μπλα μπλα) » και « Σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε για να ζούμε και όχι για να δουλεύουμε.. (μπλα μπλα) ».

 Τότε την σκυτάλλη πήρε το αγαπημένο μας πολυμίξερ Μπάμπης με μια ιστορικής σημασίας τοποθέτηση..  « Ίσως έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να δουλεύουμε ».
Οι άνθρωποι λοιπόν που μας επιβάλλονται 24 ώρες το 24ωρο ως αυθεντίες επί όλων των θεμάτων, οι άνθρωποι που καθορίζουν τα θέματα της δημόσιας σφαίρας, επηρεάζουν απόψεις και καλλιεργούν ιδεολογίες πιστεύουν ότι κάποια ανώτερη δύναμη (θεός, δίας, εξωγήινοι) μας έστειλε εδώ για να δουλεύουμε. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να αιτιολογήσεις αυτό το τραγελαφικό ιδεολόγημα αφού αν θεωρείς ότι ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ βασίζεται καθαρά στους νόμους της φυσικής και πάνω απ' όλα στον νόμο της τυχαιότητας δεν μπορείς να εκστομίσεις ότι απλά '' Εχουμε έρθει εδώ για να δουλεύουμε''

Συνέντευξη B.D.Foxmoor

Ο Μιχάλης Μιτακίδης είναι ο ιδρυτής του συγκροτήματος Active Member και δημιουργός του low bap κινήματος. Παραμένει καλλιτεχνικά ενεργός έχοντας γράψει πάνω από 1000 τραγούδια και έχοντας παίξει καθοριστικό ρόλο στην εγχώρια και όχι μόνο μουσική σκηνή.

Ο Μπαγάσας

           "Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θ’ ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις.

Αλλά δεν θα’ μια πια εγώ. Θα’ ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατο τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.

 Όσο υπήρχα με φοβόσουν.

 Όσο υπήρχα δεν με άντεχες.’’

    Από τις αρχές της δεκαετίας του ‘70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 μια παράξενη φιγούρα περιπλανιόταν στους δρόμους των Εξαρχείων. Μπορεί να σε σταμάταγε στον δρόμο και να σου έλεγε «Μην πατάς πάνω στα παπούτσια σου. Είναι φρικτό αυτό που κάνεις». Μπορεί να κατασκήνωνε στην μέση του δρόμου ή να έκανε αλλόκοτες παραστάσεις και να έβγαζε λόγους σε πλατείες. Όμως παράλληλα ο Νικόλας Άσιμος ήταν ένας μοναδικός δημιουργός και πάνω απ’ όλα ένα ανήσυχο πνεύμα.

    Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Αυγούστου του 1949. Πέρασε στην Φιλοσοφική και σε λίγα χρόνια την παράτησε. Το 1973 φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στην Αθήνα. Γράφει τραγούδια τα οποία δεν δισκογραφεί επίσημα, αλλά τα γράφει μόνος του σε κασέτες τις οποίες πουλάει σε διάφορους δρόμους της Αθήνας.

Ιδεολογικά ήρθε κοντά στο αναρχικό κίνημα. Είχε πει μάλιστα « Όταν ο Παπαδόπουλος είπε ‘‘Θα πατάξουμε την αναρχία’’, αποφάσισα να γίνω η αναρχία που δεν πατάσσεται ποτέ». Στο Πολυτεχνείο ήταν μέσα. Βρισκόταν σε διαρκή σύγκρουση με ότι τον ενοχλούσε.

Ξυλοκοπήθηκε αρκετές φορές από αστυνομικούς και το 1977 φυλακίστηκε προσωρινά μαζί με άλλους πέντε εκδότες και συγγραφείς, ενώ αργότερα όλοι αποφυλακίστηκαν μετά από πρωτοβουλία του Διονύση Σαββόπουλου. Το 1982 συνεργάστηκε με τον Β. Παπακωνσταντίνου και την Χ. Αλεξίου. Τότε τον διέγραψαν και οι αναρχικοί ως συμβιβασμένο. Το 1987 κατηγορήθηκε για το βιασμό μίας κοπέλας και οδηγήθηκε για λίγο καιρό στο ψυχιατρείο. Το γεγονός αυτό είχε σημαντικές συνέπειες στη ψυχολογία του. Κατά τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο βασανίστηκε και όταν πια ήταν ελεύθερος λίγοι μπορούσαν να τον καταλάβουν. Πολλοί λένε ότι ήταν εκτός ελέγχου.
    Στις 17 Μαρτίου του 1988 κρεμάστηκε στο σπίτι του (σε μια σωλήνα καλοριφέρ), που ονόμαζε 'χώρο προετοιμασίας'.