Είδα τη θλίψη να κρύβεται κάτω από γέφυρες γυρνώντας τον κόσμο. Να σε παρακαλάει για ένα κομμάτι φαγητό και να την κοιτάς με ένα περιφρονητικό χαμόγελο. Κάνεις λες και δεν την γνώρισες ποτέ. Αν όχι, θα την γνωρίσεις σύντομα. Την είδα να μιλάει ψυθιριστά και να κρύβει το χαμόγελο της κάτω από ένα μαύρο ύφασμα. Να υπόσχεται πως όλα θα πάνε καλά, να μην κρατάει ποτέ την υποσχεσή της. Κάποιοι προσπαθούν να την κρύψουν μέσα σε χρυσά παλάτια, με άφθονα αγαθά και σ' ένα ψεύτικο υστερικό γέλιο. Είδα την θλίψη να φορτώνεται με κουρέλια και να περπατάει σε μισοσκότεινους δρόμους. Την είδα και σε φωτεινά ξενυχτάδικα να προσπαθεί να ξεγελάσει το ίδιο της το πρόσωπο. Όμως την είδα και στο δικό μου πρόσωπο.
Η θλίψη είναι προνόμιο. Όποιος το έχει σκέφτεται και δεν ξεχνάει. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του και μέσα του.
Φοβάται αλλά δεν δειλιάζει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου