Τι κ' αν είσαι 21; Ονειρεύεσαι! Που και που μάλιστα, νοσταλγείς. Και ας το ξέρεις ότι είναι λάθος. Και ας τους μοιάζει ανάρμοστο λόγω ηλικίας.. Και ας σου μοιάζει ανάρμοστο λόγω ιδεολογίας. Ονειρεύεσαι. Και νοσταλγείς. Τις μέρες που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν η μπάλα να βρει τον στόχο της. Που μπορούσες να διασχίσεις χιλιόμετρα με δύο ακουστικά στ' αυτιά. Που πίστευες ότι μια ζωγραφιά στον τοίχο μπορεί να ομορφύνει τον κόσμο όλο. Που κάθε νέα μέρα είχε ένα καινούριο άρωμα. Γι' αυτό πρέπει που και που να νοσταλγούμε. Για να διατηρήσουμε το προνόμιο να ονειρευόμαστε. Να θυμόμαστε τον παιδικό μας κόσμο και να μετατρέψουμε την ανάμνηση σε πραγματικότητα. Το οφείλουμε στα παιδιά που δεν θα γνωρίσουν ποτέ έναν παιδικό κόσμο. Τα παιδιά που η ιστορία, η κοινωνία ή ένας άδικος ''θεός'' τα καλεί να μεγαλώσουν γρήγορα. Να πάρουν θέση πίσω από φράγματα και μέσα σε κατακόμβες. Να μην μάθουν ποτέ τα όμορφα. Εμάς ''κάποιος'' μας έπλασε τυχερούς. Μας έδωσε τα πάντα. Ή σχεδόν τα πάντα. Γι' αυτό πρέπει που και που να νοσταλγούμε. Και να ονειρευόμαστε για να ζούμε. Χωρίς να ξεχνάμε. Και χωρίς να συνηθίζουμε την αδικία..
Πολύ Ωραίο ****!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα :)