Ζώντας ως ''φιλάνθρωπος''

Μένω στην Αθήνα. Ήδη αυτό οδηγεί στην πρώτη αντίφαση με τον τίτλο. Αυτό το συνειδητοποίησα παρατηρώντας κοντινούς μου ανθρώπους, κυρίως της δικής μου ηλικίας, να περπατούν στους δρόμους της Αθήνας. Βουτιά στην ανθρώπινη δυστυχία και στην αυτοκρατορία κοινωνικών αντιθέσεων. Άστεγοι, πολυτελή αυτοκίνητα, ζητιάνοι, γιάπηδες, πρεζάκια. Έχουν γίνει η καθημερινότητά μας. Έχουμε συνηθίσει. Ότι χειρότερο θα μπορούσαμε να κάνουμε. Άνθρωποι που δεν μεγάλωσαν εδώ, απλά δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα τόση δυστυχία παράλληλα με την ανάλογη επιδειξιομανία στο καθημερινό τους μενού. Εμείς αντίθετα, συνηθίσαμε να μπανιαριζόμαστε, να ντυνόμαστε, να βάζουμε αρώματα και να κατεβαίνουμε στο "βρώμικο" - κατά τ΄ άλλα- κέντρο. Να περπατάμε βιαστικά ανάμεσα σε ανθρώπινα κορμιά. Άστεγοι που παίρνουν έναν ανήσυχο ύπνο ή χρήστες ναρκωτικών που αργοπεθαίνουν; Ποιός ξέρει; Για αυτό, ακόμα και αν μας έχουν χαρακτηρίσει κάμποσες φορές ''ανθρωπιστές" (κάποιες φορές μάλιστα με μια δόση κατηγορίας) δεν έχουμε το δικαίωμα να θεωρήσουμε τον εαυτό μας τέτοιο. Ίσως κάποια στιγμή, στον δρόμο για να γίνουμε ανθρωπιστές, ξεχάσαμε πως είναι να είμαστε άνθρωποι.