Άσε με μόνο μου..

''Aσε με μόνο μου, εκεί στον κόσμο μου, εσείς να κλαίτε και εγώ γελάω με τον πόνο μου''
Πάει καιρός που σημείωσα αυτό το χαζό στιχάκι σε ένα κομμένο χαρτί. Δεν θυμάμαι πότε ήταν ούτε τον λόγο που το έγραψα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι τότε, όπως και τώρα, η ψυχολογική μου κατάσταση φλέρταρε με τα γνώριμα πολύ χαμηλά της επίπεδα. Και θυμάμαι ότι ήμουν μόνος. Όπως και τώρα. Αυτό λοιπόν το χαζό στιχάκι ήρθε και με βρήκε πριν από λίγο. Και με αιφνιδίασε. Ποιόν; Εμένα! Που σε άπειρες χαζοσυζητήσεις έχω πει ότι τα λόγια μας κάποτε θα έρθουν και θα μας ξαναβρούν. Εμένα! Που πάντοτε πρόσεχα τι έλεγα. Τώρα όμως δεν ξέρω τι να πώ. Οι σκέψεις είναι πολλές και στροβιλίζονται όλες μαζί στο κεφάλι μου. Και είναι και αυτοί οι στίχοι που δεν λένε να ξεριζωθούν από μέσα μου.

''Θα γίνει ο χρόνος λόγια και παντού θα τ'ακούς
σαν παλιά μοιρολόγια σε καινούριους καιρούς
και με το ψέμα αγκαλιά θα μοιάζουνε παντοτινά
και η θλίψη θα φορέσει γιορτινά
γι'αυτό σου λέω, μή σε βαραίνει άλλο το χθες!
μ'ένα ψέμα σου καλό κέντησε όλες τις πληγές
για ν'αποφύγεις όλα, όσα μάζεψα εγώ
χωρίς να ξέρω γιατί και κοντεύω να πνιγώ
απ'ό,τι θέλω κι απ'ό,τι θέλουν από ‘μένα
τελευταία φορά, που τα'χω χαμένα
θα κάνω ό,τι έκανα παλιά χωρίς να ξέρω γιατί
με τους ήχους κι απλά θα γράφω στο χαρτί
γι'αυτά, που πήρα χωρίς να ξέρω αν τα θέλω
γι'αυτά, που έδωσα και τώρα πίσω δεν τα θέλω
κι όσα νόμιζα ότι μου κάτσανε καλά
σας τα χαρίζω, δε θέλω τίποτα πια.''