Εκεί στο κέντρο.. Θα περάσεις βιαστικά την Πανεπιστημίου. Πέτρες, ασπίδες, αντιασφυξιογόνες μάσκες και συνθήματα. Δύο διμοιρίες ΜΑΤ παρατάσσονται μπροστά στην ΑΣΟΕΕ. Κάνουν -όπως το είπε κάποιος- ασκήσεις ετοιμότητας. Αλλοδαποί μικροπωλητές και διάφοροι αλληλέγγυοι τους απωθούν. Οπισθοχωρούν μέχρι τον επόμενο δρόμο. Και ξανά. Μοιάζουν να παίζουν κλέφτες και αστυνόμους. Αστειεύονται μεταξύ τους και καυχιούνται για την επιχειρησιακή τους ετοιμότητα. Λίγο πιο κάτω η Αλεξάνδρας έχει παραλύσει. Δεκάδες συνωστίζονται στις στάσεις των λεωφορείων. Περιμένουν το επόμενο λεωφορείο λες και θα τους πάει σε εξωτικούς προορισμούς και όχι στο επόμενο σουρεαλιστικό και μίζερο θέατρο της Αθήνας. Την ταραχώδη ηρεμία του κέντρου, διακόπτουν τα λόγια μίας γυναίκας. ''Κάποιος έπεσε στις ράγες του μετρό.'' Είναι νεκρός; Αυτοκτόνησε; Δεν ξέρουμε ακόμα. Επιφωνήματα τρόμου και απόγνωσης μαζί με μπόλικα στιχτήρια προς πάσα κατεύθυνση μοιάζουν να λυτρώνουν κάποιους από τις σκέψεις τους. Μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος, ''Τώρα σε πονάει γείτονα, ε! Και σε κόβει, από το θάνατο βρέθηκες μόνο δυο βηματάκια''. Τώρα πια μπορούν να συνεχίσουν την μέρα τους. Να στριμωχτούν στο λεωφορείο. Να βρίσουν τον οδηγό. Τον Παπανδρέου. Τον Τσίπρα. Την γιαγιά που προηγουμένως της πρόσφεραν την θέση για να προσθέσουν ένα συν στο image τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου