Ένα τέλος και πολλά ευχαριστώ

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολευόμουνα να το πάρω απόφαση. Πάντα μια δεύτερη σκέψη ή μια νοσταλγία της στιγμής μου κρατούσε το χέρι. Με εμπόδιζε να γράψω αυτό το τελευταίο κείμενο. Όμως δεν γίνεται αλλιώς. Αυτή εδώ η ιντερνετική γωνιά έκανε τον κύκλο της.

Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ξεκινούσα αυτό το blog όπως θυμάμαι πολύ καλά και τον κόσμο γύρω μου. Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε και νοιώθω πως τίποτα δεν είναι ίδιο.

Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκινούσα είχα δύο σκέψεις. Η μια ήταν να ασχοληθώ με οποιονδήποτε τρόπο με αυτό που αγαπούσα, δηλαδή το low bap. Η άλλη ήταν να εκφράσω σε ένα ευρύτερο πεδίο κάποιες σκέψεις μου. Πλέον όμως, το low bap έχει γίνει "πόρτα κλειστή". Έχουν μείνει μόνο οι αναμνήσεις, λίγοι καλοί φίλοι και ένα σημάδι στο μπράτσο. Από την άλλη οι απόψεις μου δεν μπορούν να εκφραστούν πλέον με τον ίδιο τρόπο - ή την ίδια αφέλεια-  των προηγούμενων χρόνων.

Έτσι, το "Κάπου εδώ" δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης. Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν έστω μια γραμμή ή μου άφησαν ένα σχόλιο αυτά τα χρόνια. Όσο για τους φίλους, δεν θα χαθούμε..

Liberator - Ιάσονας

Ζωή: Μια "ακροδεξιά" παγιδευμένη στο σώμα μιας "αριστερής"

Είναι η πρώτη φορά που απ' αυτό το Blog, ασχολείται με μια προσωπικότητα της της πολιτικής ζωής. Αυτή η προσωπικότητα όμως έχει κάποια στοιχεία τα οποία μπερδεύουν τις έννοιες των λέξεων και των ιδεολογιών. Γι' αυτό και οι παρακάτω σκέψεις..

Πρόκειται για μια προσωπικότητα που ενώ διακατέχεται από μια "αριστερή" ιδεολογία κάνει τους ακροδεξιούς να αισθάνονται άβολα αφού έχει καταφέρει να τους αρπάξει κάθε κοινό τους ιστορικό γνώρισμα. Από την υπεροψία μέχρι την ψυχολογία της ανωτερότητας, το άτομο αυτό έχει περιβάλει τις δήθεν επαναστατικές του απόψεις με έναν φασιστικό κλοιό συμπεριφοράς, λόγου και δημόσιας εικόνας.

Πασχίζει να αποδείξει σε όλους ότι πρόκειται για ένα βαθιά συμπλεγματικό άτομο το οποίο αδυνατεί να καλύψει την φασίζουσα συμπεριφορά του, κάτω από τον μανδύα του "επαναστάτη". Ένα άτομο που είναι λες και το ανάγκασαν να μεγαλώσει σε μια αριστερή οικογένεια και να αποκτήσει αριστερές πεποιθήσεις που ποτέ δεν του ταίριαξαν.

Παράλληλα, δεν είναι τυχαίο ότι το άτομο αυτό λατρεύεται από αρκετούς φασίστες της Χρυσής Αυγής. Εκτός από τους φασίστες όμως λατρεύεται και από κάποιους άλλους συμπολίτες μας ανεξάρτητα από ιδεολογικούς χώρους. Λατρεύεται όμως με την ίδια λογική που κάποιοι άλλοι λατρεύουν τον Κασιδιάρη και την συνομοταξία του.

Με την λογική της συμπάθειας σε ένα πίτμπουλ της πολιτικής Ζωής που τρομάζει τους αντιπάλους και δημιουργεί πανικό σε φίλους και εχθρούς.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό ΔΕΝ αναφέρεται στις ιδεολογικές αποψείς του ατόμου. Αντιθέτως έχουν να κάνουν με μια ανάλυση του ψυχολογικού του προφίλ.

Ο φασίστας της γειτονιάς μας

Ο φασίστας της γειτονιάς μας αρχικά δεν δηλώνει ποτέ "φασίστας".

Από μικρός, φοβόταν τους ξένους που ήταν στο σχολείο του και στράφηκε σε κάποιον "δυνατό" ελληνάρα που θα τον βοηθούσε. Στην πορεία έμαθε για τον εθνικισμό και τον Μέγα Αλέξανδρο, για τους προγόνους του και την ελληνική στρατιωτική δύναμη που "είναι από τις καλύτερες στον κόσμο".

Έχει ένα χρόνιο εμμονικό μίσος για τους Αλβανούς "που κάποια στιγμή θα σου την φέρουν" αλλά και τους μαύρους "που είναι ξένοι προς τον πολιτισμό μας". Κοιτάει στραβά τους Πακιστανούς στα φανάρια αλλά σίγουρα θα προσλάμβανε έναν να δουλεύει στην επιχείρησή του για 2 ευρώ την ώρα. Αρκεί φυσικά να είναι σε μια κουζίνα και να πλένει πιάτα για "να μην φαίνεται" και "χαλάει το image του μαγαζιού."

Δεν δηλώνει ποτέ ναζιστής αλλά ενδόμυχα επιθυμεί ένα "ελληνικό ράιχ" που θα προστατέψει αυτόν και τους όμοιούς του απέναντι σε φανταστικούς "εισβολείς". Με τον καιρό συνήθισε να υπερασπίζεται και τον Χίτλερ κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον φασισμό και τον κομμουνισμό.

Είναι ο συνομωσιολόγος και ρατσιστής του χωριού. Ο θαμώνες των καφενείων που στρογγυλοκάθεται σε μια καρέκλα και ουρλιάζει για τους ξένους που "μας παίρνουν τις δουλειές". Είναι θρασύς και δεν εγκαταλείπει εύκολα τις ιδέες του που εξάλλου περιορίζονται σε Χρυσαυγίτικα συνθήματα και εθνικίστικες φανφάρες.

Είναι ο νέος τύπου του φασίστα που δεν φοράει στολή και μπότες ούτε κρατάει όπλο. Δεν πολεμάει ούτε σκοτώνει αλλά μετατρέπει μέρα με τη μέρα τις γειτονιές σε μικρό στρατόπεδο της δολοφονικής ιδεολογίας του.

H αιματοβαμένη Μεσόγειος και οι "σωτήρες" παντώς καιρού

 

Ήταν περίπου 1000 άνθρωποι. Θα ξυπνούσαν σήμερα για πρώτη φορά στην Ευρώπη του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Θα στριμώχνονταν σε έναν χώρο υποδοχής και σε λίγο καιρό -αν ήταν τυχεροί- θα περπατούσαν σαν χαμένοι σε μια Ευρωπαϊκή πόλη. Θα έψαχναν μια νέα ζωή.

Όμως αυτό δεν έγινε. Πάνω από χίλιοι άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά βρίσκονται ακόμα κλεισμένοι σε ένα αμπάρι στον πάτο της θάλασσας. Ο αριθμός των πνιγμένων συγκίνησε ακόμα και τους "ευαίσθητους" Ευρωπαίους. Αμέσως προγραμματίζονται συζητήσεις και συσκέψεις για τον τρόπο αντιμετώπισης αυτού του "σημαντικού προβλήματος". Μεγάλες αίθουσες διασκέψεων και κορυφαίοι αξιωματούχοι να κάθονται σε πολυθρόνες και να συζητάνε για τους "παράτυπους" μετανάστες και τους πρόσφυγες που κάνουν την Μεσόγειο να παίρνει ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.

Όλοι τους φοβούνται να πούνε το προφανές. Ότι δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα. Όσο υπάρχουν πόλεμοι, δικτατορίες και φτώχεια, άνθρωποι θα παίρνουν τα παιδιά τους και θα στριμώχνονται σε σαπιοκάραβα. Όσο υπάρχουν δουλέμποροι, θα κλειδώνονται άνθρωποι στα αμπάρια και όσο υπάρχουν παιδιά, οι γονείς τους θα ψάχνουν για καλύτερες πατρίδες να τα μεγαλώσουν.

Τί ψάνουμε λοιπόν και τι ακριβώς συζητάμε; Αυτό που ψάχνουμε είναι μια λύση λιγότερο θανατηφόρα. Μια λύση που αντί για 1000 νεκρούς θα έχει 500. Μια λύση που θα περιορίζει λίγο τον ανθρώπινο πόνο.

Όσο η γη γυρίζει όμως και όσο υπάρχει δυστυχία στον κόσμο, οι Ευρωπαίοι θα κολυμπούν σε θάλασσες που θα ξεβράζουν ανθρώπινα πτώματα. Σε θάλασσες που δεν επιτρέπουν στους "πολιτισμένους" Ευρωπαίους να βλέπουν μέχρι την απέναντι πλευρά της Μεσογείου.

Η "αριστερά" που αγάπησε τους "Καμμένους"

Από τότε που ήμουν μικρός, είχα το κόλλημα να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στην ελληνική και όχι μόνο ακροδεξιά. Με μια δόση μανίας, κατέγραφα στο μυαλό μου και όχι μόνο, τις παρέες του ελληνόφωνου φασισμού. Από τους γραφικούς παρατρεχάμενους του Καρατζαφέρη, μέχρι τα δεύτερα φιλοχουντικά βιολιά της ΝΔ και φυσικά τους νεοναζί της ΧΑ. Σε όλη αυτήν την πορεία της ελληνικής ακροδεξίας λοιπόν, η αριστερά υπήρξε ο μόνος χώρος που την σκιαγραφούσε συνεχώς και "μιλούσε" για τους κινδύνους της εδραίωσης της.

Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Πλέον η αριστερά κυβερνά μαζί με την λαϊκίστικη ψεκασμένη ακροδεξιά. Πλέον, οι χουντικές παρελάσεις με τον στρατό να μοιράζει σημαιάκια, βαφτίζονται "γιορτές" και τα εθνοφαμφάρικα συνθήματα των ΟΥΚάδων δεν φτάνουν στα άλλοτε ευαίσθητα αυτιά των "αριστερών".

Πλέον, και η ΧΑ χρησιμοποιείται για συγκεκριμένες προσωπικές φιλοδοξίες επαγγελματιών της αριστεράς. Πλέον οι Ζουράριδες και οι Νικολόπουλοι μετατράπηκαν από ομοφοβικοί και μισαλλόδοξοι ελληναράδες σε μικρές παραφωνίες μιας "αντιμνημονιακής" ορχήστρας. Μιας ορχήστρας - κυβέρνησης που θα καταστρέψει τον καπιταλισμό ενώ ταυτόχρονα θα ξεκινήσει εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες για "να πάρουμε την πόλη".

Κάτι δικό μου που έχει γυρίσει όλον τον κόσμο

Τις προάλλες μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Υπάρχουν κάποια αντικείμενα στο δωμάτιο μου που ίσως κρύβουν μια μεγάλη ιστορία.

Ίσως την δεκαετία του '80 ένα από αυτά βρισκόταν σε ένα κεντρικό κατάστημα σε δρόμο της Νέας Υόρκης. Λίγο αργότερα ίσως ήταν στοιβαγμένο σε ένα μικρό φοιτητόσπιτο σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αμερικής. Στην συνέχεια ίσως μεταφέρθηκε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, σε μια ήσυχη συνοικία του Παρισού. Εκεί ίσως ξύπναγε ένα ζευγάρι κάθε πρωί. Όταν έμπαινε η δεκαετία του '90 ίσως πεταγόταν στον δρόμο και μετά ίσως το έβρισκε κάποιος και το κράταγε για χρόνια. Μετά μπορεί να το χάριζε σε έναν φίλο του που ζούσε σε μια όμορφη πόλη της Αγγλίας. Και ίσως, πριν λίγο καιρό κάποιος μου χτυπούσε την πόρτα και μου το άφηνε στα χέρια. Θα ήταν τυλιγμένο με χαρτιά και ένα χοντρό χαρτόνι που με δυσκολεύει πάντα να το ανοίξω.

Στο δωμάτιο μου, έχω κάποια αντικείμενα τα οποία έχουν ταξιδέψει όσο λίγοι. Είναι οι δίσκοι. Ίσως γι' αυτό, μέσα από τα αυλάκια τους, σου διηγούνται καλύτερα μια ιστορία. Ίσως γι' αυτό είναι πιο πολύτιμα από ένα "γρήγορο" κατέβασμα ενός τραγουδιού στον υπολογιστή.

Ίσως γι' αυτό τα βινύλια δεν γερνάνε ποτέ, γιατί γυρνάνε συνέχεια πάνω σε ένα πικ απ αλλά και γύρω γύρω σε ολόκληρο τον κόσμο.

Πρώτη φορά αριστερά (με ακροδεξιούς υπουργούς) !

Σήμερα το πρωί ξύπνησα και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου σκεφτόμενος ότι "σήμερα έχουμε αριστερά". Έφτιαξα καφέ και άνοιξα τον υπολογιστή. Περίμενα να δω φωτογραφίες με κατακκόνινα λάβαρα και νέους να κάνουν βόλτα υπό τους ήχους του "Avanti Popolo - Bandiera Rossa".

Μπαίνοντας στο ίντερνετ όμως είδα κάτι άλλο. Είδα λοιπόν, έναν παχύσαρκο ακροδεξιούλη να ανακοινώνει πως έχουμε κυβέρνηση. Μα για ποιά κυβέρνηση μιλάει; Μήπως έβλεπα όνειρο με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα; Μήπως οι ακροδεξιοί κατέλαβαν την εξουσία με τα τανκς;

Τελικά όχι. Όντως έχουμε αυτήν την κυβέρνηση. Μια αριστερή κυβέρνηση με αρκετούς απογοητευμένους πασόκους και ένα τσούρμο αντισημίτες, ομοφοβικούς ψεκασμένους.
Στην νέα αριστερά λοιπόν, θα συμμετέχει η δεξιά της δεξιάς. Μιας ακροδεξιάς που θέλει να κυβερνήσει την Ελλάδα με την βοήθεια της Παναγίας και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του μεγάλου μας εθνάρχη.

"ΛΟΥΖΩ ΜΕ ΣΚΑΤΑ" τους υποκριτές

Ένας γνωστός εκπρόσωπος της  Γαλλικής ακδροδεξίας ,ο Λεπέν, έκανε μια δήλωση που συζητήθηκε. "Εγώ δεν είμαι Charlie" είπε στις κάμερες και ξεσήκωσε αντιδράσεις.
Γιατί άραγε; Τι πιο συνεπές για έναν φασίστα, το να καταδικάζει μια αριστερή εφημερίδα που σατιρίζει εγχώρια και μη, θρησκευτικά σύμβολα;

Αλλά βέβαια! Στην Ελλάδα ακόμα και ο ακροδεξιός φώναζε "Je suis Charlie", έκανε σόου στα παράθυρα και κατέβαινε σε πορείες για την ελευθερία του λόγου. Στην ίδια χώρα που φασίστες προπηλάκιζαν ηθοποιούς στο Χυτήριo, στην ίδια χώρα που καταδικάστηκε ο Παστίτσιος, στην ίδια χώρα που κάποιοι έτρεχαν στα δικαστήρια τον Πανούση με αφορμή την εικόνα της παναγίας-κότας, σε αυτή την ίδια χώρα λοιπόν, οι διαχρονικοί ακροδεξιοί ιεροεξεταστές δηλώνουν Charlie.

Αν όμως μια εφημερίδα βγάλει πρωτοσέλιδο μια βλάσφημη εικόνα του εγχώριου θεού, οι "Πρετεντέρηδες" στα παράθυρα θα μιλάνε για την "προσβολή του θρησκεύματος" και οι "Σαμαράδες" θα βγαίνουν στον δρόμο με το παπαδαριό για να διαφυλάξουν τα χρηστά ήθη.

Εγώ λοιπόν, συντάσσομαι με τους βλάσφημους και τους ανίερους και λούζω με σκατά τους υποκριτές.
                                                                  -----                                                    
  
 "Ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς όλα αυτά τα άτομα και τους οργανισμούς που είναι ειλικρινά και βαθιά Σαρλί . Λούζουμε με σκατα όλους τους άλλους που, ούτως ή άλλως, μας γράφουν στ' αρχίδια τους"      

CHARLIE HEBDO

Η εκδίκηση του εχθρού

 

Από την μια οι "εκδικητές" κάποιου θεού, παίρνουν τα όπλα, ξερνάνε μίσος και τιμωρούν όσους δεν προσκύνησαν τους αυτόκλητους μεσσίες τους. Ταξιδεύουν στον κόσμο και στρατολογούν αμόρφωτα παιδιά. Τους αφαιρούν την σκέψη, τους ποτίζουν με μίσος και τους δίνουν ένα όπλο στο χέρι. Ο ιερός τους πόλεμος, θέλει νεκρούς "άπιστους" και "βλάσφημους", θέλει νεκρούς τους εχθρούς του Αλλάχ.

Από την άλλη μεριά πάνοπλοι αστυνομικοί παίρνουν θέση σε όλα τα σημεία του Παρισιού. Κρατούν αυτόματα όπλα και ελέγχουν όποιον μοιάζει να ήρθε από την ανατολή. Η ακροδεξία στην Ευρώπη χαμογελάει. Φωνάζει στους φοβισμένους πολίτες "Σας τα λέγαμε" και προετοιμάζει την μεγάλη αντεπίθεση. Οι μουσουλμάνοι είναι εχθροί και ο λευκός Ευρωπαίος πρέπει να προστατευθεί. Αυτήν την φορά από κάποιους άλλους αυτόκλητους σωτήρες. Επιθέσεις, σε χώρους προσευχής και κέντρα μεταναστών.

Η δύο πλευρές είναι έτοιμες και τα όπλα τους παρατεταγμένα. Στοχεύουν τον εχθρό.