Ζώντας ως ''φιλάνθρωπος''

Μένω στην Αθήνα. Ήδη αυτό οδηγεί στην πρώτη αντίφαση με τον τίτλο. Αυτό το συνειδητοποίησα παρατηρώντας κοντινούς μου ανθρώπους, κυρίως της δικής μου ηλικίας, να περπατούν στους δρόμους της Αθήνας. Βουτιά στην ανθρώπινη δυστυχία και στην αυτοκρατορία κοινωνικών αντιθέσεων. Άστεγοι, πολυτελή αυτοκίνητα, ζητιάνοι, γιάπηδες, πρεζάκια. Έχουν γίνει η καθημερινότητά μας. Έχουμε συνηθίσει. Ότι χειρότερο θα μπορούσαμε να κάνουμε. Άνθρωποι που δεν μεγάλωσαν εδώ, απλά δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα τόση δυστυχία παράλληλα με την ανάλογη επιδειξιομανία στο καθημερινό τους μενού. Εμείς αντίθετα, συνηθίσαμε να μπανιαριζόμαστε, να ντυνόμαστε, να βάζουμε αρώματα και να κατεβαίνουμε στο "βρώμικο" - κατά τ΄ άλλα- κέντρο. Να περπατάμε βιαστικά ανάμεσα σε ανθρώπινα κορμιά. Άστεγοι που παίρνουν έναν ανήσυχο ύπνο ή χρήστες ναρκωτικών που αργοπεθαίνουν; Ποιός ξέρει; Για αυτό, ακόμα και αν μας έχουν χαρακτηρίσει κάμποσες φορές ''ανθρωπιστές" (κάποιες φορές μάλιστα με μια δόση κατηγορίας) δεν έχουμε το δικαίωμα να θεωρήσουμε τον εαυτό μας τέτοιο. Ίσως κάποια στιγμή, στον δρόμο για να γίνουμε ανθρωπιστές, ξεχάσαμε πως είναι να είμαστε άνθρωποι.

Sadahzinia 9/3/13 Χυτήριο

 Αυτή τη φορά, το ραντεβού μας ήταν στο Χυτήριο. Ήταν η δεύτερη φορά σε αυτόν τον όμορφο χώρο στο Γκάζι, μετά το low bap jam, οπότε είχαμε εξοικιωθεί με το μαγαζί. Έφτασα εκεί γύρω στις 9. Λίγος κόσμος περίμενε να ανοίξουν οι πόρτες και μέσα από τον συναυλιακό χώρο ακουγόταν η φωνή της sadahzinia να προβάρει γνωστά και αγαπημένα κομμάτια. Οι πόρτες άνοιξαν μετά από λίγο και καθήσαμε εκεί που πρέπει. Μπροστά μπροστά. Συντροφιά μας, ένα ποτήρι μπύρα και οι μουσικές επιλογές του ramon. Ζεσταθήκαμε. Πίσω από την σκηνή, ένα πανέμορφο πανό από την ομάδα ''Φυσάει κόντρα'' αφιερωμένο στην πρωταγωνίστρια της βραδιάς. ''Το πιο όμορφο λυπημένο λουλούδι. Τι χαρά που παίρνω όταν ακούω ένα τραγούδι δικό σου.'' Ο b.d.foxmoor βγαίνει στην σκήνη. Πατέρας και γιός υποδέχονται την sadahzinia. Μια τούρτα έκπληξη και το γνωστό τραγουδάκι έχουν κάνει ήδη την βραδιά ξεχωριστή. Ο κόσμος πια είναι πολύς, και το χειροκρότημα αντίστοιχα δυνατό. Ο b.d.foxmoor όμως μας φυλάει τον καλύτερο τρόπο για να ξεκινήσει το live. Ένα τραγούδι αφιερωμένο σε εκείνη. ''Απ' τη φωτιά σου, τη λεβεντιά σου, βρίσκω κουράγιο κ' αγαπώ''. Είμαστε πλέον έτοιμοι. Μπαίνει το πρώτο τραγούδι. Το δεύτερο. Το τρίτο.... Δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια σε ένα 3ωρο πρόγραμμα. Παλιά, καινούρια, γνωστά, λιγότερο γνωστά έδεναν ιδανικά. Ένα ''Μπόλι'' διαφορετικό και ''Το τέλος είναι η μαγεία'' πρώτη φορά στ' αυτιά μας live. Και ποιος ο ιδανικότερος τρόπος για να τελειώσουν όλα αυτά; Μια αγκαλιά. Και το ''Σκιάχτρο''. Να είμαστε καλά και θα τα ξαναπούμε.

Άσε με μόνο μου..

''Aσε με μόνο μου, εκεί στον κόσμο μου, εσείς να κλαίτε και εγώ γελάω με τον πόνο μου''
Πάει καιρός που σημείωσα αυτό το χαζό στιχάκι σε ένα κομμένο χαρτί. Δεν θυμάμαι πότε ήταν ούτε τον λόγο που το έγραψα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι τότε, όπως και τώρα, η ψυχολογική μου κατάσταση φλέρταρε με τα γνώριμα πολύ χαμηλά της επίπεδα. Και θυμάμαι ότι ήμουν μόνος. Όπως και τώρα. Αυτό λοιπόν το χαζό στιχάκι ήρθε και με βρήκε πριν από λίγο. Και με αιφνιδίασε. Ποιόν; Εμένα! Που σε άπειρες χαζοσυζητήσεις έχω πει ότι τα λόγια μας κάποτε θα έρθουν και θα μας ξαναβρούν. Εμένα! Που πάντοτε πρόσεχα τι έλεγα. Τώρα όμως δεν ξέρω τι να πώ. Οι σκέψεις είναι πολλές και στροβιλίζονται όλες μαζί στο κεφάλι μου. Και είναι και αυτοί οι στίχοι που δεν λένε να ξεριζωθούν από μέσα μου.

''Θα γίνει ο χρόνος λόγια και παντού θα τ'ακούς
σαν παλιά μοιρολόγια σε καινούριους καιρούς
και με το ψέμα αγκαλιά θα μοιάζουνε παντοτινά
και η θλίψη θα φορέσει γιορτινά
γι'αυτό σου λέω, μή σε βαραίνει άλλο το χθες!
μ'ένα ψέμα σου καλό κέντησε όλες τις πληγές
για ν'αποφύγεις όλα, όσα μάζεψα εγώ
χωρίς να ξέρω γιατί και κοντεύω να πνιγώ
απ'ό,τι θέλω κι απ'ό,τι θέλουν από ‘μένα
τελευταία φορά, που τα'χω χαμένα
θα κάνω ό,τι έκανα παλιά χωρίς να ξέρω γιατί
με τους ήχους κι απλά θα γράφω στο χαρτί
γι'αυτά, που πήρα χωρίς να ξέρω αν τα θέλω
γι'αυτά, που έδωσα και τώρα πίσω δεν τα θέλω
κι όσα νόμιζα ότι μου κάτσανε καλά
σας τα χαρίζω, δε θέλω τίποτα πια.''