Ο φασισμός που συνηθίσαμε..

 

Άν ο φασισμός κρυβόταν μόνο κάτω από φουσκωμένα μπράτσα, αναμμένες δάδες και χιτλερικά σύμβολα θα ήταν ένας εμφανής εχθρός, επικίνδυνος αλλά συγκεκριμένος. Όμως δυστυχώς, ο φασισμός για να επιβιώσει, ορισμένες φορές αποχωρίζεται τα υπόγεια και επισκέπτεται κυβερνητικές αίθουσες, εισχωρεί σε τηλεοπτικές συζητήσεις, φοράει γραβάτες και μας ξεγελάει μήπως και του μοιάσουμε.
Έτσι και στην Ελλάδα ο φασισμός δεν μονοπωλείται από την Χρυσή Αυγή. Βγαίνει στους δρόμους και χτυπάει ομοφυλόφιλους εμφανιζόμενος ως "αγανακτισμένος πολίτης". Παραμονεύει σε κάθε είδους δραστηριότητα του σύγχρονου Ελληνάρα, πετάει μπανάνες σε γήπεδα και χαιρετάει ναζιστικά σε σκυλάδικα. Ουρλιάζει στα τηλεοπτικά πάνελ και την άλλη μέρα παρουσιάζεται σε μεσημεριανάδικα για να συναντήσει το lifestyle της τρέσας.
Ο φασισμός εδραιώνεται μέρα με την μέρα μέσω της αποδοχής των ιδεών του, εμείς καυχιόμαστε ότι τον φυλακίσαμε και αυτός χαμογελάει γιατί οι ιδέες του αποτελούν πλέον μετριοπαθή πολιτική πεποίθηση. Βλέπει να ορθώνονται τοίχοι στα σύνορα και να δημιουργούνται κέντρα κράτησης αλλοδαπών που προσομοιάζουν σε σύγχρονα κολαστήρια. Τον φασισμό δεν τον νοιάζουν τόσο οι διώξεις των φασιστών, αφού πλέον η δουλειά μπορεί να γίνει και με έναν άλλον, διαφορετικού τύπου φασισμό, "σοβαρότερο" πιο δυσδιάκριτο και ίσως ακόμα πιο επικίνδυνο.

Τα πρόσωπα.. (Brak + Guests LIVE)

 

Μόλις γύρισα από το BUMS. Εκεί, ο brak παρουσίασε τον προσωπικό του δίσκου "Στέλνω ένα μήνυμα" παρέα με πολλούς φίλους. Μπορώ να πω αρκετά πράγματα για το live. Μπορώ να πω για το πάθος του brak όταν ξεστόμιζε την αλήθεια του στο μικρόφωνο, για τα μαγικά χέρια του dj moya, τον πάντα ξεχωριστό Totem και τους Psyclinic Tactix, μπορώ να πω για τον ενθουσιασμό των Lyrical Punishment και την επανεμφάνιση στην σκηνή του Scott. Όμως σήμερα διαλέγω να μιλήσω για κάτι άλλο...
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μου live με κάθε λεπτομέρεια, το άγχος μου και τον ενθουσιασμό μου όταν μπήκα στο μαγαζί. Το εισιτήριο που έβαλα τσαλακωμένο στην τσέπη, ακόμα και την θέση που "κάθισα". Όμως πιο καθαρά από οτιδήποτε θυμάμαι κάποια πρόσωπα. Τα πρόσωπα που θα έβλεπα και θα ξαναέβλεπα σε αμέτρητα live τα επόμενα χρόνια. Δεν θα τους χαιρετούσα ποτέ, δεν θα ήξερα καν τα ονόματά τους όμως ήταν η παρέα μου για όση ώρα διαρκούσε το live. Από τότε έχουν γίνει πράγματα που δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ. Όμως τα πρόσωπα έχουν παραμείνει εκεί. Πλέον, μπορεί να ξέρω τα ονόματά τους και να ανταλλάζουμε χειραψίες όμως εγώ θυμάμαι κυρίως εκείνες τις άγνωστες φάτσες.
Αυτά τα πρόσωπα που είναι χρόνια κάτω απ' την σκηνή λοιπόν, δεν θα αλλάξουνε. Δεν θα αλλάξουνε όσο νοιώθουνε ότι αυτοί που είναι πάνω στην σκηνή, τους κοιτάνε στα μάτια και νοιώθουν ένα μαζί τους. Όσο βλέπουνε απέναντί τους, μάτια καθαρά και όχι θολωμένα από τον εγωισμό, τα αρχηγιλίκια και τα ψέματα.

Ρασοφόροι πολέμιοι της ανθρωπότητας..

Κάθονται πάντα σε ένα υπερυψωμένο μέρος και μιλάνε σε αυτούς που οι ίδιοι αποκαλούν “πρόβατα”. Φοράνε τεράστιους χρυσούς σταυρούς και πανάκριβα άμφια. Διατηρούν περιουσίες δισεκατομμυρίων και προσπαθούν με κάθε τρόπο να παρεμβαίνουν στον δημόσιο διάλογο. Θεωρούν ότι είναι πάνω από όλους και όλα, αφού διατηρούν προνόμια ως "επίλεκτοι" κάποιου θεού. Δεν είναι άλλοι από τους παπάδες, που εν έτη 2014 παρεμβαίνουν στην ζωή μας με έναν σάπιο κώδικα αξιών, γεμάτο με ταμπού άλλων εποχών που εννίοτε δίνει ηθικό άλλοθι στα μεγαλύτερα εγκλήματα. Τα τελευταία χρόνια παρεμβαίνουν μόνο όταν κάποιος αμφισβητεί τα κεκτημένα τους ή για να κάνουν γραφικές εξαγγελίες κυρίως κατά ομοφυλοφίλων-αλλόθρησκων ή αλλοδαπών.

Όμως τώρα το παράκαναν. Ο μητροπολίτης Πειραιά Σεραφείμ, με μια ανατριχιαστική επιστολή στρέφεται εναντίον του Στήβεν Χόκινγκ που τόλμησε να αναφέρει πως "βάσει των θεωριών του για τη δημιουργία της ύλης, δεν πιστεύει πως υπάρχει Θεός." Σε αυτήν την επιστολή, ο μητροπολίτης κάνει εκτενή αναφορά στο πρόβλημα υγείας του καθηγητή, θεωρώντας λίγο πολύ, πως αυτό είναι η αιτία των –δήθεν- ανήκουστων απόψεων του γνωστού αστροφυσικού. Ίσως υπαινίσσεται ότι η αρρώστια είναι και μια θεία τιμωρία για τον "βλάσφημο" επιστήμονα.

Με αυτόν τον τρόπο, μέρος της οργανωμένης θρησκείας, ακόμα προσπαθεί να πατρονάρει τον κόσμο, να τον κρατήσει πίσω στην σάπια ηθική του μεσαίωνα, όπου κυριαρχεί αυτή και μόνο αυτή. Παράλληλα, αν κάποιος προσπαθήσει να αρθρώσει μια επιστημονική άποψη που δεν βρίσκει σε συμφωνία "τις γραφές" τότε αυτόματα βαφτιζεται εχθρός του θεού και πρέπει να πεταχτεί στην πυρά. Επειδή όμως δεν υπάρχει πια πυρά, η οργανωμένη θρησκεία εξωτερικεύει το κόμπλεξ της μέσω επιστολών και αναρτήσεων που ξεχειλίζουν μισανθρωπία.