Nέο τραγούδι Ramon..

''Από την άκρη του ονείρου, κάπου στου ήλιου τη δύση..''
Αυτοί ήταν οι πρώτοι στίχοι που μου τράβηξαν την προσοχή σε ένα τραγούδι των active member. Ήμουνα μικρός, 12 χρονών τότε και το γεγονός ότι άκουγα ένα παιδί στην ηλικία μου να ραπάρει με έκανε να ασχοληθώ με αυτό που αργότερα έμαθα ότι λέγεται low bap. Αργότερα έμαθα και ποιός ήταν ο Ramon. Έμαθα ότι είχαμε γεννηθεί και τον ίδιο μήνα της ίδιας χρονιάς. Φεβρουάριο του 1992. Την χρονιά που γεννήθηκε και το low bap. Μεγαλώσαμε παράλληλα και σήμερα έχω την χαρά να σας παρουσιάσω το νέο του κομμάτι, με το οποίο επιστρέφει σε αυτό που από μωρό ήξερε ότι θα κάνει. Δηλαδή μουσική. Ηip hop Μουσική. Αυτό που εμείς λέμε low bap..

Ηχοληψια & Μίξη: Brak
Cuts & scratches : dj moya
Παραγωγή-στίχοι-παρουσίαση: Ramon
Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο "cell 11364"

To link για να το ακούσετε και να το κατεβάσετε:

Ramon - Μια αφήγηση ακόμα

Eπικοινωνία: ramon@lowbap.com

Είδα τη θλίψη..

Είδα τη θλίψη να κρύβεται κάτω από γέφυρες γυρνώντας τον κόσμο. Να σε παρακαλάει για ένα κομμάτι φαγητό και να την κοιτάς με ένα περιφρονητικό χαμόγελο. Κάνεις λες και δεν την γνώρισες ποτέ. Αν όχι, θα την γνωρίσεις σύντομα. Την είδα να μιλάει ψυθιριστά και να κρύβει το χαμόγελο της κάτω από ένα μαύρο ύφασμα. Να υπόσχεται πως όλα θα πάνε καλά, να μην κρατάει ποτέ την υποσχεσή της. Κάποιοι προσπαθούν να την κρύψουν μέσα σε χρυσά παλάτια, με άφθονα αγαθά και σ' ένα ψεύτικο υστερικό γέλιο. Είδα την θλίψη να φορτώνεται με κουρέλια και να περπατάει σε μισοσκότεινους δρόμους. Την είδα και σε φωτεινά ξενυχτάδικα να προσπαθεί να ξεγελάσει το ίδιο της το πρόσωπο. Όμως την είδα και στο δικό μου πρόσωπο.
 Η θλίψη είναι προνόμιο. Όποιος το έχει σκέφτεται και δεν ξεχνάει. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του και μέσα του.
Φοβάται αλλά δεν δειλιάζει..

 

Ιδεολογικά ανάρμοστες χαρές και τσουβάλιασμα..

Το ''Καταδικάζω την βία απ' όπου κ' αν προέρχεται'' μέσα σε μια μέρα μετατράπηκε σε ''Καταδικάζω την δολοφονία απ' όπου κ' αν προέρχεται'' από τους διαμορφωτές της δημόσιας σφαίρας. Από κοντά η ταύτιση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα με τα δύο (ίσως και 3) θύματα χθές. Από τη μία κάποιοι πανηγυρίζουν για την εν ψυχρώ δολοφονία  2 νέων  (έστω και χρυσαυγιτών) και από την άλλη οι ανούσιοι παραλληλισμοί και το τσουβάλιασμα. Προσωπικά λοιπόν, δεν χάρηκα με την χθεσινή δολοφονία. Είναι μια δολοφονία που αφενός μπορεί να είναι η αρχή για μια πιο μαζική και άγρια καταστολή παρέα με στέρηση ελευθεριών και αφετέρου στερεί το δικαίωμα σε δυο νέους να αναθεωρήσουν και να ζήσουν ελεύθεροι. Μπορεί λοιπόν να ''καταδικάζω'' την χθεσινή διπλή δολοφονία όμως δεν στενοχωριέμαι το ίδιο με  την δολοφονία του Παύλου. Ο λόγος είναι απλός και δεν έχει να κάνει με προσωπικές σχέσεις.  Ένας Χρυσαυγίτης έχει στην ουσία δεχτεί να μπεί σε ένα φαύλο κύκλο βίας, μίσους και δίκιο του ισχυρού. Μπαίνοντας σε μια νεοναζιστική οργάνωση λοιπόν και εξαντλώντας την ισχύ του σε σώματα αδυνάτων οφείλει να δεχτεί ότι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί κάποιος με μεγαλύτερη ''ισχύ'' να εξαντλήσει την δύναμη -που του δίνει ένα όπλο- πάνω σε αυτόν. Ένας αντιφασίστας, από την άλλη, έχει απορρίψει το μίσος, το δίκιο του ισχυρού και το ''δικαίωμα'' να καθαρίζουμε τον πιο αδύναμο. Και πέθανε γι' αυτό..