''Τι άλλο φοβάσαι ;''

Πέρασαν οι μέρες. Το αίμα του Παύλου δεν υπάρχει πια στο πεζοδρόμιο. Το ίδιο και το μοδάτο αντιφασιστικό σου προφίλ. Τώρα βρήκες νέο εχθρό. Τους τσιγγάνους. Ή ρομά. Εσύ προτιμάς να τους λες ''γύφτους''. Γεμίζει το στόμα σου. Αφορμή τώρα ήταν η μικρή Μαρία. Βρήκες την ευκαιρία να κρύψεις την μισανθρωπιά και τον ρατσισμό σου πίσω από ένα ψεύτικο - δήθεν ανθρωπιστικό -  προσωπείο. Σαφώς και είναι έγκλημα ένα παιδί να μην μεγαλώνει με τους φυσικούς του γονείς, και ακόμα χειρότερα όταν αυτό γίνεται με βίαιο τρόπο. Σίγουρα όμως δεν είναι ''ανθρώπινο'' ένα τέτοιο αποτρόπαιο γεγονός να καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό. Όμως είναι η ευκαιρία σου. Το μίσος για τους ''γύφτους'' είναι trendy και κανείς δεν θα σε κατηγορήσει αν φωνάξεις έξαλλος ''Αυτοί δεν είναι ανθρωποι'' κοιτάζοντας την φωτεινή οθόνη της τηλεόρασης σου. Όλοι οι τσιγγάνοι τώρα είναι ''απαγωγείς παιδιών'' και ''εγκληματίες''. Δεύτερες σκέψεις για την πιθανότητα κάποιοι λευκοί (άριοι), να την παράτησαν στους ''γύφτους'' επειδή δεν πληρούσε τις προυποθέσεις τους ή επειδή φώναζε πολύ δεν χωράνε στο κεφάλι σου. Για σένα επείδη ένα λευκό κοριτσάκι βρέθηκε κόρη ενός ζευγαριού ρομά πρέπει να καταδικάσει την μεγαλύτερη μειωνότητα στην Ευρώπη σε ισόβιο μίσος και εξορία. Ακόμα και αν αυτό φέρει μετά από χρόνια και άλλες ''Μαρίες'' στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και τα παράθυρα. Εκεί που οι τηλεοπτικοί αστέρες δικάζουν καθημερινά το διαφορετικό.

'' E, όχι και μαχαίρι!! ''

 Αυτή ήταν η φράση που βγήκε από το στόμα της αστυνομικού που συνέλαβε τον δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, Γιώργο Ρουπακιά. Την αστυνομικό που αγιοποιηθήκε από πολλά ΜΜΕ. Πόσο ειρωνικό; Μια ομάδα αστυνομικών παρακολουθούσε επί ώρα τον Παύλο να παλεύει με 3-4 άτομα και στην συνέχεια ένα αμάξι να πηγαίνει ανάποδα στον δρόμο και δύο άντρες σε ''εντεταλμένη υπηρεσία'' να τον δολοφονούν. Στην συνέχεια, λίγο πρίν ο Παύλος ξεψυχήσει, με δική του υπόδειξη μάλιστα, ο δολοφόνος συλλαμβάνεται. ''Ε, όχι και μαχαίρι!'' Την άλλη μέρα οι 32 υποθέσεις που φύλαγε καλά ο Νίκος Δένδιας στο γραφείο του, έγιναν 33 και τότε  πήραν τον δρόμο προς τον ανακριτή. Παράλληλοι βίοι δηλαδή. Ίσως την φράση αυτή, την είπε και η κυβέρνηση που για καιρό χρησιμοποιούσε την Χρυσή Αυγή και μετά την δολοφονία, σηκώθηκε από τον καναπέ, και φωνάζοντας ''Ε, όχι και μαχαίρι'' μπήκε στα χαρακώματα με την νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Οι ίδιοι που χειροκροτούν την ''γεννέα αστυνομικό'' είμαι σίγουρος ότι θα χειροκροτούν και τον ''γεννέο Δένδια''. Άλλωστε και οι δύο τα βάζουν με την Χρυσή Αυγή. Τι και αν αυτό έγινε όταν κατάλαβαν ότι και από τα χέρια τους στάζει το αίμα του 34χρονου Παύλου Φύσσα ;

''Μη με σταματάς! Ονειρεύομαι!''

 Τι κ' αν είσαι 21; Ονειρεύεσαι! Που και που μάλιστα, νοσταλγείς. Και ας το ξέρεις ότι είναι λάθος. Και ας τους μοιάζει ανάρμοστο λόγω ηλικίας.. Και ας σου μοιάζει ανάρμοστο λόγω ιδεολογίας. Ονειρεύεσαι. Και νοσταλγείς. Τις μέρες που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν η μπάλα να βρει τον στόχο της. Που μπορούσες να διασχίσεις χιλιόμετρα με δύο ακουστικά στ' αυτιά. Που πίστευες ότι μια ζωγραφιά στον τοίχο μπορεί να ομορφύνει τον κόσμο όλο. Που κάθε νέα μέρα είχε ένα καινούριο άρωμα. Γι' αυτό πρέπει που και που να νοσταλγούμε. Για να διατηρήσουμε το προνόμιο να ονειρευόμαστε. Να θυμόμαστε τον παιδικό μας κόσμο και να μετατρέψουμε την ανάμνηση σε πραγματικότητα. Το οφείλουμε στα παιδιά που δεν θα γνωρίσουν ποτέ έναν παιδικό κόσμο. Τα παιδιά που η ιστορία, η κοινωνία ή ένας άδικος ''θεός'' τα καλεί να μεγαλώσουν γρήγορα. Να πάρουν θέση πίσω από φράγματα και μέσα σε κατακόμβες. Να μην μάθουν ποτέ τα όμορφα. Εμάς ''κάποιος'' μας έπλασε τυχερούς. Μας έδωσε τα πάντα. Ή σχεδόν τα πάντα. Γι' αυτό πρέπει που και που να νοσταλγούμε. Και να ονειρευόμαστε για να ζούμε. Χωρίς να ξεχνάμε. Και χωρίς να συνηθίζουμε την αδικία..

B.d. Foxmoor 4-10-13 ''Πύρινο βιός''

 Νομίζω όσοι βρέθηκαν χθές στην ''Αρχιτεκτονική'' θα κάνουν αρκετό καιρό να ξεχάσουν το χθεσινό live. Το κεφάλι προσπαθεί να συνέλθει και η φωνή να επανέλθει. Πράγμα δύσκολο όμως, να ξεχάσεις μια τέτοια συναυλία. Μια συναυλία που μας κράτησε καθηλωμένους για 5.30 σχεδόν ώρες. Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή. Όλα άρχισαν κατά τις 10 όταν μπήκαμε στον γνώριμο πλέον χώρο της Αρχιτεκτονικής και καθήσαμε στις καρέκλες που αν και μας ενοχλούσαν στην αρχή, τελικά ήταν πιο απαραίτητες από ποτέ. Τότε στην σκηνή βγήκε ο Μιχάλης. Περικυκλωμένος από μηχανήματα, σκόπευε να κάνει μια αναδρομή, όχι στην δισκογραφία του αλλά στην μουσική του ζωή. Από τα πρώτα τραγούδια που έφτιαξε το 78' μέχρι και σήμερα. Τα κομμάτια που ακούστηκαν, προσωπικά δεν περίμενε να τα ακούσω ποτέ σε live. Αρκετά κομμάτια ''Βαβυλώνα'', ''Ρέλικα'', ''Brigada'', το ''Γύρω σου'' (αυτήν την φορά) αφιερωμένο στον δολοφονημένο Παύλο Φύσσα. Ηχογραφήσεις από το ''Ονειρολόγιο'' και ξεχασμένα κομμάτια όπως το ''Δυτικά απ' το ποτάμι''. Τα πράγματα κυλούσαν σαν ιστορία και κανένας δεν μπορούσε να χάσει ένα κομμάτι της. Το ''Πύρινο Βιός'' του b.d.foxmoor απλώθηκε μπροστά μας και εμείς περάσαμε ένα από τα πιο όμορφα βράδια των τελευταίων χρόνων. Όταν βγήκαμε από τον χώρο της συναυλίας η ώρα πρέπει να ήταν 4.15 και είχε αρκετό κρύο. Όμως δεν έχει σημασία. Γιατί την ζεστασιά αυτού του Live θα κάνουμε καιρό να την ξεχάσουμε. Τουλάχιστον μέχρι την άλλη Παρασκευή. Τότε ξαναέχουμε ραντεβού στο Χυτήριο..