Μια άλλοτε πανέμορφη χιονισμένη μέρα

Πιστεύω όλοι όταν είμασταν μικροί είχαμε μια απίστευτη προσμονή για τα πρώτα χιόνια. Και όταν ένα πρωί ξυπνούσαμε και όλα ήταν σκεπασμένα από ένα λευκο σεντόνι, τρέχαμε στο παράθυρο και μέναμε εκεί για ώρα. Όχι μόνο θα χάναμε το σχολείο αλλά θα είχαμε την ευκαιρία για μια διαφορετική μέρα γεμάτη παιχνίδι και υπέροχες εικόνες από το τζάμι του παραθύρου. Όμως όλα αυτά παλιά. Βλέπετε πλέον δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να χαρούμε αν χιονίζει. Αύτο το συνειδητοποίησα πρίν λίγα χρόνια κοιτάζοντας το άλλοτε λατρεμένο τοπίο από ένα παράθυρο -σαν τότε-. Δεν γίνεται να παρακαλάς να χιονίσει και παράλληλα να σκέφτεσαι ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι δεν θα βλέπουν το χιόνι από το ζεστό τους σπίτι αλλά από ένα παγωμένο παγκάκι σε μιά κεντρική πλατεία της Αθήνας. Η κατάσταση στην Ελλάδα και τον κόσμο, καθιστά την χαρά σε αυτούς που έχουν υποτειπώδη ανθρωπιά, δυσεύρετη ενώ την χαρίζει απλόχερα στους μονίμως χαμογελαστούς εαυτούληδες. Κάποιοι που δεν έχουν σπίτι να μείνουν υποφέρουν και κάποιοι που έχουν, νοιώθουν τύψεις αν τολμήσουν να ονειρευτούν μια κρύα χριστουγεννιάτικη μέρα. Γι αυτό, όταν μετράτε με αριθμούς τον ανθρώπινο πόνο αλλά και θύματα έχετε και κάποιους ακόμα στο μυαλό σας. Ακόμα και άν έχουν μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι τους.

''Πες μου ποιόν κόσμο..''

Πάλι σε live Active Member θα πας; Αλήθεια, δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω ακούσει αυτήν την ερώτηση. Πάντα την αποφεύγω με ένα -αμήχανο- χαμόγελο και ένα ξερό ''ναι''. Τι να απαντήσω δηλαδη; Πώς να δώσω σε κάποιον να καταλάβει κάτι που δεν έχει ζήσει, που δεν έχει αισθανθεί. Γιατί αυτός που έχει έρθει έστω σε ένα low bap live, ξέρει ότι δεν υπάρχει απάντηση. Πολύ απλά γιατί δεν είναι ένα απλό live. Είναι ένας παράλληλος κόσμος. Ένας κόσμος που αρχίζει από την στιγμή που μπαίνεις στον χώρο του μαγαζιού. Όταν βλέπεις τα πρώτα οικεία πρόσωπα. Πρόσωπα που χρόνια τώρα μοιράζεστε παρέα μαγικές στιγμές. Κάποιους θα τους χαιρετήσεις. Με κάποιους θα ανταλλάξεις ματιές. Σίγουρα δεν ξέρεις τα ονόματα όλων. Με αρκετούς από αυτούς όμως, έχεις αγκαλιαστεί δεκάδες φορές. Θα προλάβεις να μιλήσεις με κάποιον μέχρι να ακουστεί το intro που σε κάθε συναυλία σηματοδοτεί την αρχή όσων θα ακολουθήσουν. Από εκεί και πέρα, όσα έπονται περιέχουν την μαγεία που αδυνατώ να περιγράψω. Η βραδιά τελειώνει και όπως πάντα μας βρίσκει αγκαλιασμένους κάτω από τους ήχους του ''Σκιάχτρου''. Καλό βράδυ λοιπόν. Και την επόμενη φορά, πάλι εδώ θα είμαστε...

Πες μου ποιόν κόσμο..;
Βρήκα έναν κόσμο.

Με ματωμένα γόνατα..

Ίσως για κάποιους απο εσάς δεν είμαι και ο πιο αρμόδιος για να μιλάω γι αυτό το θέμα. Ίσως να έχετε και δίκιο. Λόγω ηλικίας δεν πρόλαβα να ζήσω όσα κάποιοι απο εσάς. Γεννήθηκα στις αρχές του 90'. Και λογικά ανήκω στην τελευταία γεννιά που πρόλαβε να μεγαλώσει παίζοντας στις πλατείες και στους δρόμους. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι επόμενες γεννιές δεν θα θυμούνται τα γόνατα τους συνέχεια ματωμένα από τη μπάλα. Δεν ξέρω αν θα έχουν αναμνήσεις από ατέλειωτες βόλτες με τα ποδήλα, παιδικές χαζομάρες και καυγάδες. Δεν ξέρω καν αν τα παιδιά πίνουν νερό απο το λάστιχο πλέον. Άφου τώρα έχουν πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν από το να παίξουν στην πλατεία. Έχουν το διαδικτυακό gaming. Τα critical hits, τα damages..Πίνουν και εμφιαλομένο νερό, απο μπουκαλάκι. Ποιός έχει όρεξη πια να βγει στον δρόμο να παίξει;. Και να παίξει που; Οι αλάνες έχουν χτιστεί με τσιμέντο. Στις πλατείες απαγορεύεται να πατήσεις στο γκαζόν και στον δρόμο πάντα υπάρχουν αυτοκίνητα. Άσε που είναι και επικινδυνο. Που να τρέχουμε μωρέ;!
Δεν ξέρω τι με έπιασε σήμερα και γράφω για αυτό το θέμα. Ίσως και εγώ να αποδέχομαι πως τα χρόνια του απογευματινού ατέλειωτου παιχνιδιού τελείωσαν για πάντα. Όμως θα έδινα τα παντά για ένα βραδινό μπασκετάκι στο κλειστό σχολείο.. Για δύο παράνομες μουτζούρες σε έναν τοίχο. Πάντα βιαστικά.. Και αύριο, πάλι εδω.!