''Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες''

''Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες''. Έχω ακούσει πολλές φορές αυτό το σύνθημα. Πρέπει να παραδεχτώ ότι αρκετές φορές το έχω σιγομουρμουρήσει κι εγώ, πάντα όμως με ένα ενοχικό συναίσθημα. Δεν μου είναι εύκολη η ιδέα της κρεμάλας ακόμα και όταν αυτή έχει πάνω το χειρότερο -κατ' εμέ- είδος ανθρώπου. Τον φασίστα.. Αυτόν που με ευκολία θα σε σκότωνε αν είχες άλλο χρώμα δέρματος, άλλες ιδεολογικές και θρησκευτικές απόψεις, άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις ή αν έτρωγες το σουβλάκι χωρίς κρεμμύδι. Στο θεωρητικό κομμάτι η καταδίκη ενός φασίστα σε θάνατο θα σήμανε μια προσπάθεια απόλυτης ταύτισης μαζί του. Εξ' άλλου το βασικό που μας διαχωρίζει είναι η ανοχή στο διαφορετικό. Γι' αυτό είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί που φωνάζουν αυτό το σύνθημα δεν θα μπορούσαν να στήσουν κρεμάλες για κανέναν. Η πάλη με τον φασισμό πρέπει να είναι διαρκής και πιστεύω όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Όμως αυτό το όπλο του τέρατος δεν γουστάρω να το χρησιμοποιήσω. Αν ήθελα ίσως θα βρισκόμουν στο δικό του στρατόπεδο.. Ο δρόμος δυστηχώς υπάρχει.

Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θά ‘πρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε.       Ερίκο Μαλατέστα


Όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας.   Νίτσε

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη...

 Είχα μια δουλειά στο κέντρο. ‘Ομως δεν ήθελα να πάρω το μετρό. Το χρησιμοποιώ κάθε μέρα βλέπετε και το έχω βαρεθεί. Έτσι σκέφτηκα να πάρω το λεοφωρείο για 5-6 στάσεις και να συνεχίσω με το μετρό.Μπήκα λοιπόν και κάθησα.Μπροστά μου καθόταν ένας νεαρός άντρας.Ήταν μετανάστης. Πιθανώς από το Πακιστάν. Στην επόμενη στάση μπήκε μια μητέρα με δύο παιδιά.Ένα αγόρι και ένα 

κορίτσι.Ήταν μικρά σε ηλικία.Το κοριτσάκι έτρεξε και κάθησε δίπλα στον άντρα που ήταν μπροστά μου. Ίσως ήταν αρκετά μικρό σε ηλικία για να φοβάται το διαφορετικό. Ίσως η τηλεόραση, η κοινωνία και όλοι εμείς δεν είχαμε προλάβει να το ποτίσουμε με ξενοφοβία και τρομολαγνικά ένστικτα. Όταν έκατσε, περίμενα η μάνα της να έρθει, να την πιάσει απ’ τον ώμο, να τις δώσει ένα γρήγορο μάθημα «ορθής»  συμπεριφοράς και να την βάλει να κάτσει μάζι της. Όμως δεν το έκανε. Πήρε το αγόρι και έκατσε στο απέναντι κάθισμα.Τότε το κορίτσι ρώτησε τον νεαρό άνδρα: ''Πάς σχολείο;''. Ο άντρας είπε ''Όχι. Είμαι μεγάλος εγώ.''.Το κορίτσι δεν πτοήθηκε.''Πώς λένε την μαμά σου;'' Ο άντρας  γέλασε. Σκέφτηκα ότι δεν ήθελε να απαντήσει γιατί το όνομα της μητέρας του θα φαινόταν παράξενο στο κοριτσάκι. Όμως αυτή επέμεινε. ''Πές μου! Πώς;'' Εκείνος το σκέφτηκε λίγο και ψιθύρισε.''Νάιλα''. ''Νάιλα;'' Επανέλαβε η μικρή. ''Είναι αστείο όνομα''. Τότε ο άντρας γέλασε. Γέλασα κ εγώ, και η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου. Συνέχισα να τους κοιτάω μαγεμένος. Μαγεμένος διότι σκέφτηκα το εξής. Πώς θα αντιδρούσε ο νέος αν το ίδιο ακριβώς πράγμα του το έλεγε κάποιος άλλος. ‘Ενας ψηλός, γεροδεμένος ελληνάρας σε ένα άλλο λεοφωρείο. ''Νάιλα; Τι αστείο όνομα;''. Τότε συνειδητοποίησα το κακό που έχουμε κάνει στις λέξεις. Η λέξη «αστείο»  είναι προσβολή. Όμως τα παιδιά ξέρουν την πραγματική έννοια των λέξεων. Όπως και να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους. Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρουμε κ’ εμείς να πούμε σε έναν άγνωστο άνδρα ότι το όνομα του μας φαίνεται αστείο. Όπως και το δικό μας σε αυτόν..

Η πολυτέλεια της αθεΐας

 Ας τα πάρουμε από την αρχή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η θρησκεία δεν με τράβαγε. Δεν θυμάμαι να προσεύχομαι ή να παρακαλάω μια ανώτερη δύναμη για κάτι. Παρ' όλα αυτά είχα μια συμπάθεια στον λόγο του Χριστού (τουλάχιστον μικρός). Μεγαλώνοντας και ψάχνοντας το συγκεκριμένο θέμα κατέληξα εύκολα στο να δηλώνω άθεος. Όλα καλά μέχρι εδώ. Όμως για να είμαστε τίμιοι (εμείς οι άθεοι) πρέπει να παραδεχτούμε ένα δύο πραγματάκια.
Πρώτον, δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιφανευόμστε γι'αυτό. Γεννηθήκαμε τον 20ο αιώνα και αναπτύξαμε τις ιδέες μας τον 21ο. Οι άθεοι πλέον, όχι μόνο δεν καίγονται στην πυρά αλλά αντίθετα, η αθεΐα είναι της μόδας.
Δεύτερον, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η μη πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη πολλές φορές είναι πολυτέλεια. Εγώ για παράδειγμα δεν μπορώ να πώ τίποτα σε κάποιον που μπαίνει φυλακή για όλη του τη ζωή και το μόνο που έχει (ή νομίζει ότι έχει) είναι ο θεός. Ούτε να χλευάσω κάποιον που πάσχει από θανατηφόρα ασθένεια και ενδέχεται να πεθάνει αύριο επειδή πιστεύει στην μεταθάνατον ζωή. Γι΄αυτούς τους λόγους η θρησκεία ανέκαθεν αποτελούσε κινητήρια δύναμη για να κάνει ο άνθρωπος κάτι υπερβατικό (με την καλή ή με την κακή έννοια) ή παρανοικό . Μόνο κάποιος που πιστεύει σε κάτι ανώτερο θα αυτοπυρποληθεί πέρνοντας μαζί του 2.000 ''απίστους'' όπως και πιο εύκολα κάποιος θα θυσιαστεί στον πόλεμο πιστεύονται ότι θα βρεί ηρεμία μετά θάνατον.

Υ.Γ. : Αν δείτε την ώρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο θα καταλάβετε τι αυπνίες βιώνω. Ζημιάαααα

''Η εταιρεία μας καλύπτει το κενό σας''

  

Υπάρχουν άνθρωποι που σε υβρίζουν καθημερινά. Εισβάλλουν στη ζωή σου, σε προσβάλλουν και στη συνέχεια εξαφανίζονται. Σε κοιτάζουν χλευαστικά από ψηλά κτίρια και σε κάνουν να νιώθεις μηδαμινός. Κάνουν απρεπή σχόλια από λεωφορεία, υπονοώντας ότι δεν είσαι αρκετά σέξι και ότι το πραγματικό γλέντι γίνεται αλλού. Εμφανίζονται στην τηλεόραση και κάνουν την κοπέλα σου να νιώθει λειψή. Έχουν πρόσβαση στην πιο εξεζητημένη τεχνολογία που έχει γνωρίσει ο πλανήτης και σε απειλούν με τη χρήση της. Λέγονται διαφημίσεις και σε κοροϊδεύουν απροκάλυπτα.

   Ωστόσο εσύ απαγορεύεται να τους αγγίξεις. Τα εταιρικά σήματα,τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και οι νόμοι περί κοπιράιτ υπάρχουν για να μπορούν οι διαφημιστές να λένε ατιμώρητοι ότι τους κάνει κέφι, όποτε τους κάνει κέφι.
   Να πάνε να γαμηθούν. Κάθε διαφήμιση σε δημόσιο χώρο που δεν σου αφήνει την επιλογή να την αποφύγεις, σου ανήκει. Μπορείς να την πάρεις, να τη διασκευάσεις και να τη χρησιμοποιήσεις ξανά. Μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις μ'αυτήν. Αν ζητάς άδεια, είναι σαν να ζητάς να κρατήσεις μια πέτρα που κάποιος μόλις σου πέταξε στο κεφάλι.
    Δεν χρωστάς τίποτε στις εταιρείες. Πολύ περισσότερο, δεν χρωστάς να είσαι ευγενικός μαζί τους. Έχουν αναδιατάξει τον κόσμο, έτσι ώστε κάθε στιγμή να εμφανίζονται μπροστά σου. Ποτέ δεν σου ζήτησαν την άδεια, οπότε μην αρχίζεις να ζητάς εσύ τη δική τους.
                                                                                                                    Banksy