Είμαι γυφτάκι...

Υπάρχουν κάτι στιγμές που δεν ξέρεις τι να γράψεις. Η απάντηση έρχεται εύκολα απο ένα τραγούδι. Όμως μετά εμφανίζεται μια φωνή και λέει.. ΄΄Μα μαλακία είναι να ποστάρω κομμάτι..΄΄, ΄΄Καλύτερα να βρώ ένα κείμενο΄΄. Εγώ σήμερα λέω να διαολοστείλω αυτήν την φωνή.... Αφιερωμένο λοιπόν αυτοί οι στίχοι και αυτό το τραγούδι σε όλες τις  Σ.Κ.Α.Τ.Ο.Κ.Α.Ρ.Ι.Ο.Λ.Ε.Σ.

Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου
με τα τραγούδια, πατσαβούρια μου,γυαλίζω το παρμπρίζ
και τα όνειρά σας σε στάσεις λεωφορείου
με τα λουλούδια, τα κουλούρια μου,πουλάω και την ψυχή μου

Στα παιδιά σας σε τάφους Γυμνασίου
τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή
γλώσσα σφουγγάρι, δαίμων του κυλικείου
στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές

Και τα τσιράκια του άρχοντα - ηλιθίου, τους κοπαδίτες
τους μουγκούς, τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες
δουλειές με φούντες, μπαίνω με τα τσαρούχια
στο σαλονάκι της Ευρώπης μια ζωή πρετ - α - πορτέ
με περιμένει

Κάνω παιχνίδια με λόγια και με νότες
έχω κρυμμένα τραγουδάκια στα μανίκια, στα μπατζάκια
γητεύω κότες, άγουρα κοριτσάκια
και τα φυτεύω στο κρεβάτι με τα κέρατα να εξέχουν

Στα τασάκια από έρωτες καπότες
με γουρουνάκια κουμπαράδες να κυλιέμαι στα λεφτά
βαράω κουδούνι στης καφετζούς της πόρτες
η σκονισμένη νεολαία σαβανωμένη συνολάκια

Κάνει νάζια σε ντίσκο καρμανιόλες
θεατές και νικημένοι, ονειρώξεων λεκέδες
είμαστε όλες ένα μάτσο βιόλες
σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες

''Τη μοναξιά σου τη θυμίζουν οι πολλοί...''

  Ήταν μάλλον μεσάνυχτα και φαντάζομαι πως έξω πρέπει να έκανε απίστευτο κρύο. Όχι πως είχε σημασία, άλλωστε βρισκόμασταν κάποια χιλιάδες πόδια πάνω απ' τη γη, σε αεροπλάνο. Επιστροφή στο Πέραμα, μετά από ένα ταξίδι αστραπή στο Λονδίνο. Με καμπόσους δίσκους παραπάνω στις αποσκευές και φουσκωμένο μυαλά που σέρνουν κάτι από τον ουρανό του Λονδίνου, προσπαθούσαμε να βολευτούμε για ένα σύντομο υπνάκο στα άβολα καθίσματα. Κάποια στιγμή μου ζήτησες ένα κομμάτι χαρτί και φαντάστηκα πως θα το θες για τίποτα υπολογισμούς. Σου ΄δωσα ένα μικρό χαρτί από το σημειωματάριό μου κι ένα μαύρο μαρκαδοράκι, και κρυφοκοίταγα μισοξύπνια-μισοκοιμισμένη. Άρχισες να γράφεις - πάντα με κεφαλαία γράμματα, τρελέ - ''ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ ΤΗ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΚΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ...''.
   Με ελάχιστες μουντζούρες το τελείωσες έπειτα πο λίγο. Έτσι μονουρόφι έγραψες ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Έτσι μονορούφι έχεις γράψει και τα περισσότερα κομμάτια. Λες και όταν γράφεις, κρατάς ενστικτωδώς την ανάσα σου. Και όταν πια την αφήσεις να φύγει σαν ασώπαστο παράπονο, έχεις φτιάξει και το τελευταίο ρεφρέν.. Κάπως έτσι πρέπει να 'ναι, γιατί και μερικοί απο εμάς κρατάμε την ανάσα μας, όταν σ' ακούμε να τα ερμηνεύεις. Οι υπόλοιποι απο εμάς ενοχλούμαστε και γι΄αυτό σε κρυφακούμε - με κρατημένη την ανάσα επίσης. 'Οσο για τους άλλους, δεν ξέρω, ίσως να 'ναι και πιο ευτυχισμένοι από εμάς. Ίσως...
   Πάντως αυτό που ξέρω σίγουρα, γιατί το έχω δει στα μάτια σου όταν παλεύεις με το χαρτί, είναι η αγωνία σου να φτιάξεις στίχους φρέσκους - τόσο, που να τους βρίσκεις μπροστά σου μετά απο καιρό. Με παρόμοια αγωνία πελεκάς και συνταιριάζεις τις πιο παράταιρες λέξεις που σου σφηνόνονται στο μυαλό. Έπειτα βιάζεσαι να το ηχογραφήσεις και να το παρουσιάσεις σε όσο περισσότερο κόσμο μπορείς για να ακούσεις την γνώμη τους. Άλλωστε πάντα έχεις τη μανία να μπάζεις όσο κόσμο μπορείς μέσα στα όνειρα και τα πλάνα σου. Γιατί άραγε; Ή γιατί όχι;
   Κάπου εδώ όμως θα σταματήσω να αραδιάζω υποκειμενικές φλυαρίες. Εξάλλου δεν ξέρω τι άλλο να γράψω (και τι να πρωτογράψω) σ'αυτή την τελευταία σελίδα. Ούτε μου είναι εύκολο να γειτονέψω τα λόγια μου με όλα τα προηγούμενα δικά σου. Τα άτιμα! Μου άλλαξαν την ζωη.
                                                                                                             
                                                                                                                            Sadahzinia

                                                                                                                                

Όταν οι τοίχοι φωνάζουν...

Όποιος πιστεύει στην θανατική ποινή...

Όταν ήμουν εννέα χρονών με απέβαλαν από το σχολείο. Ήταν η τιμωρία επειδή άρπαξα έναν συμμαθητή μου, άρχισα να τον στριφογυρίζω και στο τέλος τον πέταξα στο τσιμεντένιο δάπεδο. Ήρθε ασθενοφόρο για να τον πάει στο νοσοκομείο και χρειάστηκε να σταματήσει μές στο προαύλειο για να τον πάρει με φορείο.
Την άλλη μέρα με ανάγκασαν να σταθώ δακτυλοδεικτούμενος μπροστά σε ολόκληρο το σχολείο, ενώ ο διευθυντής μας έβγλαλε ένα λόγο σχετικά με τα καλό και το κακό προτού με στείλει σπίτι μου καταντροπιασμένο.
Το πιο θλιβερό απ' όλα είναι ότι ούτε που άγγιξα το παιδί. Το είχε τραυματίσει ο καλύτερος μου φίλος, ο Τζίμι. Εγώ μαζί με ένα άλλο αγόρι παρακολούθησα τον Τζίμι να αρπάζει το παιδί απο το χέρι και να το φέρνει βόλτες γύρω γύρω, μέχρι που εκείνο ζαλίστηκε τόσο, ώστε δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο, και όταν το άφησε, το παιδί φάνηκε να απογειώνεται και στη  συνέχεια προσγειώθηκε με το κεφάλι. Δεν υπήρχε κακή πρόθεση, ήταν απλά κάτι ηλίθιο. Παρ' όλα αυτά, ο Τζίμι ήταν μεγαλόσωμος τύπος για την ηλικία του και μπορούσε να γίνει πολύ πειστικός. Όταν λοιπόν καταλάβαμε ότι το παιδί δεν σηκωνόταν, ο Τζίμι έπεισε το άλλο παιδί να πεί ότι το έιχα κάνει εγώ. Ο μοναδικός άλλος μάρτυρας ήταν το ίδιο το θύμα που έκανε μια εβδομάδα να ανακτήσει τις αισθήσεις του.
Προσπάθησα πολλές φορές να εξηγήσω ότι δεν το είχα κάνει εγώ, αλλά οι άλλοι δύο επέμεναν στην εκδοχή τους. Τελικά, η μητέρα μου γύρισε και μου είπε με φαρμακερό ύφος πως θα έπρεπε να είχα τα κότσια να παραδεχθώ ότι είχα άδικο και πως η άρνηση μου να αναλάβω την ευθύνη της πράξης μου με έκανε ακόμα πιο σιχαμένο.
Ύστερα απ΄αυτό, το βούλωσα.
Το παιδί έπαθε κάταγμα κρανίου και υπέφερε απο νοητικές δυσκολίες. Δεν μπορούσε να θυμηθεί πως είχαν συμβεί τα πράγματα και έκανε πολύ καιρό να γυρίσει σχολείο.
Νομίζω ότι ήμουν τυχερός που έμαθα από τόσο νωρίς ότι δεν έχει να προσπαθείς να κάθεσαι φρόνιμα. Έτσι κι αλλιώς, θα σε τιμωρήσουν για κάτι που δεν έκανες. Οι άνθρωποι παρεξηγούν διαρκώς.
Όποιος πιστεύει στην θανατική ποινή, πρέπει να εκτελεστεί. 
                                                                                            
                                                                                                        banksy

''Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός...''

..αλλά εγώ δεν χωράω εκεί μέσα.
20/5/2011
Σήμερα έφυγα από μια δουλειά που είχα στο κέντρο του Πειραιά για να επιστρέψω σπίτι.
Αφού έχω ανεβασμένη πίεση και η αιματολογικές μου είχαν βγει αχταρμάς, πάντα παρκάρω μακρυά για να περπατάω κανένα 20λεπτο, όπου και να πηγαίνω. Κοντά εκεί που είχα παρκάρει ακούω φασαρίες. Σε εκείνο το σημείο του Πειραιά μαζεύονται Αφρικάνοι μετανάστες και πουλάνε δερμάτινες τσάντες, ξύλινα αγαλματάκια κλπ. Φτάνοντας λοιπόν εκεί, είδαμε πολλούς από τους εν λόγω Αφρικάνους μετανάστες να τρέχουν να απομακρυνθούν, σαν κάτι να είχε συμβεί. Πλησίασα πιο κοντά και είδα έναν τυπά που μικροκαμωμένο δεν τον έλεγες (στα κυβικά μου ήταν ) να έχει ρίξει κάτω έναν μικροκαμωμένο Αφρικάνο και να του τραβάει κλωτσίδια. Έτρεξα προς το μέρος τους. Είδα τον τυπά να φοράει τζιν μπουφάν με παραμάνες και καρφιά και πίσω στην πλάτη έγραφε Skinheads και ένα σύνδεσμο ποδοσφαιρικής ομάδας. Τον σβερκώνω και τον τραβάω μακρυά. "Τί κάνεις ρε τσουτσέκι?" του λέω. Ο τυπάς μου χώνει μια σφαλιάρα, μου τραβάει μια με τον ώμο και με κάνει στην άκρη λέγοντας "Κάνε ρε στην άκρη, θα το σκοτώσω το αρχίδι" και ξανακινείται προς τον μετανάστη απειλητικά. Οριζοντιώθηκα στον αέρα, και τον κουτούλησα στη μούρη.

Δεν ξέρω ακριβώς πως, αλλά θολωμένος δεν ήμουν. Η κουτουλιά τον πήρε στη μούρη και τον πέταξε κάτω, ενώ ένιωσα και κάτι στο κεφάλι μου να κάνει 'κρακ' (μάλλον η μύτη του ). Οι επόμενες στιγμές δεν κράτησαν πάνω από δυο λεπτά, αλλά ήταν σαν να τα βλέπω σε αργή κίνηση. Ο τυπάς προσπαθεί να σηκωθεί βρίζοντας. Τρώει κλωτσιά στη μούρη με όλη μου τη δύναμη και μαλλιοκούβαρα καταλήγει μπρούμυτα. Πάω αργά από πάνω του και του τραβάω το μπουφάν, το οποίο μισό σκίζεται και μισό του βγαίνει. Δεν ξέρω πως έσκισα τζιν με τα χέρια μου, αλλά το έκανα. Από μέσα φοράει μπλούζα της αγαπημένης του ομάδας. Εν το μεταξύ, με το τράβηγμα του μπουφάν, ο τυπάς έχει καταλήξει ανάσκελα και κλαίει και πνίγεται στα αίματά του. Γυρνάω το μπουφάν δυο στροφές στον αέρα και γίνεται κουβάρι στο χέρι μου. Γονατίζω από πάνω του (τον κλειδώνω με τα γόνατα στους αγκώνες του ) και αρχίζω να προσπαθώ να του ταΐσω το μπουφάν, με τις παραμάνες και τα καρφιά μαζί. Ήθελα να το βάλω όλο μέσα στο στόμα του. Αλήθεια. Με το αριστερό χέρι προσπαθώ να του ανοίξω το στόμα και με το δεξί προσπαθώ να του ταΐσω το μπουφάν. Δεν γίνεται. Δεν χωράει. Αρχίσω να του το κοπανάω στη μούρη, με την παλάμη μου από μέσα ανοιχτή. Με κάθε παλαμιά του τζιν, το πίσω μέρος του κεφαλιού του χτυπάει στο πεζοδρόμιο. Μετά την τρίτη δεν σηκώνει το κεφάλι του από κάτω. Έχει χάσει τις αισθήσεις του. Νιώθω κάποιον να με τραβάει και να μου λέει σταμάτα. "Άσε με ρε!" λέω και προσπαθώ να συνεχίσω να βαράω τον τυπά. "Όχι πετάνει!" ακούω μια φωνή να μου λέει με σπαστά ελληνικά. Γυρνάω και βλέπω τον μικροκαμωμένο μετανάστη που έτρωγε κλωτσιές πριν 2-3 λεπτά. Κωλοκάθομαι και τον κοιτάω απορημένος. "Τί σταμάτα ρε φίλε? Πήγε να σε σκοτώσει το αρχίδι!" του λέω. "Ναι φίλο! Αλλά μπορεί να έχει παιδάκι!" μου λέει ο Τζώννυ. Μένω κόκκαλο. "Μπορεί να έχει παιδάκι..." Ο Τζώννυ έχει 2 παιδάκια. Είναι από την Μπουρκίνα Φάσο. Ήρθε πριν 3 χρόνια. Αιγύπτιοι δουλέμπορες τον φέρανε. Τους έπιασε το λιμενικό στην Κρήτη. Από εκεί τον στείλανε φυλακές της Κέρκυρας και μετά Αθήνα, όπου τον άφησαν ελεύθερο αφού πλήρωσε εγγύηση ένας εργοστασιάρχης από το Διόνυσο κάμποσες χιλιάδες ευρώ, και τώρα ουσιαστικά τον έχει "αγοράσει". Ο Τζώννυ σκύβει από πάνω από τον τυπά που κείτεται αναίσθητος, και κοιτάει να δει αν αναπνέει. "Εντάξει φίλο. Ζει. Τρέχα φύγεις εσύ..." μου λέει.

Εκείνη την ώρα περίπου καταλαβαίνω τί έχει γίνει τριγύρω μου. Οι περαστικοί και οι διερχόμενοι είχαν σταματήσει και είχαν κάνει κύκλο γύρω από το σκηνικό. Ένας γνωστός που περνούσε τυχαία είχε κρατήσει 2-3 για να μη μας χωρίσουν και να "δουλέψω" άνετα. Μια γυναίκα με μια τσάντα ψώνια έρχεται και μου χτυπάει την πλάτη. "Καλά του έκανες του φασίστα!" μου λέει. Άλλος ένας μπάρμπας μου κάνει με τον χέρι thumbs up και μου κλείνει το μάτι. Σηκώνομαι και αρχίζω να βρίζω. "Ναι ε? Καλά του έκανα ε? Και άμα δεν περνούσα από εδώ? Θα τον αφήνατε να τον σκότωνε τον αράπη! Δεν σας έννοιαζε ε? Επειδή είναι μαύρος ε?". Αρχίζουν και σκορπάνε. Οι πιο πολλοί δεν θέλουν να μπουν σε αντιπαράθεση μαζί μου γιατί ξέρουν ότι έχω δίκιο. Ο Τζώννυ προσπαθεί να με ηρεμήσει. Μαζί του και ο μπάρμπας που μου έκανε thumbs up. "Δεν είναι αυτό ρε ψηλέ... Απλά... Ξέρεις... Άμα φάμε κι εμείς καμιά μαχαιριά? Έχουμε γυναίκα και παιδιά και σπουδάζουν και χρωστάω..." μου λέει. Προσπαθώ να ηρεμήσω αλλά δεν μπορώ. "Και τι πάει να πει ρε μάστορα έχω παιδιά? Όσοι ρίχνουν δυο γρήγορες και σπέρνουν δυο κουτσούβελα σταματάνε να είναι άνθρωποι? Άνθρωποι ρε! Άνθρωποι! Κάτω τον είχε και τον κλώτσαγε! ΆΝΘΡΩΠΟΙ! ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΕ ΡΕΕΕ! ΆΝΘΡΩΠΟΙ!" φωνάζω. Ακούω τον Τζώννυ να μου λέει ήρεμα "Κι αυτό άντρωπο είναι!". Κάτι σπάει μέσα μου και βουρκώνω. Ο μπάρμπας μου κουνάει το κεφάλι συγκαταβατικά, σαν να μου λέει "δίκιο έχεις αλλά...". Σταματάνε πιο 'κει δυο μοτοσυκλετιστές της ομάδας ΔΙΑΣ και έρχονται προς το μέρος μας. Σκορπάνε και οι τελευταίοι. Έχουμε μείνει μόνο εγώ, ο γνωστός μου, ο Τζώννυ, ο μπάρμπας και η κυρία με τα ψώνια. Έρχονται κοντά και μας ρωτάνε τί έγινε εδώ κλπ. Οι άλλοι λένε ότι κάποιος χτύπησε τον λιπόθυμο και έφυγε. Εγώ τους δίνω στεγνά. "Αυτό το φασισταριό πήγε να σκοτώσει τον αραπάκο από δω (τον δείχνω ) και τον σταμάτησα." Οι αστυνομικοί με κοιτάνε καλά καλά. Από την κορυφή ως τα νύχια. "Και τί κάνεις ακόμα εδώ. Σήκω φύγε!" μου λέει ένας. "Γιατί?" ρωτάω. "Για να μην τρέχουμε, εκτός αν θέλεις να του κάνεις μήνυση..." μου λένε. "Δεν τον βλέπεις πως είναι? Τί μήνυση να του κάνω? Και κερατάς και δαρμένος?". "Αν του κάνεις μήνυση εγώ μάρτυρας!" μου λέει ο μπάρμπας. "Κι εγώ!" η κυριά με τα ψώνια. Ένας από τους αστυνόμους, λίγο πιο ψηλός από εμένα, με γυαλί μύγα, έρχεται κοντά και μου λέει με υφάκι "Εσύ ρε φίλε είσαι [οπαδός άλλης ομάδας]?". Τί να του πω τώρα? Τον κοιτάω στεναχωρημένος "Όχι, είμαι άνθρωπος"...

Τελικά μπορεί και να μην είμαι άνθρωπος. Πραγματικά, αν δεν ήταν ο Τζώννυ μπορεί σήμερα να είχα σκοτώσει άνθρωπο με τα γυμνά μου χέρια. Δεν ξέρω αν μετά από αυτή την κρίση ο καπιταλισμός θα ξαναπάρει τα πάνω του, ή αν μέσα από διεργασίες που θα αποφασίσει και θα πράξει το πόπολο θα οδηγηθούμε σε ένα καλύτερο αύριο, ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτός ο φασίστας, που σήμερα είχε την τύχη να φύγει από τα χέρια μου ζωντανός, δεν έχει θέση σε ένα τέτοιο κόσμο. Και τώρα πια ξέρω, ούτε εγώ έχω θέση σε ένα τέτοιο κόσμο.

Αλλά ο Τζώννυ έχει.


                                                                                    Πηγή:  totem (μήνυμα στο lowbap.gr)
                                                                          

Παράξενη βόλτα Νο2

 Εκτός απο την πρώτη, οι άλλες φωτο είναι απο: http://www.facebook.com/pages/BCat-Photography/279439962066199

Γεννάει το φίδι αυγά ακόμα...

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012. Η εγκληματική οργάνωση-κόμμα Χρυσή Αυγή βρίσκεται στην βουλή με ποσοστό 7%. Πέρα απο τις ανούσιες και υποκριτικές κραυγές όλων όσων ανακάλυψαν την παρέα του Μιχαλολιάκου σήμερα θα μπορούσαμε να δούμε και τα γεγονότα που οδήγησαν ενα μέρος των ελλήνων να ψηφίσουν Χ.Α.
1. Μεταναστευτικό. Πιστεύω το θέμα δεν θέλει ανάλυση αφού αυτό έχει γίνει αρκετά. Η εικόνα φουσκωτών να πηγαίνουν τις γιαγιάδες στο σούπερ μάρκετ δείχνει την ανυπαρξία όλου του πολιτικού σκηνικού απέναντι στο πρόβλημα.
2. Μίσος για την πολιτική. Η ΧΑ αποτελεί το όχημα για να μεταφερθεί το μίσος των πολιτών προς τους πολιτικούς. Η φράση ''Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται'' αποτυπώνει μια χαρά την άποψη κάποιων.
3. Μη προβολή από ΜΜΕ. Ε όχι! Δεν έγιναν ξαφνικά 1 στους 10 έλληνας ναζί. Μέσα σε αυτούς υπάρχουν και ''αγανακτησμένοι ελληναράδες'' που είδαν την ΧΑ σαν τα ''καλά παιδιά'' που θα μας σώσουν. Αν όμως τα κανάλια γέμιζαν με μούρες σαν και αυτή (http://www.fimes.gr/wp-content/uploads/giannis-mialogkonas-580x348.jpg) και απόψεις υπέρ του Χίτλερ είναι σίγουρο ότι η ΧΑ θα έιχε μεγάλο θέμα με τα ποσοστά της. Όμως το ''να μην δώσουμε λόγο στους φασίστες'' οδήγησε στο να θεωρηθούν αντισυστημικοί απο κάποιους και έτσι να προστατευθούν.

Αυτά λοιπόν από το μέτωπο των ελλήνων νοσταλγών του Χίτλερ. Και μη χειρότερα..
Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Ο διάλογος με την δικαιοσύνη

-Γεια σου αγαπητή κυρία, δεν είναι μια υπέροχη βραδιά;
Συγνώμη για την ενόχληση,ίσως να ετοιμαζόσουν για καμιά βόλτα ή απλώς απολάμβανες την θέα. Όπως και να έχει σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να τα πούμε εμείς οι δύο.
Αααχ ξεχνάω οτι δε μας έχουν σύστησει όπως θα έπρεπε.
Εγώ δεν έχω όνομα, μπορείς να με λες V
Συστηθήκαμε  λοιπόν, στην πραγματικότητα ήμουν θαυμαστής σου για πολύ καιρό. Ω, ξέρω τι σκέφτεσαι, ''Το καημένο το αγόρι είναι ξετρελαμένο μαζί μου. Ένα νεανικό ξεμυάλισμα.''
Ζητώ συγνώμη κυρία αλλά δεν είναι έτσι.
Σε θαύμαζα για πολύ καιρό, αν και απομακριά. Όταν ήμουν παιδί σε κοιτούσα επίμονα απο τα χαμηλά.
Έλεγα του πατέρα μου ''Ποιά είναι αυτή η κυρία;'' και απαντούσε ''Είναι η κα Δικαιοσύνη'' και έλεγα ''Δεν είναι πολύ όμορφη."
Παρακαλώ μη θεωρήσεις ότι ήταν απλά σωματικό. Ξέρω πως δεν είσαι τέτοιο κορίτσι. Σε αγαπούσα σαν άνθρωπο, σαν ιδανικό.
Αυτό όμως ήταν καιρό πριν. Γιατί σήμερα φοβάμαι πως υπάρχει άλλη.
-Τι;; Ντροπή σου!! Με πρόδωσες!
-Εγώ κυρία διαφωνώ. Γιατί ήταν η δική σου απιστία που με έσπρωξε στην αγκαλιά της!
Α-χα σε αιφνισίασε αυτό. Σωστά; Σκέφτηκες ότι δεν γνώριζα τα παραστρατήματά σου, όμως εγώ ξέρω τα πάντα.
Ειλικρινά, δεν ήταν για μένα έκπληξη. Πάντα σου άρεσαν οι άντρες με στολή.
-Στολή;;Μα δεν έχω ιδέα τι εννοείς. Δεν υπήρξε ο άλλος V, ήσουν ο μόνος..''
-Ψεύτρα! Τσούλα! Πόρνη! Αρνιέσαι πως σε κάνει ότι θέλει με τα πριβραχιόνια και τις μπότες του;
Τι τρέχει; Κατάπιες τη γλώσσα σου;
Το περίμενα.
Μάλιστα. Τώρα πια ξεσκεπάστηκες, δεν είσαι πια η δικαιοσύνη ΜΟΥ, είσαι η δική του δικαιοσύνη.
Και εγώ σε ανταπέδωσα στα ίσια.
Κλαίς! Ξεροκαταπίνεις! Ρωτάς ''Ποια είναι V; πως τη λένε;''
Τη λένε ΑΝΑΡΧΙΑ και μου έμαθε περισσότερα ως ερωμένη απο όσα εσύ!
Αυτή μου έμαθε ότι η δικαιοσύνη δεν έχει νόημα χωρίς την ελευθερία. Είναι έντιμη. Δεν δίνει υποσχέσεις, άρα δεν αθετεί καμία, αντίθετα με  σένα εταίρα.
Αντίο λοιπόν, αγαπητή, ο χωρισμός μας με θλίβει ακόμη και τώρα, που δεν είσαι η γυναίκα που αγάπησα.

-Οι φλόγες της ελευθερίας. Πόσο όμορφες. Πόσο δίκαιες. Ω, αγαπημένη αναρχία!


Πηγή: V FOR VENDETTA comic