Στα δύο θαύματα το ένα δώρο..

 Ας αρχίσουμε απο τα βασικά. ΔΕΝ ζούμε σε μια θεοκρατική χώρα. Κατά την γνώμη μου ευτυχώς. Κατά την γνώμη άλλων, δυστηχώς. Προφανώς κάποιοι βλέποντας εκατομμύρια μουσουλμάνους να διαμαρτύρονται σε όλον τον κόσμο επειδή κάποιος κάπου έκανε μία ταινία που απεικόνιζε με -κατά την γνώμη τους- προσβλητικό τρόπο τον Μωάμεθ, σκέφτηκαν ''Μπράβο τα παιδιά! Αυτοί υπερασπίζονται την θρησκεία τους. Όχι σαν εμάς". Έτσι μετά από τοποθέτηση βουλευτή της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο η ελληνική δικαιοσύνη ξεκίνησε ένα κυνήγι μαγισσών με στόχο έναν 27χρονο που τόλμησε να δημιουργήσει μια σελίδα με τίτλο ''Γέρων Παστίτσιος''. Γι' αυτούς ήταν ύβρη και βλασφημία στον νεκρό. Για μένα μια πολύ έξυπνη σάτιρα πάνω στην Α.Ε. Θαυμάτων που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια, προσφέροντας ψεύτικες ελπίδες και κολακεύοντας τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα δίνοντας παράλληλα άλλοθι σε εθνικιστικές κορόνες και επεκτατικές βλέψεις. Σε αυτόν τον τόπο λοιπόν που παπάδες μιλάνε σε βατράχια γιατί να μην υπάρχει και ένας άγιος παστίτσιος. Εξάλλου..
Δεν έχουμε ανάγκη άλλους θεούς, ούτε ήρωες, απλα κάποιον να βγάλει τα σκουπίδια στην ανακύκλωση.

''Μια φορά και έναν καιρό''

  Μέσα σε λίγο καιρό, τα σπίτια των ανθρώπων είχαν σκεπάσει όλη τη γη. Γκρίζες θεόρατες κολόνες τσιμέντωναν το χώμα, και σβήνανε το χρώμα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει τις μυρωδιές των λουλουδιών και το δροσερό μεσημεριάτικο ύπνο κάτω απ' τις κληματαριές. Δε θυμόντουσαν αν τα φρούτα είχαν γεύση γλυκιά - η καθόλου. Ούτε ποιο είναι το κανονικό μέγεθος την ντομάτας. Όλα της γής τα αγαθά λες κι είχαν βγεί απ' το ίδιο καλούπι, και με μια ένεση στράγγιξαν οι χημοί τους. Μα οι άνθρωποι δεν σήκωναν κεφάλι. Δούλευαν για να γυρνούν οι μηχανές, να μην αλλάξει τίποτα, λες κι ήταν πάντα έτσι η ζωη.
  Βέβαια, η ζωή τους, με την πρώτη ματιά έμοιαζε ωραία. Μοντέρνες πολυκατοικίες, πολυτελή αμάξια, γυαλισμένοι δρόμοι, φουσκωμένα πορτοφόλια. Το φαντάζεστε; Άντρες και γυναίκες με τέλεια πρόσωπα και γυμνασμένα κορμιά. Κέντρα διασκέδασης λουσμένα με φώς που αναβόσβηνε στο ρυθμό δυνατής μουσικής.
  Όλα φανταχτερά, λαμπερά,πλούσια...
  Όλα καλά σκεπασμένα, κρυμμένα στο φως...

                                               Απόσπασμα απο το βιβλίο της Sadahzinia, Ο Μάγος της φωτιάς

''Κοίτα απλά να ζήσεις..''

 Κάποτε μου είχες πει ότι φοβάσαι την μοναξιά. Εγώ σου είπα ότι την λατρεύω, την έχω νιώσει και την νιώθω συνέχεια. Γι' αυτό την έχω αποδεχτεί. Πιστεύω ότι είναι το τελευταίο μεγάλο ταμπού. Εξάλλου κάθε άνθρωπος είναι μόνος του και όσο και να προσπαθείς να αποφύγεις την στιγμή της μοναξιάς σου το μόνο που καταφέρνεις είναι κάθε φορά να γίνεται και πιο εχθρική μαζί σου. Μετά από όλα αυτά δεν ξέρω γιατί προσπαθώντας να με πληγώσεις μου είπες ότι καποιά στιγμή θα μείνω μόνος μου. Μου φάνηκε χαζό. Τις πιο σημαντικές μας στιγμές τις ζούμε μόνοι μας ρε. Όλοι κάποια στιγμή παραείμαστε καταθλιπτικοί για τους μονίμως χαρούμενος. Ακόμα και εσύ. Άκου τι σου λέω. Και δεν ξέρω αν θυμάσαι...

''Τη μοναξιά σου τη θυμίζουν οι πολλοί
κι ότι είσαι μικρός, εκείνοι που δεν ξέρεις
τη τρέλα που πουλάς, σου τη γυρίζουν οι τρελοί
και ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρεις
Όσα έχεις πει, πάνω σε μάτια θα τα δεις
κι όσα μασάς, κρυφά θα τα προφέρεις
Ό, τι κι αν φτύσεις, μπροστά σου θα το βρεις
κι ό, τι έχεις κλέψει, κάποτε πίσω θα το φέρεις
Ό, τι αγαπάς, θα σε κάνει να μισείς
κι ό, τι φοβάσαι, δειλά θα σε θεριεύει
Ό, τι σκορπάς, θα μοιάζει απόσταγμα ζωής
κι ό, τι ζητάς, πρώτο θα σε κυριεύει
Όταν μιλάς, δε θα σου δίνουν προσοχή
και θα νομίζεις ότι είν αργά για να τους πείσεις
κι όσο γερνάς, δε θα τους περισσεύει ευχή...
στ αρχίδια σου ρε, κοίτα απλά να ζήσεις''