Απόσπασμα απο το ημερολόγιο του αντισυνταγματάρχη Μέρβιν Γουίλετ Γκόκιν, ενός απο τους πρώτους βρετανούς στρατιώτες που έφτασαν στο ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου Μπέργκεν-Μπέλσεν. Το στρατόπεδο, απελευθερώθηκε τον Απρίλιο του 1945.
''Μου είναι δύσκολο να περιγράψω το στρατόπεδο του τρόμου όπου εγώ και οι άνδρες μου θα περνούσαμε τον επόμενο μήνα της ζωής μας. Δεν ήταν παρά μια γυμνή έρημος, μια αλάνα. Παντού υπήρχαν πτώματα. Μερικά σχημάτιζαν τεράστιους σωρούς, ενώ άλλα κείτονταν μόνα τους ή ανά ζεύγη στο σημείο όπου είχαν πέσει.
Μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσω το θέαμα των ανδρών και των γυναικών που κατέρρεαν καθώς περνούσες από δίπλα τους και ότι έπρεπε να εμποδίζω τους άνδρες μου να στέρξουν σε βοήθειά τους. Ήξερες ότι πέθαιναν πεντακόσια άτομα την ημέρα και ότι αυτό θα συνεχιζόταν για βδομάδες, προτού μπορέσουμε να κάνουμε κάτι που θα είχε έστω και ελάχιστο αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν εύκολο να βλέπεις ένα παιδί να πεθαίνει από πνιγμό εξαιτίας της διφθερίτιδας, τη στιγμή που ήξερες ότι μια τραχειοτομή και λίγη ιατρική φροντίδα θα μπορούσαν να το σώσουν. Έβλεπες γυναίκες να πνίγονται στον ίδιο τους τον εμετό επειδή δεν είχαν τη δύναμη να γυρίσουν ανάσκελα και άνδρες να τρώνε σκουλήκια ενώ κρατούσαν στα χέρια τους μια φρατζόλα ψωμί, μόνο και μόνο επειδή είχαν αναγκαστεί να τρώνε σκουλήκια για να επιζήσουν και τώρα δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη διαφορά.
Υπήρχαν σωροί από γυμνά πτώματα σε απρεπείς στάσεις. Μια γυναίκα πολύ αδύναμη για να σταθεί όρθια, στηριζόταν πάνω τους καθώς μαγείρευε το φαγητό που της είχαμε δώσει σε μία φωτιά. Άνδρες και γυναίκες κάθονταν όπου έβρισκαν για να ανακουφιστούν από τη δυσεντερία που τους θέριζε τα σωθικά. Μια γυναίκα στεκόταν ολόγυμνη και πλενόταν με κάποιο στρατιωτικό σαπούνι χρησιμοποιώντας νερό από το ντεπόζιτο που μέσα του κολυμπούσαν τα λείψανα ενός παιδιού.
Λίγο μετά την άφιξη του Βρετανικού Ερυθρού Σταυρού -αν και πιθανόν να μην υπάρχει σχέση- έφτασε στο στρατόπεδο μια τεράστια ποσότητα κραγιόν. Δεν ήταν βέβαια ακριβώς αυτό που θέλαμε, καθώς είχαμε μεγαλύτερη ανάγκη από χιλιάδες άλλα πράγματα, ούτε ξέρω ποιος ζήτησε κραγιόν. Μακάρι να μπορούσα να ανακαλύψω ποιος το έκανε, γιατί η κίνησή του ήταν μεγαλοφυής, ένα δείγμα ανώτερης ευφυίας. Πιστεύω ότι τίποτα δεν ωφέλησε περισσότερο αυτούς τους έγκλειστους απ΄ότι εκείνα τα κραγιόν. Οι γυναίκες ξάπλωναν στο κρεβάτι χωρίς σεντόνι και νυχτικό, αλλά με κατακόκκινα χείλη. Τις έβλεπες να περιφέρονται μόνο με μια κουβέρτα ανάριχτη στους ωμούς τους, αλλά με τα χείλη τους κατακόκκινα. Είδα γυναίκες νεκρές στο τραπέζι του νεκροτομείου να κρατούν σφιχτά ένα κομμάτι κραγιόν. Επιτέλους κάποιος είχε κάνει κάτι για να τους δώσει πίσω την προσωπικότητά τους, ήταν και πάλι άνθρωποι, όχι απλώς οι αριθμοί που είχαν ζωγραφισμένους με τατουάζ στα μπράτσα τους. Επιτέλους μπορούσαν να νοιαστούν για την εμφάνισή τους. Το κραγιόν άρχισε να τους δίνει πίσω την ανθρώπινη υπόσταση.''
Πηγή: Πολεμικό Μουσείο, Λονδίνο
''Μου είναι δύσκολο να περιγράψω το στρατόπεδο του τρόμου όπου εγώ και οι άνδρες μου θα περνούσαμε τον επόμενο μήνα της ζωής μας. Δεν ήταν παρά μια γυμνή έρημος, μια αλάνα. Παντού υπήρχαν πτώματα. Μερικά σχημάτιζαν τεράστιους σωρούς, ενώ άλλα κείτονταν μόνα τους ή ανά ζεύγη στο σημείο όπου είχαν πέσει.
Μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσω το θέαμα των ανδρών και των γυναικών που κατέρρεαν καθώς περνούσες από δίπλα τους και ότι έπρεπε να εμποδίζω τους άνδρες μου να στέρξουν σε βοήθειά τους. Ήξερες ότι πέθαιναν πεντακόσια άτομα την ημέρα και ότι αυτό θα συνεχιζόταν για βδομάδες, προτού μπορέσουμε να κάνουμε κάτι που θα είχε έστω και ελάχιστο αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν εύκολο να βλέπεις ένα παιδί να πεθαίνει από πνιγμό εξαιτίας της διφθερίτιδας, τη στιγμή που ήξερες ότι μια τραχειοτομή και λίγη ιατρική φροντίδα θα μπορούσαν να το σώσουν. Έβλεπες γυναίκες να πνίγονται στον ίδιο τους τον εμετό επειδή δεν είχαν τη δύναμη να γυρίσουν ανάσκελα και άνδρες να τρώνε σκουλήκια ενώ κρατούσαν στα χέρια τους μια φρατζόλα ψωμί, μόνο και μόνο επειδή είχαν αναγκαστεί να τρώνε σκουλήκια για να επιζήσουν και τώρα δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη διαφορά.
Υπήρχαν σωροί από γυμνά πτώματα σε απρεπείς στάσεις. Μια γυναίκα πολύ αδύναμη για να σταθεί όρθια, στηριζόταν πάνω τους καθώς μαγείρευε το φαγητό που της είχαμε δώσει σε μία φωτιά. Άνδρες και γυναίκες κάθονταν όπου έβρισκαν για να ανακουφιστούν από τη δυσεντερία που τους θέριζε τα σωθικά. Μια γυναίκα στεκόταν ολόγυμνη και πλενόταν με κάποιο στρατιωτικό σαπούνι χρησιμοποιώντας νερό από το ντεπόζιτο που μέσα του κολυμπούσαν τα λείψανα ενός παιδιού.
Λίγο μετά την άφιξη του Βρετανικού Ερυθρού Σταυρού -αν και πιθανόν να μην υπάρχει σχέση- έφτασε στο στρατόπεδο μια τεράστια ποσότητα κραγιόν. Δεν ήταν βέβαια ακριβώς αυτό που θέλαμε, καθώς είχαμε μεγαλύτερη ανάγκη από χιλιάδες άλλα πράγματα, ούτε ξέρω ποιος ζήτησε κραγιόν. Μακάρι να μπορούσα να ανακαλύψω ποιος το έκανε, γιατί η κίνησή του ήταν μεγαλοφυής, ένα δείγμα ανώτερης ευφυίας. Πιστεύω ότι τίποτα δεν ωφέλησε περισσότερο αυτούς τους έγκλειστους απ΄ότι εκείνα τα κραγιόν. Οι γυναίκες ξάπλωναν στο κρεβάτι χωρίς σεντόνι και νυχτικό, αλλά με κατακόκκινα χείλη. Τις έβλεπες να περιφέρονται μόνο με μια κουβέρτα ανάριχτη στους ωμούς τους, αλλά με τα χείλη τους κατακόκκινα. Είδα γυναίκες νεκρές στο τραπέζι του νεκροτομείου να κρατούν σφιχτά ένα κομμάτι κραγιόν. Επιτέλους κάποιος είχε κάνει κάτι για να τους δώσει πίσω την προσωπικότητά τους, ήταν και πάλι άνθρωποι, όχι απλώς οι αριθμοί που είχαν ζωγραφισμένους με τατουάζ στα μπράτσα τους. Επιτέλους μπορούσαν να νοιαστούν για την εμφάνισή τους. Το κραγιόν άρχισε να τους δίνει πίσω την ανθρώπινη υπόσταση.''
Πηγή: Πολεμικό Μουσείο, Λονδίνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου