Τρίτη 24 Απριλίου 2012
Δευτέρα 23 Απριλίου 2012
Η διακύρηξη ενός αυτόχειρα
''ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.
ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.
ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.
ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.
ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.
ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.
ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.
ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.
ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.
ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»
Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα. Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας… Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο.''
Ένα μήνυμα του Σάββα Μετοικίδη. Δασκάλου που αυτοκτόνησε στις 21-4-2012
ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.
ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.
ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.
ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.
ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.
ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.
ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.
ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.
ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»
Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα. Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας… Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο.''
Ένα μήνυμα του Σάββα Μετοικίδη. Δασκάλου που αυτοκτόνησε στις 21-4-2012
Παρασκευή 20 Απριλίου 2012
Μίλα να χαρείς..
Αγαπημένα αποφθέγματα:
Οι άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι αν ντύνονται σαν επανάστατες, η επαναστατική δράση περιττεύει. banksy
Οι ''θυμωμένες'' μουσικές έχουν κάθε λόγο ύπαρξης σε κοινωνίες που έχουν κάθε λόγο να είναι θυμωμένες. άγνωστος
H μοναξιά είναι το τελεύταιο μεγάλο ταμπού. Αν δεν αποδεχτούμε την μοναξιά, ο καπιταλισμός κερδίζει το παιχνίδι με άνεση. άγνωστος
Ανθρωπάκο, θα βρεθείς ανιπεράσπιστος πάνω στο χώμα, γιατί κλέβεις όταν σου προσφέρουν και δίνεις όταν σε ληστεύουν. Βίλχελμ Ράιχ
Φυσικά είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο. Απαγορεύεται και στους πλούσιους και στους φτωχούς να κοιμούνται κάτω απο γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί.
Anatol France
Για σένα είμαι άθεος, για τον θεό είμαι νόμιμη αντιπολίτευση. Oscar Wilde
Αν πρέπει να εξουσιάσεις προκειμένου να απαλαγείς απο την εξουσία, τότε γάματα. B.D.Foxmoor
Αν θυσιάσεις την ελευθερία σου για λίγη ασφάλεια, στο τέλος δεν θα έχεις τίποτα απο τα δύο.
Benjamin Franklin
Σειρά σας...
Οι άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι αν ντύνονται σαν επανάστατες, η επαναστατική δράση περιττεύει. banksy
Οι ''θυμωμένες'' μουσικές έχουν κάθε λόγο ύπαρξης σε κοινωνίες που έχουν κάθε λόγο να είναι θυμωμένες. άγνωστος
H μοναξιά είναι το τελεύταιο μεγάλο ταμπού. Αν δεν αποδεχτούμε την μοναξιά, ο καπιταλισμός κερδίζει το παιχνίδι με άνεση. άγνωστος
Ανθρωπάκο, θα βρεθείς ανιπεράσπιστος πάνω στο χώμα, γιατί κλέβεις όταν σου προσφέρουν και δίνεις όταν σε ληστεύουν. Βίλχελμ Ράιχ
Φυσικά είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο. Απαγορεύεται και στους πλούσιους και στους φτωχούς να κοιμούνται κάτω απο γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί.
Anatol France
Για σένα είμαι άθεος, για τον θεό είμαι νόμιμη αντιπολίτευση. Oscar Wilde
Αν πρέπει να εξουσιάσεις προκειμένου να απαλαγείς απο την εξουσία, τότε γάματα. B.D.Foxmoor
Αν θυσιάσεις την ελευθερία σου για λίγη ασφάλεια, στο τέλος δεν θα έχεις τίποτα απο τα δύο.
Benjamin Franklin
Σειρά σας...
Τετάρτη 18 Απριλίου 2012
Manifesto - Τα κραγιόν
Απόσπασμα απο το ημερολόγιο του αντισυνταγματάρχη Μέρβιν Γουίλετ Γκόκιν, ενός απο τους πρώτους βρετανούς στρατιώτες που έφτασαν στο ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου Μπέργκεν-Μπέλσεν. Το στρατόπεδο, απελευθερώθηκε τον Απρίλιο του 1945.
''Μου είναι δύσκολο να περιγράψω το στρατόπεδο του τρόμου όπου εγώ και οι άνδρες μου θα περνούσαμε τον επόμενο μήνα της ζωής μας. Δεν ήταν παρά μια γυμνή έρημος, μια αλάνα. Παντού υπήρχαν πτώματα. Μερικά σχημάτιζαν τεράστιους σωρούς, ενώ άλλα κείτονταν μόνα τους ή ανά ζεύγη στο σημείο όπου είχαν πέσει.
Μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσω το θέαμα των ανδρών και των γυναικών που κατέρρεαν καθώς περνούσες από δίπλα τους και ότι έπρεπε να εμποδίζω τους άνδρες μου να στέρξουν σε βοήθειά τους. Ήξερες ότι πέθαιναν πεντακόσια άτομα την ημέρα και ότι αυτό θα συνεχιζόταν για βδομάδες, προτού μπορέσουμε να κάνουμε κάτι που θα είχε έστω και ελάχιστο αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν εύκολο να βλέπεις ένα παιδί να πεθαίνει από πνιγμό εξαιτίας της διφθερίτιδας, τη στιγμή που ήξερες ότι μια τραχειοτομή και λίγη ιατρική φροντίδα θα μπορούσαν να το σώσουν. Έβλεπες γυναίκες να πνίγονται στον ίδιο τους τον εμετό επειδή δεν είχαν τη δύναμη να γυρίσουν ανάσκελα και άνδρες να τρώνε σκουλήκια ενώ κρατούσαν στα χέρια τους μια φρατζόλα ψωμί, μόνο και μόνο επειδή είχαν αναγκαστεί να τρώνε σκουλήκια για να επιζήσουν και τώρα δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη διαφορά.
Υπήρχαν σωροί από γυμνά πτώματα σε απρεπείς στάσεις. Μια γυναίκα πολύ αδύναμη για να σταθεί όρθια, στηριζόταν πάνω τους καθώς μαγείρευε το φαγητό που της είχαμε δώσει σε μία φωτιά. Άνδρες και γυναίκες κάθονταν όπου έβρισκαν για να ανακουφιστούν από τη δυσεντερία που τους θέριζε τα σωθικά. Μια γυναίκα στεκόταν ολόγυμνη και πλενόταν με κάποιο στρατιωτικό σαπούνι χρησιμοποιώντας νερό από το ντεπόζιτο που μέσα του κολυμπούσαν τα λείψανα ενός παιδιού.
Λίγο μετά την άφιξη του Βρετανικού Ερυθρού Σταυρού -αν και πιθανόν να μην υπάρχει σχέση- έφτασε στο στρατόπεδο μια τεράστια ποσότητα κραγιόν. Δεν ήταν βέβαια ακριβώς αυτό που θέλαμε, καθώς είχαμε μεγαλύτερη ανάγκη από χιλιάδες άλλα πράγματα, ούτε ξέρω ποιος ζήτησε κραγιόν. Μακάρι να μπορούσα να ανακαλύψω ποιος το έκανε, γιατί η κίνησή του ήταν μεγαλοφυής, ένα δείγμα ανώτερης ευφυίας. Πιστεύω ότι τίποτα δεν ωφέλησε περισσότερο αυτούς τους έγκλειστους απ΄ότι εκείνα τα κραγιόν. Οι γυναίκες ξάπλωναν στο κρεβάτι χωρίς σεντόνι και νυχτικό, αλλά με κατακόκκινα χείλη. Τις έβλεπες να περιφέρονται μόνο με μια κουβέρτα ανάριχτη στους ωμούς τους, αλλά με τα χείλη τους κατακόκκινα. Είδα γυναίκες νεκρές στο τραπέζι του νεκροτομείου να κρατούν σφιχτά ένα κομμάτι κραγιόν. Επιτέλους κάποιος είχε κάνει κάτι για να τους δώσει πίσω την προσωπικότητά τους, ήταν και πάλι άνθρωποι, όχι απλώς οι αριθμοί που είχαν ζωγραφισμένους με τατουάζ στα μπράτσα τους. Επιτέλους μπορούσαν να νοιαστούν για την εμφάνισή τους. Το κραγιόν άρχισε να τους δίνει πίσω την ανθρώπινη υπόσταση.''
Πηγή: Πολεμικό Μουσείο, Λονδίνο
''Μου είναι δύσκολο να περιγράψω το στρατόπεδο του τρόμου όπου εγώ και οι άνδρες μου θα περνούσαμε τον επόμενο μήνα της ζωής μας. Δεν ήταν παρά μια γυμνή έρημος, μια αλάνα. Παντού υπήρχαν πτώματα. Μερικά σχημάτιζαν τεράστιους σωρούς, ενώ άλλα κείτονταν μόνα τους ή ανά ζεύγη στο σημείο όπου είχαν πέσει.
Μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσω το θέαμα των ανδρών και των γυναικών που κατέρρεαν καθώς περνούσες από δίπλα τους και ότι έπρεπε να εμποδίζω τους άνδρες μου να στέρξουν σε βοήθειά τους. Ήξερες ότι πέθαιναν πεντακόσια άτομα την ημέρα και ότι αυτό θα συνεχιζόταν για βδομάδες, προτού μπορέσουμε να κάνουμε κάτι που θα είχε έστω και ελάχιστο αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν εύκολο να βλέπεις ένα παιδί να πεθαίνει από πνιγμό εξαιτίας της διφθερίτιδας, τη στιγμή που ήξερες ότι μια τραχειοτομή και λίγη ιατρική φροντίδα θα μπορούσαν να το σώσουν. Έβλεπες γυναίκες να πνίγονται στον ίδιο τους τον εμετό επειδή δεν είχαν τη δύναμη να γυρίσουν ανάσκελα και άνδρες να τρώνε σκουλήκια ενώ κρατούσαν στα χέρια τους μια φρατζόλα ψωμί, μόνο και μόνο επειδή είχαν αναγκαστεί να τρώνε σκουλήκια για να επιζήσουν και τώρα δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη διαφορά.
Υπήρχαν σωροί από γυμνά πτώματα σε απρεπείς στάσεις. Μια γυναίκα πολύ αδύναμη για να σταθεί όρθια, στηριζόταν πάνω τους καθώς μαγείρευε το φαγητό που της είχαμε δώσει σε μία φωτιά. Άνδρες και γυναίκες κάθονταν όπου έβρισκαν για να ανακουφιστούν από τη δυσεντερία που τους θέριζε τα σωθικά. Μια γυναίκα στεκόταν ολόγυμνη και πλενόταν με κάποιο στρατιωτικό σαπούνι χρησιμοποιώντας νερό από το ντεπόζιτο που μέσα του κολυμπούσαν τα λείψανα ενός παιδιού.
Λίγο μετά την άφιξη του Βρετανικού Ερυθρού Σταυρού -αν και πιθανόν να μην υπάρχει σχέση- έφτασε στο στρατόπεδο μια τεράστια ποσότητα κραγιόν. Δεν ήταν βέβαια ακριβώς αυτό που θέλαμε, καθώς είχαμε μεγαλύτερη ανάγκη από χιλιάδες άλλα πράγματα, ούτε ξέρω ποιος ζήτησε κραγιόν. Μακάρι να μπορούσα να ανακαλύψω ποιος το έκανε, γιατί η κίνησή του ήταν μεγαλοφυής, ένα δείγμα ανώτερης ευφυίας. Πιστεύω ότι τίποτα δεν ωφέλησε περισσότερο αυτούς τους έγκλειστους απ΄ότι εκείνα τα κραγιόν. Οι γυναίκες ξάπλωναν στο κρεβάτι χωρίς σεντόνι και νυχτικό, αλλά με κατακόκκινα χείλη. Τις έβλεπες να περιφέρονται μόνο με μια κουβέρτα ανάριχτη στους ωμούς τους, αλλά με τα χείλη τους κατακόκκινα. Είδα γυναίκες νεκρές στο τραπέζι του νεκροτομείου να κρατούν σφιχτά ένα κομμάτι κραγιόν. Επιτέλους κάποιος είχε κάνει κάτι για να τους δώσει πίσω την προσωπικότητά τους, ήταν και πάλι άνθρωποι, όχι απλώς οι αριθμοί που είχαν ζωγραφισμένους με τατουάζ στα μπράτσα τους. Επιτέλους μπορούσαν να νοιαστούν για την εμφάνισή τους. Το κραγιόν άρχισε να τους δίνει πίσω την ανθρώπινη υπόσταση.''
Πηγή: Πολεμικό Μουσείο, Λονδίνο
Τρίτη 17 Απριλίου 2012
Photoclip τραγουδιών
Κάποια απο τα photoclip που έχω φτιάξει:
Active member - Τι άλλο φοβάσαι
Active member - Τι άλλο φοβάσαι
La bruja muerta - Κάτι τόσο απλό
Psyclinic Tactix - Θησαυροί
Δευτέρα 16 Απριλίου 2012
Όλα ήταν στην θέση τους
Όλα ήταν στην θέση τους!
Οι πεινασμένοι στην Αφρική. Οι ''ειδικοί'' στην τηλεόραση. Οι ''κακοί'' στη φυλακή. Οι ''αναρχικοί'' στα Εξάρχεια. Αυτοί που αποφασίζουν στη βουλή. Τα λεφτά μας στα δάνεια. Η αστυνομία στην επόμενη γωνία. Τα σπίτια μας στις τράπεζες. Οι εχθροί μας στην Τουρκία και τη Μακεδονία. Τα πάρκινγκ μας στα πάρκα.
Η ψυχαγωγία μας στα bar. Τα παιδιά μας στο σχολείο. Οι φίλοι μας στο facebook. Η τέχνη στα μουσεία και στις γκαλερί. Οι επιθυμίες μας στις διαφημίσεις. Τα δέντρα μας χριστούγεννα στο Σύνταγμα. Η ομορφιά στα κέντρα αδυνατίσματος. Ο έρωτας στις 14 Φλεβάρη. Εμείς σε τέσσερις τοίχους.
ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ
ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ
Οι πεινασμένοι στη βουλή, οι ειδικοί στα εξάρχεια, οι κακοί στα κέντρα αδυνατίσματος, οι αναρχικοί στα μουσεία και στις γκαλερί, αυτοί που αποφασίζουν στις 14 Φλεβάρη, τα λεφτά μας χριστούγεννα στο σύνταγμα, η αστυνομία στην Αφρική, τα σπίτια μας πάρκα, οι εχθροί μας στο facebook, τα πάρκινγκ στις τράπεζες.
Η ψυχαγωγία μας στο σχολείο, τα παιδιά μας στα bar, οι επιθυμίες μας στην επόμενη γωνία, η τέχνη μας στα δάνεια (δεν πληρώνω, δεν πληρώνω),
Τα δέντρα μας στους δρόμους
Η ομορφιά στους δρόμους
Ο έρωτας στους δρόμους
Εμείς;
Σε τέσσερις τοίχους;
Πηγή: Tα εξώγαμα του Δεκέμβρη
Οι πεινασμένοι στην Αφρική. Οι ''ειδικοί'' στην τηλεόραση. Οι ''κακοί'' στη φυλακή. Οι ''αναρχικοί'' στα Εξάρχεια. Αυτοί που αποφασίζουν στη βουλή. Τα λεφτά μας στα δάνεια. Η αστυνομία στην επόμενη γωνία. Τα σπίτια μας στις τράπεζες. Οι εχθροί μας στην Τουρκία και τη Μακεδονία. Τα πάρκινγκ μας στα πάρκα.
Η ψυχαγωγία μας στα bar. Τα παιδιά μας στο σχολείο. Οι φίλοι μας στο facebook. Η τέχνη στα μουσεία και στις γκαλερί. Οι επιθυμίες μας στις διαφημίσεις. Τα δέντρα μας χριστούγεννα στο Σύνταγμα. Η ομορφιά στα κέντρα αδυνατίσματος. Ο έρωτας στις 14 Φλεβάρη. Εμείς σε τέσσερις τοίχους.
ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ
ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ
Οι πεινασμένοι στη βουλή, οι ειδικοί στα εξάρχεια, οι κακοί στα κέντρα αδυνατίσματος, οι αναρχικοί στα μουσεία και στις γκαλερί, αυτοί που αποφασίζουν στις 14 Φλεβάρη, τα λεφτά μας χριστούγεννα στο σύνταγμα, η αστυνομία στην Αφρική, τα σπίτια μας πάρκα, οι εχθροί μας στο facebook, τα πάρκινγκ στις τράπεζες.
Η ψυχαγωγία μας στο σχολείο, τα παιδιά μας στα bar, οι επιθυμίες μας στην επόμενη γωνία, η τέχνη μας στα δάνεια (δεν πληρώνω, δεν πληρώνω),
Τα δέντρα μας στους δρόμους
Η ομορφιά στους δρόμους
Ο έρωτας στους δρόμους
Εμείς;
Σε τέσσερις τοίχους;
Πηγή: Tα εξώγαμα του Δεκέμβρη
Αυτό είναι μόνο η αρχή...
Γεία χαρά. Αυτό το blog έγινε με σκοπό την διάδωση και ανταλλαγή απόψεων,κειμένων,εικόνων,στίχων, τραγουδιών και ότι άλλο μας ανησυχεί και θέλουμε να μοιραστούμε.. Πάμε λοιπόν και βλέπουμε στην πορεία τον δρόμο μας...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)