Ήταν περίπου 1000 άνθρωποι. Θα ξυπνούσαν σήμερα για πρώτη φορά στην Ευρώπη του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Θα στριμώχνονταν σε έναν χώρο υποδοχής και σε λίγο καιρό -αν ήταν τυχεροί- θα περπατούσαν σαν χαμένοι σε μια Ευρωπαϊκή πόλη. Θα έψαχναν μια νέα ζωή.
Όμως αυτό δεν έγινε. Πάνω από χίλιοι άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά βρίσκονται ακόμα κλεισμένοι σε ένα αμπάρι στον πάτο της θάλασσας. Ο αριθμός των πνιγμένων συγκίνησε ακόμα και τους "ευαίσθητους" Ευρωπαίους. Αμέσως προγραμματίζονται συζητήσεις και συσκέψεις για τον τρόπο αντιμετώπισης αυτού του "σημαντικού προβλήματος". Μεγάλες αίθουσες διασκέψεων και κορυφαίοι αξιωματούχοι να κάθονται σε πολυθρόνες και να συζητάνε για τους "παράτυπους" μετανάστες και τους πρόσφυγες που κάνουν την Μεσόγειο να παίρνει ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.
Όλοι τους φοβούνται να πούνε το προφανές. Ότι δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα. Όσο υπάρχουν πόλεμοι, δικτατορίες και φτώχεια, άνθρωποι θα παίρνουν τα παιδιά τους και θα στριμώχνονται σε σαπιοκάραβα. Όσο υπάρχουν δουλέμποροι, θα κλειδώνονται άνθρωποι στα αμπάρια και όσο υπάρχουν παιδιά, οι γονείς τους θα ψάχνουν για καλύτερες πατρίδες να τα μεγαλώσουν.
Τί ψάνουμε λοιπόν και τι ακριβώς συζητάμε; Αυτό που ψάχνουμε είναι μια λύση λιγότερο θανατηφόρα. Μια λύση που αντί για 1000 νεκρούς θα έχει 500. Μια λύση που θα περιορίζει λίγο τον ανθρώπινο πόνο.
Όσο η γη γυρίζει όμως και όσο υπάρχει δυστυχία στον κόσμο, οι Ευρωπαίοι θα κολυμπούν σε θάλασσες που θα ξεβράζουν ανθρώπινα πτώματα. Σε θάλασσες που δεν επιτρέπουν στους "πολιτισμένους" Ευρωπαίους να βλέπουν μέχρι την απέναντι πλευρά της Μεσογείου.
