Ίσως την δεκαετία του '80 ένα από αυτά βρισκόταν σε ένα κεντρικό κατάστημα σε δρόμο της Νέας Υόρκης. Λίγο αργότερα ίσως ήταν στοιβαγμένο σε ένα μικρό φοιτητόσπιτο σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αμερικής. Στην συνέχεια ίσως μεταφέρθηκε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, σε μια ήσυχη συνοικία του Παρισού. Εκεί ίσως ξύπναγε ένα ζευγάρι κάθε πρωί. Όταν έμπαινε η δεκαετία του '90 ίσως πεταγόταν στον δρόμο και μετά ίσως το έβρισκε κάποιος και το κράταγε για χρόνια. Μετά μπορεί να το χάριζε σε έναν φίλο του που ζούσε σε μια όμορφη πόλη της Αγγλίας. Και ίσως, πριν λίγο καιρό κάποιος μου χτυπούσε την πόρτα και μου το άφηνε στα χέρια. Θα ήταν τυλιγμένο με χαρτιά και ένα χοντρό χαρτόνι που με δυσκολεύει πάντα να το ανοίξω.
Στο δωμάτιο μου, έχω κάποια αντικείμενα τα οποία έχουν ταξιδέψει όσο λίγοι. Είναι οι δίσκοι. Ίσως γι' αυτό, μέσα από τα αυλάκια τους, σου διηγούνται καλύτερα μια ιστορία. Ίσως γι' αυτό είναι πιο πολύτιμα από ένα "γρήγορο" κατέβασμα ενός τραγουδιού στον υπολογιστή.
Ίσως γι' αυτό τα βινύλια δεν γερνάνε ποτέ, γιατί γυρνάνε συνέχεια πάνω σε ένα πικ απ αλλά και γύρω γύρω σε ολόκληρο τον κόσμο.
