Μια ανασκόπηση της χρονιάς Κάπου εδώ...

Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα. Όταν άρχιζα αυτήν την ιντερνετική γωνία, απλά ήθελα έναν χώρο να συμμαζέψω τις σκέψεις μου. Τα χαρτιά χάνονται εύκολα ενώ εδώ θα μπορούσα να γυρίζω πίσω σε ότι έγραψα, ανά πάσα στιγμή. Και με κάποιον τρόπο πέρασαν 2,5 χρόνια και κάτι..

Το 2014 λοιπόν, ήταν η τρίτη χρονιά του blog, περιείχε 26 κείμενα και σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι των σκέψεών μου. Από τα αποτυπώματα της δολοφονίας Φύσσα μέχρι την απεργία πείνας του Ρωμανού. Είχε τα αληθινα μου καλοκαίρια και τους χειμώνες μου συμπικνωμένους σε λίγες γραμμές. Είχε τις συνεντεύξεις πολλών φίλων (Χνάρια, Giota Sunshine, Radical, Psyclinic, brak και Skitsofrenis).

Σε αυτήν την χρονιά έδωσα αρκετό χώρο στις κοινωνικές και πολιτικές μου σκέψεις αλλά άφησα και μια γωνιά για τα βινύλια και για τις σκόρπιες προτάσεις, που μου ερχόντασαν στο κεφάλι στην μέση ταξιδιών. Πάντα όταν πάνω μου δεν είχα τίποτα για να τις σημειώσω.

Το 2014 είχε και το ενωμένο Hip hop τους, τα ψέματα και την υποκρισία τους που με έκανε να πω σε όλους όσα ένιωθα. Τότε που το Blog μετετράπηκε σε ένα ιδιότυπο forum -ευτυχώς- για λίγες μέρες.

Όπως και να έχει, σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα εσάς που μου δίνεται κίνητρα να σκαλίζω όσα βλέπω και μετά να γράφω..

Ο Skitsofrenis Κάπου εδώ...

Γεννημενος το 1984, μεγαλωμένος σε ενα μικρό χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης. Αυτοδίδακτος στην ζωγραφική και την μουσική. Επάγγελμα: αγρότης (ελαιόλαδο)

 

Ο Νίκος και ο "τρομοκράτης" που δημιούργησαν..

 Δεκεμβρης 2008
Η πιο "ανήσυχη" περίοδος που έζησε η γενιά μου. Μια περίοδος που αδιαμφισβήτητα είχε ένα άρωμα εξέγερσης. Το γεγονός που σημάδεψε την περίοδο εκείνη είχε πρωταγωνιστές τον 15 χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου ως θύμα και τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα ως θύτη. Όμως σε αυτήν την δολοφονία υπήρχαν και άλλοι πρωταγωνιστές. Τι και αν μια ολόκληρη κοινωνία τους απομόνωσε από το σκηνικό του φόνου;. Στις 6 Δεκεμβρίου λοιπόν, δίπλα στον Αλέξη βρισκόταν ο φίλος του Νίκος. Ο Νίκος λοιπόν στα 15 του χρόνια βλέπει τον φίλο του να ξεψυχάει μετά από πυροβολισμό κρατικού φρουρού. Μετά, άκουσε από δικηγόρους και τηλεδικηγόρους να μιλούν λίγο πολύ για "τα κωλόπαιδα που ήταν εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια." Όταν σταμάτησαν τα γεγονότα, τον Νίκο τον ξέχασαν όλοι. Έκαναν πως δεν υπήρχε.  Πως δεν έζησε ποτέ αυτά που έζησε.

Ο Νίκος όμως ξαναεμφανίστηκε μετά από χρόνια.
Δεν ήταν πια ο 15χρονος Νίκος αλλά ο "τρομοκράτης" Νίκος Ρομανός. Φορούσε χειροπέδες και τα μάτια του ήταν μαυρισμένα από το ξύλο των "φρουρών" της δημοκρατίας, των ίδιων που κάποτε είχαν πυροβολήσει προς το μέρος του. Λίγο καιρό μετά και ενώ ο Ρωμανός παραμένει στην φυλακή σε απεργία πείνας, το κράτος συνεχίζει να τον εκδικείται. Του αρνείται το δικαίωμά του να σπουδάσει. Το "συντεταγμένο" κράτος λοιπόν, αντιμετωπίζει τον Νίκο Ρωμανό σαν τον χειρότερο του εχθρό, προσποιούμενο ότι ξεχνάει το προφανές. Ότι δηλαδή, ο Νίκος Ρωμανός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η φυσική συνέχεια των κοινωνικών συνθηκών που βίωσε. Των κοινωνικών συνθηκών που η ίδια η κοινωνία τον επέβαλε να βιώσει. Η αστυνομία, η πολιτική τάξη, οι δικαστές και όλοι εμείς μετατρέψαμε ένα παιδί σε κάποιον που ονομάζουν τώρα "τρομοκράτη".. Και κάποιοι εξακολουθούν να θέλουν να τον εκδικηθούν, ίσως μόνο και μόνο επειδή αποτελεί την ζωντανή απόδειξη της σάπιας ηθικής τους..