Εχθροί της ανθρωπιάς VS εχθροί της πραγματικότητας

Αυτήν την χρονική περίοδο διεξάγεται στην Βραζιλία ένα διαφορετικό μουντιάλ. Ένα μουντιάλ όπου δίπλα από τα θεόρατα στάδια και τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία, ξυπόλυτα πιτσιρίκια κλωτσάνε δερμάτινες μπάλα στα χαλάσματα. Σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, με τεράστια ποσοστά φτώχειας, η κυβέρνηση αποφασίζει να σπαταλήσει εκατομμύρια για να φιλοξενήσει μια μεγάλη γιορτή για πολύ λίγους. Όποιος λοιπόν διασκεδάζει βλέποντας τους αστέρες της μπάλας, να έχει στην άκρη του μυαλού του ότι υπάρχει και μια άλλη, λιγότερη γυαλιστερή πραγματικότητα στην χώρα της σάμπας και του ποδοσφαίρου.

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά του παρατηρητή. Αυτός που κορδώνεται και καυχιέται ότι "Εγώ δεν βλέπω το μουντιάλ γιατί τα παιδιά στην Βραζιλία πεινάνε". Έχει την θλιβερή πεποίθηση ότι αν αυτός και η "εναλλακτική" παρέα του σαμποτάρουν το Μουντιάλ, οι φτωχοί στην Βραζιλία θα αποκτήσουν ξαφνικά τροφή. Σε κοιτάει περίεργα όταν του λες ότι βλέπεις τα ματς, λες και είσαι κάποιος που αδιαφορεί για οτιδήποτε άλλο εκτός από τα 90' ενός αγώνα. Λες και επειδή σ' αρέσει η μπάλα είσαι λιγότερο ευαίσθητος από αυτόν. Όμως δυστυχώς η κατάσταση είναι λίγο πιο περίπλοκη. Η εξαθλίωση των ανθρώπων σε αυτήν την άκρη του πλανήτη υπήρχε και θα υπάρχει ακόμα και όταν φύγουν από εκεί οι κάμερες. Αυτές οι μέρες όμως γίνονται αφορμή για να μάθει όλος ο κόσμος ότι κάτι πολύ θλιβερό συμβαίνει στην Βραζιλία. Αυτό το θλιβερό γεγονός όμως δεν αντιμετωπίζεται ούτε με αφορισμούς για το "κακό" ποδόσφαιρο, ούτε φυσικά με μια επίπλαστη γκλαμουριά που καλύπτει μια ωρολογιακή βόμβα αδικίας και εκμετάλλευσης.

Υ.Γ. Ένα παλιό κείμενο για το Μουντιάλ της Βραζιλίας  ΕΔΩ

Το δικό μου low bap

Υπάρχει κάτι πολύ μαγικό σε αυτή τη ζωή και λέγεται αναμνήσεις. Είναι πράγματα που δεν θυμόμαστε ξεκάθαρα ούτε πότε έγιναν, ούτε που, ούτε καλά καλά τι ακριβώς έγινε. Απλά θυμάσαι μια εικόνα, κάποια χρώματα, κάποιες λέξεις ή μερικούς ήχους. Προσωπικά οι περισσότερες αναμνήσεις μου, έχουν μουσική. Δυνατή μουσική. Στο σχολείο, σε ταξίδια και στο σπίτι. Καλώς ή κακώς η μουσική με την οποία μεγάλωσα ήταν το low bap. Θυμάμαι πολλά πράγματα γύρω από το Low bap, αυτά τα πράγματα σε πολλούς δεν λένε τίποτα. Δεν είναι ανάγκη εξάλλου όλοι να έχουμε τις ίδιες αναμνήσεις.

Αυτό που προσπαθώ να σας πω είναι ότι μετά από τόσα χρόνια ο καθένας έχει πλάσει την δική του εικόνα γι αυτές τις δύο λέξεις. Τους έχει δώσει το δικό του χρώμα και άρωμα από όσα έχει ζήσει και σέρνει μαζί του. Το δικό μου low bap λοιπόν, έχει μείνει εκεί πίσω. Σε εκείνες τις αναμνήσεις. Κλείστηκε στις αναμνήσεις πριν λίγο καιρό γιατί το τώρα του φαντάζει ψεύτικο. Σπάνια από εδώ και πέρα θα βγαίνει έξω για να γλεντάει. Όπως θα βγει σε περίπου μία εβδομάδα από σήμερα. Στο Bums. Εκεί, ίσως δω και κάποιους που μου αποδείξουν ότι δεν τα έζησα όλα μόνος μου. Ότι τόσα χρόνια, υπάρχει και κάτι που έχουμε μοιραστεί.