Μια γιορτή όχι για όλους..

Αυτήν την στιγμή κάποιοι φίλοι γιορτάζουν. Και πραγματικά δεν τους αδικώ καθόλου, δεν διαφωνώ μαζί τους και ακόμα τους θεωρώ αδέρφια μου. Όμως εγώ προτιμώ να τραβηχτώ.
Και προτιμώ να τραβηχτώ, όχι γιατί διαφωνώ με την όλη επανένωση ή τουλάχιστον όχι κυρίως γι' αυτό. Προτιμώ να τραβηχτώ για όλα αυτά που είδα και άκουσα στο διήμερο live στο gagarin αλλά και όσα ακολούθησαν. Προτιμώ να τραβηχτώ για όλα όσα έγραψα στο ''Περί προδοσίας ο λόγος''. Προτιμώ να τραβηχτώ γιατί δεν γουστάρω και δεν μπορώ να ξεχάσω.

Αυτές τις δύο μέρες λοιπόν, ο B.D.FOXMOOR των Active Member γιορτάζει την Umicah, μαζί με αυτούς που δεν πρέπει να κρύψουμε ότι μεγαλώσαμε ακούγοντας τους, πολλούς απ' αυτούς στην συνέχεια τους έχουμε βρίσει, σήμερα όμως είναι όλοι μαζί. Ή τουλάχιστον όλοι, γιατί είναι κάποιοι που δεν γιορτάζουν, οι χαμένοι της υπόθεσης, αυτοί που θυσιάστηκαν στον βωμό της μεγάλης επανένωσης. Αυτοί που εκείνη τη μέρα ''χάλασαν την γιορτή''. Αυτούς λοιπόν δεν θέλω να τους αφήσω στην άκρη, δεν μπορώ να ξεχάσω τα πρόσωπά τους και σήμερα θα σταθώ δίπλα τους. Απλά γιατί έτσι νιώθω.

Υ.Γ. Είχα πολλές ενστάσεις για να ανεβάσω αυτό το κείμενο. Απλά είναι η απάντηση μου για όσους με ρώτησαν γιατί δεν πήγα στα live και δεν είχα τι να τους απαντήσω..

Συνέντευξη Giota SunShine

Όλα ξεκίνησαν το χειμώνα του ’92.. Γιώτα Παντελίδου  το πραγματικό της όνομα! Sunshine το ψευδώνυμο με το οποίο υπογράφει. Η Γιώτα Παντελίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια. Μεγάλωσε όμως στην Κρύα Βρύση Γιαννιτσών από όπου και κατάγεται. Έχει σπουδάσει  διακόσμηση εσωτερικών και εξωτερικών χώρων. Αυτό που την κέρδισε όμως είναι η φωτογραφία με την οποία ασχολείται πιο ενεργά τα τελευταία τρία χρόνια. Ασχολείται με τομείς όπως φωτογραφίες δρόμου, μόδας, κοινωνικών εκδηλώσεων(γάμου –βάπτισης)κ.α. Η μεγάλη της αγάπη όμως είναι οι φωτογραφίσεις συναυλιών λόγω του ατμοσφαιρικού κλίματος που διεγείρει κάθε της αίσθηση.

 

Απαγορεύεται η είσοδος λόγω... εκλογών!

Η Αθήνα τον τελευταίο μήνα έχει ένα άρωμα προεκλογικό. Τα αγάλματα που είχαν πιάσει σκουριά, πλένονται και πάνοπλοι αστυνομικοί διασφαλίζουν την τάξη και την ασφάλεια. Με την λογική να μην φύγει καμιά ψήφος στην Χρυσή Αυγή, η Αθήνα μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε Χρυσαυγίτικη πόλη. Σε αυτά τα πλαίσια του προεκλογικού παροξυσμού η σχολή της ΑΣΟΕΕ έχει μετατραπεί σε δοχείο πειραμάτων "μεταναστοκυνηγιού" και βίαιης αστυνομικής επιβολής της τάξης. Αλλά επειδή οι θεωρίες ξεχειλίζουν, θα σας περιγράψω μια ιστορία από αυτές που είμαι σίγουρος ότι καθημερινά λαμβάνουν μέρος  στα στενά της Πατησίων. Την ιστορία την περιέγραψα αρχικά μέσω της στήλης μου στην Ανεξάρτητη..

Συνέντευξη ''Χνάρια''

Τα Χνάρια αποτελούνται από τους Brak, On Axis και Dj Moya. Οι τρείς τους παρακολουθούνε το Hip Hop από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και ασχολούνται ενεργά με αυτό, από το 2000. Ο καθένας από αυτούς έχει κυκλοφορήσει διάφορες προσωπικές δισκογραφικές δουλειές, ενω όλοι τους έχουνε συμμετάσχει σε πολλά projects του label "8ctagon". Στις 17 Φεβρουαρίου του 2008 κυκλοφόρησε η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο Iconoclasta (vinyl EP) . Από τότε εχουνε κυκλοφορήσει άλλα τέσσερα album, το ομώνυμο "Χνάρια" (2009), το "Στην εποχή της απομόνωσης" (2010), "Στον αντίδρομο" (2012), και το "7985" (2013). Επίσης έχουν εμφανιστεί live σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας, αλλά και σε χώρες του εξωτερικού (ως Antiterra), και συνεχίζουνε...

Η γωνιά με τα βινύλια..

Προσπαθώντας να θυμηθώ ποιό ήταν το πρώτο βινύλιο που αγόρασα πρέπει να πάω πίσω στο 2005. Antiterra - ''Location: Sonorolla''. Σε μια εποχή του Ίντερνετ, των απίστευτων ταχυτήτων,  και του ''τσάμπα'', υπάρχουν ακόμα αυτοί που βγάζουνε βινύλια. Ίσως βέβαια δεν θα μπορούσε να γίνει κ' αλλιώς. Το hip hop έχει ως βάση του τα πικ πακ και dj χωρίς βινύλια στο Hip hop ήταν και θα είναι ανέκδοτο. Αλλά υπάρχει και ένας άλλος λόγος που το βινύλιο ζεi, ένας λόγος που δεν μπορείς να τον καταλάβεις αν δεν έχεις μπει στην διαδικασία να αφήσεις μια γωνιά στο δωμάτιο σου για δίσκους. Η μουσική ακούγεται πιο όμορφη όταν πριν την έχεις ''ακουμπήσει''. Οι ειδικοί θα σου πουν ότι το βινύλιο βγάζει καλύτερο ήχο ενώ οι τρελοί δεν θα μπορούν να σου εξηγήσουν πόσα όμορφα αισθάνονται όταν κοιτάνε την δικιά τους γωνιά της μουσικής. Μια γωνιά με κάμποσους δίσκος, cd, που και που αφίσες και πολλά, μα πάρα πολλά εισιτήρια από live.. 

Η ευκολία στην εποχή μας βασιλεύει. Οι playlists, το youtube και το mp3 κυριαρχούν και μην γελιόμαστε βοηθούν την μουσική να ταξιδέψει και να ακουστεί παντού, γρήγορα και χωρίς χρήματα. Όμως ο δίσκος είναι μια άλλη ιστορία. Μια ιστορία που είναι χαζό να εξιστορείται μέσα από πέντε αράδες. Μια ιστορία που για να την ακούσεις πρέπει πρώτα να βγάλεις τον δίσκο από την θήκη του, να ακουμπήσεις ευλαβικά την βελόνα στο αυλάκι και να κάτσεις αναπαυτικά...

Πέραμα – Μια κοινωνική μετάλλαξη (;)

 Πέραμα. Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, καρνάγιο, φτώχεια, αλλά και κάτι άλλο. Το Πέραμα ανέκαθεν θεωρούνταν προπύργιο της Αριστεράς. Όμως τον Μάιο του 2012 το Πέραμα μεταμορφώνεται. Δίνει πρωτοφανή ποσοστά στην ακροδεξιά οργάνωση Χρυσή Αυγή. Πλέον ένα παραδοσιακό προνομιακό πεδίο της Αριστεράς, οι φτωχές εργατικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, γίνονται άντρο ενός νεοναζιστικού κόμματος. Τι έχει γίνει λοιπόν; Βιώνουμε μια πολιτική και κοινωνική μετάλλαξη, και αν ναι, που οφείλεται η στροφή ενός ολόκληρου μέρους της κοινωνίας στον φασισμό;

(+ Συνέντευξη Πέτρου Πουντίδη - totem)

''Τα ταξίδια εδώ κ' εκεί για μια συναυλία..''

Για την ακρίβεια δύο συναυλίες. 31 Ιανουαρίου Χναρια-Ονειρευτής&SunD-Flaco στο ''eightball club'' στην Θεσσαλονίκη και 1 Φλεβάρη στο  ''La Boca" στην Βέροια. Δύο συναυλίες από αυτές που δεν θα ξεχαστούν εύκολα, ένα ταξίδι αστραπή στην άλλη μεριά της Ελλάδας. Λίγα πράγματα στην τσάντα και φύγαμε.. Σε κάποιους ακούγεται τρελό, υπερβολικό και παράλογο. Δεν τους αδικώ, ίσως είναι και τα τρία, όμως είναι και κάτι άλλο. Είναι η ουσία του low bap. Ένα ταξίδι στο οποίο ξέρεις ότι θα βρεις φίλους που θα ξεβολευτούν για πάρτη σου, που θα τραβηχτείτε παρέα σε μια τρύπα για να ακούσετε μια συναυλία και θα σας φαίνεται σαν την πρώτη φορά. Κάθε φορά. Ένα ταξίδι στο οποίο θα βασιστείς σε άτομα που δεν έχετε μιλήσει ποτέ. Όμως ξέρεις ότι δεν θα ξεμείνεις. Θα σε βοηθήσουν όπως και να 'χει. Ότι και να λένε λοιπόν, για μένα αυτό είναι το low bap, αυτό το περίεργο αίσθημα οικειότητας με άτομα που δεν ξέρεις καν τα ονόματά τους.  Ένα τσαλακωμένο εισιτήριο στον πάτο της τσάντας. Οι ανθρωποί σου, που σέβονται την τρέλα σου και τραβιούνται μαζί σου σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Μια ζεστή αγκαλιά και το ''Τα ξαναλέμε αδερφέ'' που δεν είναι απλά τυπικό. Η καλύτερα..
''..Είναι μια πόρνη ζωή, που τη γουστάρω με πάθος..''